Normas de atención á saúde das persoas transexuais, transxénero e de xénero
As normas de atención á saúde das persoas transexuais, transxénero e de xénero, (en inglés, Standards of Care for the Health of Transsexual, Transgender, and Gender Nonconforming People) son protocolos clínicos internacionais que describen a avaliación e tratamento recomendados para os individuos non conformes de xénero en toda a vida ou persoas transxénero ou transexuais que desexan someterse a transición social, hormonal ou cirúrxica ó outro sexo. As decisións dos médicos sobre o tratamento dos pacientes son frecuentemente influenciadas por este estándar de atención.
Antes da chegada dos primeiros estándares de atención, non houbo ningún consenso parecido sobre os procedementos ou requirimentos psiquiátricos, psicolóxicos, médicos e cirúrxicos. Antes da década de 1960, poucos países ofrecían opcións médicas legais e seguras e moitos comportamentos de xénero cruzado criminalizados ou tratamentos psiquiátricos non comprobados. En resposta a este problema, a Asociación Internacional de Disforia de Xénero de Harry Benjamin (agora coñecida como World Professional Association for Transgender Health, en galego "Asociación Profesional Mundial para a Saúde Transxénero") é a autora dos primeiros conxuntos de directrices clínicas co fin expreso de asegurar un "confort persoal duradeiro co ser de xénero para maximizar o benestar psicolóxico xeral e a auto-realización ". Estes estándares seguen sendo os máis coñecidos; porén, existen outros conxuntos de estándares de atención, protocolos e directrices, especialmente fóra dos Estados Unidos.
Estándares de atención de WPATH[editar | editar a fonte]
Os estándares de atención para a saúde das persoas transexuais, transxénero e de xénero da Asociación profesional mundial para a saúde transxénero (WPATH), son os estándares de atención máis estendidos usados por profesionais que traballan con persoas transexuais, transxénero ou de xénero.[1][2][3] O estándar de atención da WPATH é actualizado e revisado periodicamente. A última revisión foi lanzada o 25 de setembro de 2011. Esta é a sétima versión do estándar de atención da WPATH desde a redacción do documento orixinal de 1979. As revisións anteriores foron publicadas en 1980, 1981, 1990, 1998 e 2001.[4]
Estándar de atención de WPATH, versión 7[editar | editar a fonte]
Inclúense nas orientacións seccións sobre o propósito e uso do estándar de atención de WPATH, a aplicabilidade global do estándar, a diferenza entre a non conformidade de xénero e a disforia de xénero, a epidemioloxía, o tratamento de nenos, adolescentes e adultos, saúde mental, terapia de reposición hormonal (feminino a masculino ou masculino a feminino), saúde reprodutiva, terapia de voz e comunicación, cirurxía de reasignación sexual, atención preventiva e atención primaria ó longo da vida, aplicabilidade do estándar de atención a persoas que viven en ambientes institucionais e aplicabilidade a persoas con trastornos do desenvolvemento sexual.
Resumo de estándar de atención de WPATH para trastornos de identidade de xénero, versión 6[editar | editar a fonte]
A sexta revisión recomenda que os profesionais da saúde mental documenten a historia relevante dun paciente nunha carta, que debe ser requirida por profesionais médicos antes da intervención física. Requírese unha carta para a terapia de substitución hormonal ou a mamoplastia de aumento ou a reconstrución do peito masculino. Necesítanse dúas cartas adicionais para cirurxías xenitais.[5]
Os criterios de elixibilidade e os criterios de preparación na versión 6 ofrecen certos requisitos mínimos moi específicos como requisitos previos para a cirurxía de TRH ou de reasignación sexual (SRS). Por este e outros motivos, o estándar de atención de WPATH é un documento controvertido e a miúdo denunciado entre pacientes que buscan intervención médica (hormonas e/ou cirurxía), quen afirman que o seu dereito protexido legalmente para o tratamento e coidado médico é inxusto e indebidamente retido ou incluso negado en función do estándar.
As seccións do estándar de atención de WPATH unha a catro son de natureza introdutoria, explicando (sección I) o propósito, intención e necesidade do estándar de atención, (sección II) consideracións epidemiolóxicas relacionadas coas persoas transexuais, (sección III) nomenclatura diagnóstica e (sección IV) o traballo do profesional de saúde mental. A avaliación e tratamento de nenos e adolescentes está cuberta na sección V.
As seccións cinco a oito comezan a guía do tratamento. En concreto, abordan a forma de avaliar e apoiar ós nenos que non conforman co seu xénero e como diagnosticar a identidade ou transexualidade transxénero tanto en adolescentes como en adultos; a forma de documentar os diagnósticos e as recomendacións ("A carta") e tamén cubrir os requisitos e o tratamento mediante hormonas, incluíndo o uso e os efectos das hormonas.
A sección nove cobre "A experiencia na vida real", durante a cal se espera que as persoas que buscan tratamentos hormonais e outros comecen a facer unha transición pública ó seu papel de xénero preferido.
