Francisco Cea Bermúdez
Francisco de Paula de Cea Bermúdez y Buzo, nado en Málaga o 28 de outubro de 1779 e morto en París o 6 de xullo de 1850, foi un político andaluz, conde de Colombi.[1]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Tras diversas tarefas como diplomático, colaborou con Fernando VII na súa pugna co infante Don Carlos tras promulgar a Pragmática Sanción que facilitaba o camiño ó trono á súa filla, a futura Isabel II. Nomeóuselle Presidente do Consello de Ministros o 1 de outubro de 1832 e foi confirmado ó chegar ó trono a raíña Isabel II. Cando a situación se fixo máis complexa, e a raíña pretendía incoporar aos sectores mais críticos coa política absolutista da soberana, Cea Bermudez foi deposto en 1834.
Reinado de Fernando VII de España | ||
---|---|---|
Segue a: Narciso Heredia Begines de los Ríos |
Francisco Cea Bermúdez | Precede a: Pedro Alcántara de Toledo |
Presidente do Goberno de España |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Francisco Cea Bermúdez". geneall.net (en castelán). Consultado o 25 de xaneiro de 2021.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Francisco Cea Bermúdez |
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Este artigo sobre unha personalidade é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |