Ponte Don Luís I

Ponte Don Luís I
	Santa Marinha e São Pedro da Afurada e Cedofeita, Santo Ildefonso, Sé, Miragaia, São Nicolau e Vitória
Tipo	ponte de arcos inferiores, ponte rodoferroviaria, ponte en arco de celosía, ponte de ferro, patrimonio cultural, patrimonio industrial e ponte multinivel
Epónimo	Lois I de Portugal
Parte de	Centro histórico do Porto
Persoas e organizacións
Arquitecto/a	Léopold Valentin e Théophile Seyrig
Datas
Fundación	1881
Inauguración	31 de outubro de 1886
Transporte
Permite o paso de	Avenida da República (pt)
Dimensións
Altura	45 m
Lonxitude	385,25 m
Localización
	41°08′23″N 8°36′34″O / 41.139722, -8.609444
Situado en	Santa Marinha e São Pedro da Afurada e Cedofeita, Santo Ildefonso, Sé, Miragaia, São Nicolau e Vitória
Localización	Sé e Santa Marinha
Enderezo	Rua da Ribeira Negra, Avenida de Gustavo Eiffel, Avenida Vímara Peres, Avenida Diogo Leite, Avenida da República
Atravesa	Río Douro
Patrimonio cultural
Parte dun sitio do Patrimonio da Humanidade
Data	1996 (20ª Sesión)
	;
Patrimonio Industrial
	;
Inmoble de Interese Público
Identificador	74503
	[ Wikidata ] [ G:Commons ] [ C:Commons ]

A ponte Don Luís I sobre o río Douro, une o Porto con Vila Nova de Gaia, en Portugal.

Historia

Oficialmente designada "Ponte Luiz I", construída de acordo co proxecto do Enxeñeiro Teófilo Seyrig, que xa colaborara con Eiffel na Ponte de Dona María, foi inaugurada o 31 de outubro de 1886 polo propio Lois I de Portugal.

A Ponte de Don Luís, que veu substituír a Ponte Pénsil, está constituída por un arco de ferro e cinco piares e ten a particularidade de ter dous taboleiros metálicos con cinco metros de largura cada un. O taboleiro superior ten de longo 391 metros e o inferior 174. A ponte é unha auténtica filigrana de ferro e, xuntamente coa Torre dos Clérigos, é un dos símbolos do Porto.

A Ponte de Don Luís permitiu unha ligazón viaria desafogada entre as zonas baixa e alta de Vila Nova de Gaia e do Porto e, dunha forma máis xeral, entre o norte e o sur do país, durante largas décadas. A partir da segunda metade do século XX, no entanto, comezou a revelarse insuficiente para asegurar o transito automóbil entre as dúas marxes.