Aecio: Diferenzas entre revisións
m r2.7.1) (bot Engadido: vi:Flavius Aetius |
m r2.6.5) (Bot: Modifico: ko:플라비우스 아에티우스 |
||
Liña 32: | Liña 32: | ||
[[ja:アエティウス]] |
[[ja:アエティウス]] |
||
[[ka:აეტიუსი]] |
[[ka:აეტიუსი]] |
||
[[ko:플라비우스 |
[[ko:플라비우스 아에티우스]] |
||
[[lt:Flavius Aetius]] |
[[lt:Flavius Aetius]] |
||
[[ms:Flavius Aetius]] |
[[ms:Flavius Aetius]] |
Revisión como estaba o 13 de abril de 2012 ás 02:03
Flavio Aecio, Xeneral romano, morto no 454. Orixinario da provincia de Moesia, era filla do magister equitum Gaudencio e da dama Aurelia. Os primeiros anos de aprendizaxe pasounos como refén de Alarico I, o que lle permitiu coñecer o modo de pensar e loitar dos godos. Serve á súa vez como magister equitum nas Galias durante a xefatura militar de Félix, ata que no 433 alcanza el mesmo a dita maxistratura de magister militum.
Precedido por mediocres e efémeros predecesores, Aecio destaca no seu cargo por ser quen de poñer orde nun caótico Imperio de Occidente que está en proceso de derrube. Protexe Italia e detén a expansión dos bárbaros: frea aos visigodos na Galia e reduce aos burgundios en Savoia. Outras decisións son mal recibidas, pero inevitábeis, como o recoñecemento do asentamento vándalo no norte de África.
Pero a súa campaña máis notábel, a que lle ha valer para a historia o sobrenome de "o derradeiro romano", será a que dirixirá contra os hunos. Sentíndose insultado o seu caudillo Atila polo emperador Valentiniano III ante o rexeitamento da petición de man da súa irmá Honoria, lánzase a destruír Roma. Para isto convoca unha gran confederación de tribos escitas, sármatas, xépidas, ostrogodas, alanas, que se unen aos hunos na súa marcha. Pero Aecio dirixindo maxistralmente, a francos, vándalos, visigodos e as tropas romanas que quedan acada unha gran vitoria nos Campos Cataláunicos no ano 451: é a última gran batalla do Imperio de Occidente.
Para a súa desgraza, esta gran vitoria halle valer a envexa do emperador, que, abrigando sospeitas dunha hipotética pretensión ao trono, ordena matalo no 454. Posteriormente a intriga vólvese contra o propio Valentiniano, que é asasinado un ano despois por seguidores de Aecio.