Ética demostrada segundo a orde xeométrica: Diferenzas entre revisións
{{atención}}{{formatowiki}}{{seniw}}{{sencat}} |
m engado categorías e interwiki |
||
Liña 1: | Liña 1: | ||
{{atención}}{{formatoWiki}} |
{{atención}}{{formatoWiki}} |
||
'''A Ética''' (''Ethica Ordine Geometrico Demonstrata'' ou ''Ethica More Geometrico Demonstrata'') é unha obra de [[Spinoza]] co´necida con este nome. Foi redatada en latín. Esta composta en cinco partes. |
|||
Ó igual que [[Spinoza]] é o modelo do filósofo, a súa [[Ética]] é o modelo do de [[filosofía]]. Austera, abstracta, difícil, a obra articula o coñecemento metafísico para unha finalidade moral: a beatitude. O libro contén a síntese rematada do pensamento [[ontolóxico]], [[antropolóxico]] e moral do seu autor. Está dividido en cinco libros: I, De [[Deus]][[Título de ligazón]]; II, De la natureza y orixe da alma; III, Do orixe e natureza dos efectos; IV , Da servidume humana ou da forza dos efectos; V, Do poder do entendemento ou da liberdade humana. |
Ó igual que [[Spinoza]] é o modelo do filósofo, a súa [[Ética]] é o modelo do de [[filosofía]]. Austera, abstracta, difícil, a obra articula o coñecemento metafísico para unha finalidade moral: a beatitude. O libro contén a síntese rematada do pensamento [[ontolóxico]], [[antropolóxico]] e moral do seu autor. Está dividido en cinco libros: I, De [[Deus]][[Título de ligazón]]; II, De la natureza y orixe da alma; III, Do orixe e natureza dos efectos; IV , Da servidume humana ou da forza dos efectos; V, Do poder do entendemento ou da liberdade humana. |
||
A Ética está escrita more geometrico, segundo unha presentación que pode desconcertar. Nela atópanse definicións, axiomas, proposicións, demostracións, cuxo modelo é evidentemente a construción[[ euclidiana]]. O more geometrico spinozista debe ser retrotraído ó seu [[modelo cartesiano]]: as Segundas Respostas ás obxeccións das Meditacións; trátase dun procedemento de exposición, e no descubrimento da verdade. |
A Ética está escrita more geometrico, segundo unha presentación que pode desconcertar. Nela atópanse definicións, axiomas, proposicións, demostracións, cuxo modelo é evidentemente a construción[[ euclidiana]]. O more geometrico spinozista debe ser retrotraído ó seu [[modelo cartesiano]]: as Segundas Respostas ás obxeccións das Meditacións; trátase dun procedemento de exposición, e no descubrimento da verdade. |
||
Liña 8: | Liña 11: | ||
Os libros IV e V examinan pola súas causas esta servidume o esta sabedoría humanas. Non se trata xamais para Spinoza de prescribir, louvar ou castigar, senón de comprender os mecanismos do desexo e da súa flutuación(o xogo dos afectos ou paixóns). A imaxinación é aquí obxecto dunha crítica severa. O meu desexo é sempre susceptible de ser determinado por fins exteriores, e de ser dirixido por afectos que comporten unha diminución da miña potencia de obrar e me leven tanto a tristeza. |
Os libros IV e V examinan pola súas causas esta servidume o esta sabedoría humanas. Non se trata xamais para Spinoza de prescribir, louvar ou castigar, senón de comprender os mecanismos do desexo e da súa flutuación(o xogo dos afectos ou paixóns). A imaxinación é aquí obxecto dunha crítica severa. O meu desexo é sempre susceptible de ser determinado por fins exteriores, e de ser dirixido por afectos que comporten unha diminución da miña potencia de obrar e me leven tanto a tristeza. |
||
A Ética é un deses libros cuxa influencia é imposible medir, tan enorme foi o seu alcance. A priori, un síntese tentado a interpretar a acollida que mereceron a súas teses como un desmentido ó seu valor. Porque lonxe de inducir ós seus contemporáneos a unha actitude de benvida e [[tolerancia]], Spinoza desencadeou contra el e o seu sistema un furacán de paixóns cargadas de odio que a súa morte non logrou apagar, e nin sequera atenuar. Excomungado durante a súa vida, mentres a Ética circulaba disimulada baixo a capa, Spinoza tamén seguiu estando despois da súa morte. |
A Ética é un deses libros cuxa influencia é imposible medir, tan enorme foi o seu alcance. A priori, un síntese tentado a interpretar a acollida que mereceron a súas teses como un desmentido ó seu valor. Porque lonxe de inducir ós seus contemporáneos a unha actitude de benvida e [[tolerancia]], Spinoza desencadeou contra el e o seu sistema un furacán de paixóns cargadas de odio que a súa morte non logrou apagar, e nin sequera atenuar. Excomungado durante a súa vida, mentres a Ética circulaba disimulada baixo a capa, Spinoza tamén seguiu estando despois da súa morte. |
||
{{seniw}}{{sencat}} |
|||
[[Categoría:Obras literarias en latín]] |
|||
[[Categoría:Obras filosóficas]] |
|||
[[ca:Ètica demostrada segons l'ordre geomètric]] |
|||
[[de:Ethica, ordine geometrico demonstrata]] |
|||
[[en:Ethics (book)]] |
|||
[[fi:Etiikka (Spinoza)]] |
|||
[[fr:Éthique (Spinoza)]] |
|||
[[it:Ethica more geometrico demonstrata]] |
|||
[[nl:Ethica (Spinoza)]] |
|||
[[pt:Ética demonstrada à maneira dos geômetras]] |
|||
[[tr:Etika (kitap)]] |
Revisión como estaba o 1 de xaneiro de 2009 ás 18:00
Atención: Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión. Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico. |
Este artigo ou sección precisa dunha revisión do formato que siga o libro de estilo da Galipedia. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
A Ética (Ethica Ordine Geometrico Demonstrata ou Ethica More Geometrico Demonstrata) é unha obra de Spinoza co´necida con este nome. Foi redatada en latín. Esta composta en cinco partes.
