Oráculo de Delfos

Tholos, no Oráculo de Delfos, unha acrópole consagrada ao deus Apolo. Durante varios séculos deu miles de oráculos "sen errar". Tras a ocupación romana, o templo comezou o seu declive. Daquela os cristiáns desmantelárono utilizando os seus materiais e estatuas para construír basílicas.

O oráculo de Delfos, no Santuario de Delfos, foi un lugar de consulta aos deuses, no templo sacro dedicado principalmente ao deus Apolo.

Situado en Grecia, na actual vila de Delfos, ao pé do monte Parnaso.

Das rocas da montaña brotan varios mananciais que forman distintas fontes. Unha das fontes máis coñecidas é a fonte Castalia, rodeada dun bosque de loureiros consagrados a Apolo.

A lenda e a mitoloxía contan que no monte Parnaso ao carón dunha fonte reuníanse algunhas divindades deusas menores do canto, chamadas musas, xunto coas ninfas das fontes, chamadas náyades. Nestas reunións Apolo tocaba a lira e as divindades cantaban.

Delfos

Localización de Delfos (Δελφοί) en Grecia, entre outros santuarios da rexión.

Hai diversas propostas da orixe do topónimo de Delfos. Unha delas propón que vén de Delfino (Δελφινης), que era o nome do dragón mitolóxico que custodiaba o oráculo antes da chegada de Apolo. Tamén se escribiu que a súa orixe parte dun mito segundo o cal Apolo converteuse en golfiño para atraer un barco cretense, do que quería utilizar á xente como sacerdotes.

Pitón (Pitia)

O Templo de Delfos foi dedicado a Apolo, deus da música, o medicamento, tamén representado como a luz de helios (sol).

O santuario construíuse no lugar coñecido na antigüidade como Pito,nome que en grego presenta dúas formas. Este nome (que carece de etimoloxía aceptada) relaciónase co da gran serpe ou dragón que, segundo a mitoloxía, vixiaban o oráculo primitivo.

Orixes do santuario

O santuario apareceu despois desta do 800 a.C, cun altar, ao que seguiu un primeiro templo. O nome de Pito relaciónase na mitoloxía cunha gran serpe ou dragón Pitón fillo da deusa Xea (a Terra) que vixiaba un oráculo consagrado á súa nai. Unha tradición indica que Xea cedeu a Temis a súa parte e esta regalouno a Apolo.

Véxase tamén

Bibliografía

• de Boer, Jelle Zeilinga, John Rigby Hale & Henry A. Spiller, "The Delphic Oracle: A Multidisciplinary Defense of the Gaseous Vent Theory." Clinical Toxicology 40.2 189–196 (2000)
• de Boer, Jelle Zeilinga, Jeffrey P. Chandon & John Rigby Hale, "New Evidence for the Geological Origins of the Ancient Delphic Oracle," Geology 29.8, 707–711 (2001)
• de Boer, Jelle Zeilinga, Jeffrey P. Chandon, John Rigby Hale & Henry A. Spiller, "Questioning the Delphic Oracle", Scientific American (agosto de 2003)