Luis Simarro
Luís Simarro Lacabra (Roma, 1851 - Madrid, 1921) foi un neurólogo español. Foi Gran Maestre do Gran Oriente Español desde 1917 a 1921. Seguidor nos seus primeiros anos do darwinismo a través da obra de Ernst Haeckel, ocupouse desde o evolucionismo de temas de anatomía comparada, embriología e histología do sistema nervioso, sobre todo.
Biografía
Fillo do pintor valenciano Ramón Simarro Oltra, naceu en Italia porque o seu pai estaba pensionado no seu capital. Quedou orfo ao tres anos, tras morrer o seu pai por tuberculose pulmonar e suicidarse por iso a súa nai pouco despois. Luís quedou ao cargo dun tío materno.
Tras estudar no Instituto Provincial de Segundo Ensino de Valencia (onde empezou a influír nel o catedrático e liberal-progresista Vicente Boix Ricarte) e obter o título de bacharel en 1867, comezou a dar clases de historia natural no Colexio de San Rafael, á vez que iniciaba os seus estudos de medicamento na Universidade de Valencia en 1868. Do Colexio foi expulsado por ler e, quizá, difundir a Charles Darwin entre os alumnos. Terminou a carreira en Madrid no ano 1873, onde se viu obrigado a trasladarse por mor das súas ideas liberais.
Ademais de doctorarse en 1875 (especializándose en Neuropsiquiatría, aínda que tamén se interesou en Neurohistoria e Psicoloxía experimental), mantivo durante eses anos contactos con Pedro González de Velasco e Aureliano Maestre de San Juan, e deu clases de divulgación científica e fisiología do sistema nervioso na recentemente creada Institución Libre de Ensino e na Escola Libre de Medicamento e Cirurxía, sendo redactor da revista O Anfiteatro Anatómico Español, editada por devandita institución. Traballou no Museo Antropolóxico e, tras conseguir praza no Hospital da Princesa, ao ano seguinte obtivo a praza de Director do manicomio de Santa Isabel de Leganés (Madrid). Por desavinza coas autoridades eclesiásticas, foi obrigado a dimitir en 1879. En 1880 emigra a París volvendo máis tarde a Madrid, onde dispón un laboratorio privado. En devandito laboratorio Simarro insignia o método de Camillo Golgi a Santiago Ramón e Cajal.
Foi Catedrático de Psicoloxía experimental da Universidade de Madrid no ano 1902, sendo a Primeira Cátedra de Psicoloxía en España. Por iso é considerado Pai Fundador da Psicoloxía para os psicólogos. Simarro tamén se interesou polas relacións entre a psiquiatría e o dereito penal, participando na fundación da Escola de Criminología de Madrid no ano 1903.
Morreu en Madrid (España) no ano 1921.
Posteriormente creouse a Fundación Simarro a cargo da Universidade Complutense de Madrid, que incorpora todo o seu legado (doado pola súa viúva) e unha bibliografía consistente en máis de 3000 exemplares, e que vén sendo catalogada desde 1975.
Fonte bibliográfica
- José María López Piñero, "Luís Simarro Lacabra (1851-1921)", Mente e Cerebro, 25, 2007, páxs. 8-11.