Indución magnética

Electromagnetismo
Electricidade Magnetismo
Electrostática
Carga eléctrica Electricidade estática Campo eléctrico Condutor Illante Triboelectricidade Descarga electrostática Indución Lei de Coulomb Fuxo eléctrico Lei de Gauss Enerxía eléctrica Momento do dipolo eléctrico Polarización eléctrica
Magnetostática
Lei de Ampère Campo magnético Magnetización Fluxo magnético Lei de Biot–Savart Momento do dipolo magnético Lei de Gauss para o magnetismo
Electrodinámica
Forza de Lorentz Indución electromagnética Lei de Faraday Lei de Lenz Corrente de desprazamento Ecuacións de Maxwell Campo electromagnético Radiación electromagnética Tensor de Maxwell Vector de Poynting Potencial de Liénard–Wiechert Ecuacións de Jefimenko Corrente de Foucault
Circuíto eléctrico
Corrente eléctrica Potential eléctrico Voltaxe Resistencia Lei de Ohm Circuíto en serie Circuíto paralelo Corrente continua Corrente alterna Forza electromotriz Capacitancia Indutancia Impedancia
Formulación covariante
Tensor electromagnético Tensor de enerxía-impulso Cuadricorrente Cuadripotencial electromagnético
Científicos
Ampère Coulomb Faraday Gauss Heaviside Henry Hertz Lorentz Maxwell Tesla Volta Weber Ørsted

A indución magnética ou densidade do fluxo magnético (B) pódese definir como unha medida do número de liñas de campo por unidade de área que permean o campo magnético. É unha cantidade vectorial, sendo a súa dirección en calquera punto do campo magnético a dirección do propio campo nese punto.

Constitúe unha medida do campo magnético, e daquela a súa existencia está asociada á presenza de cargas en movemento que o xeran, e así mesmo actúa sobre outras cargas en movemento.

A densidade magnética, no Sistema Internacional de Unidades exprésase en webers por metro cadrado (wbm⁻²). Esa unidade de magnitude do vector indución magnética recibiu o nome de tesla (T), de modo que: 1 T = 1 wb/m². Unha unidade antiga de indución magnética, aínda moi usada, debido a que os campos habituais son moito menores ca un Tesla, é o gauss; 1 gauss = 10⁻⁴ tesla.

As liñas de fluxo trazadas para indicar como os pequenos imáns se comportan cando son colocados nun campo magnético oferecen un medio de mapear/cartografar o campo. Unha tanxente a unha liña de fluxo en calquera punto mostra a dirección que un imán moi pequeno tomará, se for colocado alí. Pódese engadir unha punta de frecha á liña tanxencial, para indicar o sentido que o polo norte do pequeno imán apontará, fornecéndonos, así, a dirección e o sentido do campo magnético (e do vector B) naquel punto.

O campo vectorial conformado pola indución magnética é un campo que deriva dun potencial vectorial e non dun escalar como o campo eléctrico. Isto é,

$B=\nabla \times \mu$

Onde μ é o momento dipolar magnético que xera o campo. Unha consecuencia disto é o feito do campo magnético non ser un campo conservativo, e daquela non ser irrotacional, presentando en xeral un rotacional que non se anula. Porén a súa diverxencia, resulta nula por definición, polo que non hai fontes nin sumidoiros nun campo magnético, non hai "cargas magnéticas", ou máis correctamente, non hai monopolo magnético. E por isto mesmo as liñas de campo son sempre pechadas.

Usándose unha escala adecuada de liñas de fluxo por unidade de área perpendicular ao campo, poden representarse graficamente a indución (B) e a intensidade do campo (H) en calquera punto. A selección de certo número de liñas para representar unha unidade de fluxo magnético é arbitraria. Normalmente, unha liña de fluxo por metro cadradodo representa unha indución magnética de 1 wb/m² (1T). Neste sentido, unha liña de fluxo é un weber.

Véxase tamén

Outros artigos

• Campo magnético