Praza Maior de Ourense

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Coordenadas: 42°20′09″N 7°51′50″O / 42.335786111111, -7.8639138888889

Praza maior (na actualidade)
Praza Maior

Esta praza foi durante séculos o corazón do Casco Histórico da cidade de Ourense, e continúa sendo o principal centro de encontro desta. Destaca porque o chan está inclinado cara o lado do concello, é a única praza romana de Europa que conta con esta característica.

Historia[editar | editar a fonte]

Museo Arqueolóxico Provincial de Ourense.

Antigamente coñecida como Praza do Campo, creouse no século XII pero non foi ata os séculos XVI e XVII cando comezou a cobrar importancia na cidade, coa reforma urbana en Ourense, coa construción de novas vivendas, hospitais, empedrado das rúas, novos edificios públicos como a Casa Consistorial (levantada a comezos do século XVI e reformada a finais do século XVII) e a ermida dos Santos Cosme e Damián onde se situaba a escola de primeiras letras.

Obras arquitectónicas da praza[editar | editar a fonte]

Nesta praza están algunhas das principais obras romanas da cidade. No lateral que non está ocupado por soportais atópase a fachada da Casa Consistorial (Casa do Concello), obra de José Antonio Queralt Rauret, a finais do século XIX. Conta cunha fachada clasicista, cun baixo cun pórtico, balcón no primeiro andar e remate con brasón que é unha representación gráfica con forma de escudo, neste caso o da cidade e remata cunha pequena torre do reloxo.

Ao lado está o antigo palacio Episcopal, que agora é o Museo Arqueolóxico Provincial de Ourense. É o edificio de estilo románico máis completo da cidade, a súa estrutura conta con elementos romanos, góticos, renacentistas, barrocos e modernos. Comezouse a construír no século XII e foi moi relevante na organización urbana do Ourense medieval.

Casa Fermín García

Os outros tres laterais contan con soportais e forman o “Espolón” que é como se coñece o antigo paseo da nobreza, para o faladoiro. Sobre isto hai vivendas dos séculos XVII e XIX, entre elas a casa de Fermín García, deseño de Daniel Vázquez Gulías, arquitecto que contribuíu ao urbanismo e a transformación da cidade, mediante os encargos da burguesía da época. Hoxe é un espazo de exposición, adornado cun toque de modernismo.

Antigamente realizábase cada ano a feira de San Martiño, que duraba do 1 ao 15 de novembro. Os veciños prestaban os soportais aos mercaderes para que expuxeran os seus produtos.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]