Portal:Noruega/Artigo destacado/1

Os ruxios eran unha tribo xermánica cuxa orixe se remonta á rexión de Rogaland no sur de Noruega, que significa literalmente "terra engurrada", debido ao relevo accidentado dos fiordes nórdicos. Do século -III ata fins do século -I, a poboación desta área migra para o sur en procura de áreas máis quentes, debido á baixada das temperaturas de Europa neste período. Establécense na illa de Rügen, no mar Báltico, dando o seu nome a esta illa.

A tribo é mencionada polo escritor romano Tácito no século I, no seu libro Germania. Segundo Tácito, os rugii habitaban a costa do mar Báltico entre os ríos Vístula e Oder, eran veciños dos godos e utilizaban escudos redondos e espadas curtas. Existe un gran intervalo de rexistro histórico, sendo citados os ruxios despois de Tácito soamente no século V. Con todo, pódense supoñer indirectamente algúns eventos. Presionado por guerras contra os godos na finais do século I, os ruxios son atopados desprazándose cara ao sur, cara á rexión do Danubio e os Cárpatos entre os anos 200 e 300. No 390 fanse un pobo vasalo dos hunos invasores, xunto a outras nacións xermánicas, como os ostrogodos. Convértense ao cristianismo ariano. No 451 participan, xunto con Atila, na invasión da Galia e na Batalla dos Campos Cataláunicos (batalla de Chalôns). Logo da morte de Atila, no 454 ocorre a Batalla de Nedao, onde unha federación de pobos xermánicos derrota aos hunos e alcanza a independencia.