Ó igual que Spinoza é o modelo do filósofo, a súa Ética é o modelo do de filosofía. Austera, abstracta, difícil, a obra articula o coñecemento metafísico para unha finalidade moral: a beatitude. O libro contén a síntese rematada do pensamento ontolóxico, antropolóxico e moral do seu autor. Está dividido en cinco libros: I, De DeusTítulo de ligazón; II, De la natureza y orixe da alma; III, Do orixe e natureza dos efectos; IV , Da servidume humana ou da forza dos efectos; V, Do poder do entendemento ou da liberdade humana.
A Ética está escrita more geometrico, segundo unha presentación que pode desconcertar. Nela atópanse definicións, axiomas, proposicións, demostracións, cuxo modelo é evidentemente a construcióneuclidiana. O more geometrico spinozista debe ser retrotraído ó seu modelo cartesiano: as Segundas Respostas ás obxeccións das Meditacións; trátase dun procedemento de exposición, e no descubrimento da verdade.
A obra comeza cunha serie de definicións problemáticas, na medida na que Spinoza, que retoma certos termos clásicos da ontoloxía e da metafísica (Deus, substancia, atributos, modos), non lle dá necesariamente un sentido tradicional.
É paradoxo que este libro, que se inicia cunha primeira parte que trata “de Deus”, non cesou de ser considerado como o breviario do ateísmo. Esta atribución apenas pode ser considerada como unha traizón. Pois non se ve que metafísica, que teoloxía podería recoñecer ó seu Deus na pura inmanencia da substancia na natureza, nesta “ ontoloxía naturalista e monista”, en termos de Robert Misrahi. Esta filosofía desterra todas as representacións antropomórficas da divindade: Deus non é unha providencia organizadora, nin un pai amante, nin un monarca severo, nin un xuíz xusticeiro. O apéndice ó libro I desmonta os mecanismos destas ficcións, cuxos intereses ideolóxicos e mesmo políticos son analizados. Ó mesmo tempo que toda concepción tradicional da divindade, e baixo a mesma acusación deantropomorfismo, Spinoza tamén desterra a finalidade. É sinxelo comprender por que Spinoza foi excluído de toda comunidade relixiosa e perseguido polas Igrexas do seu tempo.
O libro II desenvolve a teoría do coñecemento, que guiou o bosquexo do Tratado da reforma doentendemento, como tamén unha teoría sobre as relacións entre a alma e ocorpo. É sabido que este problema, nutriu ás grandes doutrinas metafísicas post-cartesianas da segunda metade de século. Segundo Spinoza, “a orde e a conexión das cousas”; aquí está o principio dunha intelixibilidade universal do ser. A alma é polo tanto “a idea do corpo”. A teoría spinozista do coñecemento distínguese pola súa negativa a hipostasiar as facultades (entendemento, vontade), como fai o cartesianismo, e convertelas en axentes activos nas operacións do coñecemento. Entendemento e vontade son seres de razón;o único que existe son as ideas e as volicións.
O libro III constrúe o pedestal do que propiamente pode chamarse a ética spinozista. Ó orientar a análise da alma humana baixo a perspectiva dunha antropoloxía positiva, concibida de modo estritamente determinista, a teoría do desexo de Spinoza arruina todo moralismo. A súa teoría dos efectos apóiase, como a ontoloxía, nun rexeitamento de toda transcendencia.
Os libros IV e V examinan pola súas causas esta servidume o esta sabedoría humanas. Non se trata xamais para Spinoza de prescribir, louvar ou castigar, senón de comprender os mecanismos do desexo e da súa flutuación(o xogo dos afectos ou paixóns). A imaxinación é aquí obxecto dunha crítica severa. O meu desexo é sempre susceptible de ser determinado por fins exteriores, e de ser dirixido por afectos que comporten unha diminución da miña potencia de obrar e me leven tanto a tristeza.
A Ética é un deses libros cuxa influencia é imposible medir, tan enorme foi o seu alcance. A priori, un síntese tentado a interpretar a acollida que mereceron a súas teses como un desmentido ó seu valor. Porque lonxe de inducir ós seus contemporáneos a unha actitude de benvida e tolerancia, Spinoza desencadeou contra el e o seu sistema un furacán de paixóns cargadas de odio que a súa morte non logrou apagar, e nin sequera atenuar. Excomungado durante a súa vida, mentres a Ética circulaba disimulada baixo a capa, Spinoza tamén seguiu estando despois da súa morte.