Fusil

Un M1903 Springfield, fusil de pasador de principios do século XX

Un SIG SG 550, fusil de asalto moderno

Un fusil (do francés fusil) é unha arma de fogo portátil de canón longo, que dispara balas de largo alcance.

Desenvolvemento

Fusil de chispa

Inicialmente, o fusil era unha arma pesada e moi imprecisa, cunha recarga moi lenta, que era case imposible en condicións ambientais desfavorables.

O mecanismo de disparo que existiu ata o primeiro terzo do século XIX foi a chave de chispa, que ao disparar producía faíscas que en contacto co po a través do oído, transmitían o lume á carga de po para propulsar a bala no interior do canón.

Arredor de 1830 xeneralizáronse os fusís que disparaban co mecanismo da chave de percusión e comezaron a utilizarse fusís con ánima raiada, mais as modificacións na composición e a forma da bala xa eran habituais a principios do século XIX.

A chave de percusión é un sistema de disparo que consiste nun martelo-percusor que bate contra un vaso de cobre (pistón) instalado sobre a boca dun tubo (chamado cheminea) que comunica co interior da parte traseira do canón do fusil. O cebo xa viña dentro da cazoleta, aínda que tamén había mecanismos de cinta de papel con cebos encapsulados no interior que se movían sobre o tubo. O martelo-percusor facía estoupar o cebo cun só golpe e unha chama libérase pola cheminea, provocando a ignición da carga de pólvora comprimida no canón e o disparo.

Este sistema de tiro era moito máis seguro e eficaz que o fusil de chispa, mesmo en condicións meteorolóxicas adversas e, aínda que non melloraba a cadencia do disparo, ofrecía a seguridade de que o 90 % dos intentos de tiro fosen efectivos. A carga da arma aínda se realizaba a través da boca do canón, de xeito que o soldado debía permanecer de pé, exposto ao fogo inimigo, mentres carga a súa arma.

A comezos do século XIX, as balas de chumbo comezaron a endurecerse aliándoas con antimonio ou revestíndoas de cobre para evitar que a bala se desviase do seu camiño habitual, debido ás deformacións causadas durante o disparo. Tamén tiñan forma cilíndrica-cónica para favorecer a rotación cando se disparaban dende un canón rifle.

A primeira mención ao uso de sucos dentro dos canóns aparece nun edicto do goberno suízo de 1563, que describe armas brutas de pouca utilidade por empregaren balas de arma curta ou de canón da época, porque estas eran esféricas. Isto fixo que o uso de sucos fose rexeitado durante séculos e se preferise o uso de canóns lisos.

O raiado da ánima consiste en gravar unha serie de sucos ao longo da superficie interna do canón, que xiran nunha determinada dirección, completando un xiro de 360 ​​° arredor do eixe do canón a cada certa distancia. As rañuras fan que a bala xire varias veces, mantendo así a traxectoria estable durante o avance mantendo o seu eixe paralelo á liña de voo. Como consecuencia, o alcance e o obxectivo do fusil aumentan.

A obtención de pólvoras moito máis potentes e a incorporación de elementos de miras para disparar a diferentes distancias permitían a un bo tirador alcanzar facilmente un obxectivo inimigo a máis de 300 m de distancia e que a bala fose letal a máis dun quilómetro.

Fusil de cartucho

A seguinte grande innovación foi a aparición do cartucho, que contén nun único elemento a bala, a súa carga de proxección e o fulminante que inicia o disparo, que ata entón fora separado ou envolto parcialmente no papel que se empregaba como taco para a carga. Os primeiros cartuchos apareceron arredor da década de 1840; adoitaban estar envoltos en cartón ou pano encerado e ás veces non incluían o cebo, que se colocaba de xeito similar ás armas de percusión tradicionais arrincando o cartucho da parte traseira ao inserir o cartucho e pechar a arma, como na famosa carabina Sharps, unha carabina moi utilizada na colonización cara ao oeste nos Estados Unidos. A carga da arma simplificouse e acelerouse ao máximo co uso do cartucho, aínda que a maioría das armas aínda son de tiro único.

Fusil de pasador de tiro único

En Europa, o primeiro fusil de pasador apareceu a mediados do século XIX, chamado así polo mecanismo para extraer a caixa usada e recargala para un novo disparo, un cilindro metálico cunha proxección lateral semellante ao das antigas pechaduras que permitían abrir a arma na parte traseira do canón para colocar o cartucho, ao mesmo tempo armar o conxunto de resorte e percusor que golpearía a parte traseira do cartucho e logo pechalo ao lume. As armas de cartucho cárganse así dende a parte traseira do canón. Deste xeito, a arma pode cargarse en calquera posición, permitindo ao soldado cubrirse durante o proceso.

Durante a guerra civil nos Estados Unidos e a partir de varios prototipos existentes anteriormente, desenvolvéronse unha gran cantidade de fusís e carabinas capaces de disparar varias veces mediante procedementos mecánicos accionados manualmente, en xeral de panca. O fusil Spencer apareceu nesta guerra. Os novos cartuchos eran xa metálicos e impermeables e adoitaban almacenarse en tubos fixos e intercambiables no corpo da arma, creando así o primeiro cargador tubular (tubo ao longo e debaixo do canón), como o do fusil de panca Winchester. Este fusil foi emblemático da última parte da guerra e supuxo unha gran vantaxe para a cabalería da Unión: un soldado pode disparar doce veces ao minuto con total seguridade en comparación cos tres disparos que podía disparar un infante armado cun fusil de percusión. Na posguerra forxouse a lenda do Winchester 44.

Despois da guerra franco-prusiana de 1870-71, todos os exércitos do mundo cambiaron os fusís de percusión por varios sistemas de cartuchos, xeralmente de tiro único e con sistemas de panca ou de pasador.

Véxase tamén

Bibliografía

• Friedrich Engels, "On Rifled Cannon", artios de New York Tribune, abril, maio e xuño de 1860, reimpreso en Military Affairs 21, n.º 4 (inverno de 1957) ed. Morton Borden, 193–198.

Ligazóns externas

• Evolución do sistema de disparo ata o sistema de percusión
• Fusís de pedernal