As seccións de dez a doce cobren especificamente o tratamento cirúrxico das persoas transexuais. A sección doce, titulada "Cirurxía xenital", trata directamente todas as preocupacións sobre a cirurxía de reasignación sexual. Inclúe seis "Criterios de elexibilidade" e dous "Criterios de preparación", que están destinados a ser empregados por profesionais tanto para o diagnóstico como para a orientación antes de ofrecer ós pacientes as "cartas de recomendación".
A trece e última sección inclúe o "seguimento posterior á transición".
Críticas ó estándar de atención de WPATH[editar | editar a fonte]
Ó longo da súa historia realizáronse numerosas críticas contra o estándar de atención de WPATH, algunhas delas arranxadas en versións posteriores das directrices. A maioría destas críticas están relacionadas coa rigorosidade dos requisitos, sinalando que a taxa de pesar postcirúrxica entre as persoas transexuais é moi baixa -inferior a moitos procedementos cosméticos necesarios e con requisitos menos rigorosos. As disposicións relacionadas coa necesidade da experiencia real (sinalando que a necesidade de ter unha experiencia de vida real nun papel anatómico/social incongruente poden ser tanto nocivas mentalmente como fisicamente perigosas para o individuo). Para moitos, só é seguro expresar o xénero exteriormente en situacións limitadas (8/7, 12/7 ou 18/7 en lugar de todo o día, todos os días (24/7). Agora tómase isto en conta na versión 7.
A versión 6 e 7 do estándar permite a prescrición de medicamentos de bloqueo da puberdade ós mozos que están nesta fase, comezando na etapa 2 de Tanner ou superior. A derivación despois desa idade podería conducir a cambios corporais reversibles só con cirurxía (forma facial, características sexuais secundarias); risco cirúrxico (ton de voz); ou cambios irreversibles (estrutura ou altura do esqueleto). A versión 7 de do estándar tamén eliminou o tempo establecido para a psicoterapia, para facilitar o apoio e a remisión ós servizos de transición de xeito oportuno, se así o requirían. Estes cambios levaron a algúns críticos a afirmar que os criterios son demasiado libres, con todo, sempre se recomendou un enfoque individualizado que proporciona seguimento prospectivo, de apoio e educación ás familias sobre como afirmar a expresión e crear un ambiente para a exploración segura.
O estándar tamén foi branco das críticas por adoptar un idioma patolóxico cando se refire ós individuos de Intersex na súa última revisión, a versión 7. O estándar usa o termo "Trastornos do desenvolvemento sexual" aínda que moitos individuos do Intersex non consideran as súas diferenzas biolóxicas un trastorno, e argumentan que a linguaxe empregada polo estándar é estigmatizadora e ofensiva.[Cómpre referencia]
Outros estándares, protocolos e directrices para o tratamento da disforia de xénero[editar | editar a fonte]
Nalgúns países ou rexións, existen estándares de atención locais coma nos Países Baixos, Alemaña ou Italia. Ademais, algúns provedores de coidados de saúde teñen o seu propio conxunto de estándares que teñen que ser seguidos para ter acceso á asistencia sanitaria. As críticas sobre o estándar de WPATH aplícanse tamén a estas; algúns deses estándares están baseados en versións moito máis antigas dos estándares de atención de WPATH, ou son completamente independentes delas. Unha versión máis clara que foi aumentando en aceptación é a Health Law Standards Of Care, desenvolvida polo Health Law Project (tamén coñecido como as directrices de ICTLEP), que se basea nun modelo de redución de dano.
O tratamento segundo os estándares de atención máis antigos é a miúdo reservado só para persoas transexuais, non para outras persoas transxénero, que poden non querer someterse ó conxunto completo de tratamentos ou que se ven fóra dun sistema de xénero binario. Tales estándares máis antigos son frecuentemente usados para reter as intervencións médicas das persoas transxénero.
Noutras rexións, especialmente en América Latina, os cirurxiáns non seguen normas determinadas e usan os seus propios criterios para a elixibilidade para a cirurxía.
Nos países occidentais a énfase está na psiquiatría ou psicoloxía; normalmente, en América Latina, a énfase está na capacidade de "pasar", e en Tailandia a énfase está na experiencia de vida cruzada.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Britt Colebunders; Griet De Cuypere; Stan Monstrey (2015). "New Criteria for Sex Reassignment Surgery: WPATH Standards of Care, Version 7, Revisited". International Journal of Transgenderism 16 (4): 222–233. doi:10.1080/15532739.2015.1081086.
- ↑ "Standards of Care - WPATH World Professional Association for Transgender Health". Wpath.org. Consultado o 4 de maio de 2019.
- ↑ Grinberg, Emanuella (2018-07-20). "What is medically necessary treatment for gender-affirming health care?". CNN (en inglés). Consultado o 2018-08-06.
- ↑ "Standards of Care, Version 7". Wpath.org. Consultado o 9 de maio de 2018.
- ↑ "The Mental Health Professional." The World Professional Association for Transgender Health's Standards Of Care For Gender Identity Disorders. 6ª ed. 2001.
