Estevo Nemanjić

Estevo Nemanjić
	;
Biografía
Nacemento	1166 ; valor descoñecido
Morte	24 de setembro de 1228 (61/62 anos); valor descoñecido
Lugar de sepultura	Mosteiro de Studenica (pt) 43°29′11″N 20°31′54″L / 43.4864, 20.5317
Rei
	1217 – 1228
Grand prince of Raška (en)
	25 de marzo de 1196 – 1217
Datos persoais
País de nacionalidade	Gran Principado de Serbia
Relixión	Igrexa ortodoxa serbia
Actividade
Ocupación	gobernante , líder militar
Lingua	Lingua serbia
Enaltecemento
	santo ;
Familia
Familia	Casa de Nemanjić
Cónxuxe	Anna Dandolo (1217–); Eudóxia Angelina (1186 (Gregoriano)–1198 (Gregoriano))
Fillos	Sava II de Serbia; () Eudóxia Angelina (pt) ; Estevo Vladislav I; () Eudóxia Angelina (pt) ; Estevo Radoslav; () Eudóxia Angelina (pt) ; Komnena Nemanjić (en) ; () Eudóxia Angelina (pt) ; Estevo Uroš I; () Anna Dandolo (en)
Pais	Estevo Nemanja e Anastasia of Serbia (en)
Irmáns	Sava de Serbia e Vukan Nemanjić of Serbia (en)
Cronoloxía
2017	coroación (Church of Saint Apostles Peter and Paul (en) )
1221	crisma (pt) (Church of Saint Apostles Peter and Paul (en) )

Este artigo amosa letras cirílicas. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

Estevo Nemanjić (en serbio latino Stefan Nemanjić, en serbio cirílico Стефан I Немањић), coñecido tamén como Estevo I Nemanjić, Estevo II Nemanjić e Stefan Prvovenčani (Estevo o Primeiro Coroado) na historiografía en galego ou Stefan (I ou II) Nemanjić),^[1]^[2] nado en 1165 e falecido en 1228, coñecido como o gobernante do Estado serbio de Raška que logrou promover este principado á condición de reino.

Biografía[editar | editar a fonte]

Estevo o Primeiro Coroado foi o segundo fillo do Gran Župan (Gran Príncipe) Estevo Nemanja, irmán máis novo de Vukan, que gobernaba o Principado de Zeta e irmán máis vello de Rastko Nemanjić, coñecido despois como San Sava, que foi o fundador da Igrexa Ortodoxa Serbia independente. Heredou o título de Gran Župan en 1196, cando o seu pai abdicou para se facer monxe.^[3]

O seu reinado comezou cunha loita contra seu irmán Vukan, que o expulsou de Serbia co apoio do Reino de Hungría. Estevo aliouse co rei Kaloyan de Bulgaria, que puxo á súa disposición un exército de cumáns a cambio de territorios do leste de Serbia. A crise terminou cando Sava negociou unha paz entre os seus dous irmáns e Estevo recuperou o seu poder.

Dado que a curia serbia tiña ambicións para estender a súa influencia nos Balcáns, Estevo usou estas circunstancias propicias para obter a súa coroa real, converténdose así no primeiro rei serbio. En Bizancio, o seu irmán Sava conseguiu asegurar a posición autocéfala para a Igrexa serbia, obtendo un arcebispado de Manuel I, Patriarca de Constantinopla, co se converteu no primeiro arcebispo ortodoxo serbio. Así, os serbios adquiriron ambas as formas de independencia: temporal e relixiosa.

Foi coroado en 1217 polo papa Honorio III, sendo o seu título completo "Rei das terras de Raška, Duklja, Travunia, Dalmacia e Zachlumia", aínda que a versión máis curta foi "Rei dos serbios", elevando o estado á categoría de reino independente, recoñecido internacionalmente. Cando recibiu o título de rei adoptou o nome de Estevo II Nemanjić,^[4] aínda que tamén é coñecido como Estevo Prvovenčani (o Primeiro Coroado), como primeiro monarca da dinastía.

Estevo casou, entre 1185 e 1187, con Eudocia Angelina, a filla máis nova do emperador bizantino Aleixo III Anxo e Eufrósine Ducas, e neta do emperador Isaac II Anxo.

Segundo o historiador Nicetas Choniates, Estevo e Eudocia tiveron unha difícil relación e sepáraronse, acusándose mutuamente de adulterio, despois de teren tres fillos. Volveu casar en 1207 ou 1208 con Ana Dandolo, neta do Dux de Venecia Enrico Dandolo, coa que tivo un fillo e unha filla.

A Estevo II sucerérno, sucesoivamente, tres dos seus fillos: Radoslav (Estevo III), Vladislav e Uros Nemanjić, que marcaron un período de estancamento da estrutura do estado.

Radoslav (1228-1233) desempeñou un reinado carente de acontecementos importantes, sendo tutelado politicamente polo Despotado de Epiro;^[5] o seu medio irmán (1233-1243) aproveitou a impopularidade de Radoslav para derrocalo e instaurar un goberno moi influído polo Segundo Imperio búlgaro, cuxo emperador Iván Asen II de Bulgaria era o seu sogro.^[6]

O terceiro fillo de Estevo II Prvovenčani que accedeu ao trono foi Estevo Uroš I (1243–1276), que tamén derrocou ao seu irmán aproveitando a debilidade de Bulgaria, o seu principal apoio. Ademais, beneficiouse do declive dos búlgaros en Epiro para intentar expandir os seus territorios, alcanzando os seus confíns a Dubrovnik e Hungría

Predecesor: Estevo Nemanja Gran Župan de Raška	Rei de Serbia 1217 – 1228	Sucesor: Estevo Radoslav

Notas[editar | editar a fonte]

↑ Navarro, Francesc (1997). Enciclopedia Salvat. Salvat Editores. ISBN 84-345-9714-4.
↑ A vacilación no numeral débese a un respecto cara ao seu pai, Estevo Nemanja, fundador da dinastía Nemanjević (coñecida na historiografía serbia como Sacrosanta dinastía Nemanjević) e pai do primeiro gran Estado serbio, aínda que, na historiografía, seu pai sempre se cita como Estevo Nemanja.
↑ Serf land of Montenegro. The Sacrosanct Nemanjic Dynasty (en inglés) Consultada o 2/1/2012.
↑ Aínda que o seu pai non gobernara co título de rei.
↑ Gran enciclopedia Larousse en vinte volumes, Volume 18. Larousse, 1972, páx. 659.
↑ Serbia Consultado o 16/1/2012.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Biografía en Serbian Unity Congress.

[1] Navarro, Francesc (1997). Enciclopedia Salvat. Salvat Editores. ISBN 84-345-9714-4.

[2] A vacilación no numeral débese a un respecto cara ao seu pai, Estevo Nemanja, fundador da dinastía Nemanjević (coñecida na historiografía serbia como Sacrosanta dinastía Nemanjević) e pai do primeiro gran Estado serbio, aínda que, na historiografía, seu pai sempre se cita como Estevo Nemanja.

[3] Serf land of Montenegro. The Sacrosanct Nemanjic Dynasty (en inglés) Consultada o 2/1/2012.

[4] Aínda que o seu pai non gobernara co título de rei.

[5] Gran enciclopedia Larousse en vinte volumes, Volume 18. Larousse, 1972, páx. 659.

[6] Serbia Consultado o 16/1/2012.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]