Michael Doohan

Michael Doohan
	; (1996)
Biografía
Nacemento	(en) Michael Sydney Doohan ; 4 de xuño de 1965 (58 anos); Brisbane, Australia
Datos persoais
Outros nomes	Quick Mick ; Mad Mick ; The Thunder from Down Under
País de nacionalidade	Australia
Educación	Aspley State High School (en)
Actividade
Ocupación	piloto de motociclismo
Lingua	Lingua inglesa
Deporte	Motociclismo de velocidade
Participou en
31 de xullo de 1988	1988 Suzuka 8 Hours (en) (valor descoñecido)
Familia
Fillos	Jack Doohan (pt)
Irmáns	Scott Doohan (en)
	Premios (23 de agosto de 2000) Medalha Australiana dos Desportos (pt) ; (2000) MotoGP Hall of Fame (en) ; (11 de xuño de 1996) Membro da Orde de Australia ;
Páxina web	doohan.com.au

Michael Sydney Doohan, nado en Gold Coast, Queensland, o 4 de xuño de 1965, é un piloto de motociclismo australiano retirado, que gañou cinco campionatos consecutivos de 500 cc. Só Giacomo Agostini (8), Valentino Rossi (7) e Marc Márquez (6), gañaron máis títulos da categoría grande.^[1]^[2]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Inicios[editar | editar a fonte]

Orixinario de Gold Coast, preto de Brisbane, Doohan tivo os seus primeiros contactos co mundo do motor aos nove anos. A finais da década de 1980 destacou en campionatos de Superbike en Australia e no Xapón.^[3]

Debutou no Campionato Mundial de Motocicletas de Velocidade na categoría Premier en 1989 aos mandos dunha Honda do equipo oficial Honda HRC (Honda Racing), equipo que non abandonou ata o final da súa carreira deportiva e en que tivo como compañeiros, entre outros, a Wayne Gardner e Eddie Lawson. Axiña comezou a demostrar unha habilidade sorprendente para un novato na categoría e, apuntando boas maneiras, rematou noveno no seu debut no campionato. En 1990 chegou a primeira vitoria no Gran Premio de Hungría en Hungaroring e acabou terceiro no campionato dese ano. En 1991, continuando coa súa progresión, logrou gañar tres carreiras e rematou subcampión tras Wayne Rainey (Yamaha).

Accidente en Assen[editar | editar a fonte]

En 1992, tras un comezo abafador e a metade de tempada, despois de gañar cinco dos primeiros sete grandes premios e con 65 puntos de vantaxe sobre o segundo clasificado, Wayne Rainey, produciuse un terrible accidente durante os adestramentos do oitavo gran premio no circuíto de Assen (Países Baixos) que case lle custou a perna dereita debido a unha complicación médica posterior. Este accidente sacouno da loita polo título mundial debido á longa convalecencia que requiriu para recuperarse das graves feridas. Non obstante, a súa vontade fixo que, cando todos consideraban a Rainey campión, contra todo prognóstico, reapareceu a falta de dous grandes premios para o final desa tempada, coa intención de manter a vantaxe que aínda tiña na táboa clasificatoria e que durante a súa ausencia Rainey foi recurtando. Así, presentouse no último gran premio con posibilidades matemáticas de obter o título mundial. Porén, moi esgotado fisicamente e aínda sen recuperarse totalmente, non puido evitar que Rainey revalidase o título obtido en 1990 e 1991, tendo que conformarse co subcampionato, con catro puntos por detrás.

Na tempada de 1993 debido á lenta recuperación e mesmo coas secuelas do terrible accidente da tempada anterior, só puido rematar cuarto no campionato, título que pasou ás mans do texano Kevin Schwantz (Suzuki). Non obstante, logrou unha nova vitoria, que devolveu á loita un recuperado Michael Doohan e situouno entre os aspirantes á coroa mundial da tempada seguinte.^[4]

A era Doohan[editar | editar a fonte]

Seis anos despois de que os médicos neerlandeses suxerisen que a amputación da perna dereita de Doohan, o australiano gañou cinco títulos de 500cc consecutivos. En 1994 comezou a "era Doohan", xa que gañou consecutivamente os campionatos de 1994, 1995, 1996, 1997 e 1998. Todos estes campionatos tiñan como denominador común un dominio innegable do australiano; como mostra, na tempada de 1997 gañou doce dos quince grandes premios disputados, quedando segundo noutros dous e sufrindo un accidente na última carreira celebrada en Australia. Así, as súas vitorias distribúense do seguinte xeito: en 1994 gañou nove probas, seis en 1995, nove en 1996 e oito en 1998.^[4]

Unha das características de Michael Doohan foi que, a pesar de ter varios competidores con motocicletas idénticas á súa, a diferenza do que ocorría con Agostini que frecuentemente tiña unha montura moi superior á dos seus rivais, ningún deles era capaz de extraer todo o potencial da Honda NSR 500 como o australiano. Así, grazas a esta marxe de superioridade, limitouse a conducir ao límite ata ter unha cómoda vantaxe sobre os seus rivais, o que aseguraba a vitoria. Aínda que as súas habilidades innatas para conducir foron en gran parte as que provocaron o seu éxito, non se debe esquecer que a súa capacidade para afinar as suspensións e a xeometría da súa moto tivo un papel moi importante e deulle unha vantaxe adicional sobre os seus rivais, mesmo neses que se beneficiaron de configuracións similares ás súas (xeralmente os seus compañeiros de equipo). Cómpre ter en conta que no desenvolvemento e evolución de Honda na década de 1990, os éxitos de Michael Doohan tiveron unha grande influencia, xa que tamén hai que considerar os campións do mundo posteriores (Álex Crivillé ou Valentino Rossi) beneficiouse do desenvolvemento que lle levou a retirarse do Campionato Mundial de Motos. No momento da retirada de Doohan e grazas aos seus coñecementos, a Honda NSR500 converteuse no NSR 500, máis compatible e fácil de conducir.

Despois do seu accidente en Assen en 1992 e debido ás consecuencias (falta de sensación no pé dereito) decidiu aplicar un freo traseiro accionado co polgar dereito.^[5] Esta idea xurdiu do propio Doohan e da súa paixón polas motos acuáticas, que xeralmente teñen un acelerador que funciona co polgar. Este feito diferenciador foi usado por moitos como base para explicar a superioridade de Doohan, xa que permitía controlar con máis precisión a freada coa roda traseira. A pesar de que varios rivais, baseándose neste argumento, tamén adoptaron unha panca para accionar o freo traseiro, non conseguiron vencelo como esperaban.

Retirada[editar | editar a fonte]

O 8 de maio de 1999, un accidente durante os adestramentos do Gran Premio de España de Motociclismo, en Xerez da Fronteira, e de novo, despois de que se rompese a perna dereita, marcou o adeus de Doohan á competición, anunciado ao final desa tempada. Pódese dicir que ao longo da súa carreira, en certo xeito, tivo mala sorte, xa que a pesar de sufrir poucos accidentes, sempre tiveron consecuencias moito máis graves que as que sufriron outros compañeiros.

Despois da súa retirada, permaneceu vinculado ao Gran Premio ata 2004 como director deportivo do Repsol Honda Team-HRC, facéndose cargo dos novos valores e, sobre todo, de Valentino Rossi.