Rabia al Adawiyya
  | |
| Nome orixinal | (ar) رابعة العدوية القيسية |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 714 ↔ 718 Basora |
| Morte | 801 (Gregoriano) (81/91 anos) Basora |
| Lugar de sepultura | al-Hasan al-Basri cemetery (en)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Califato omeia Abbásida |
| Relixión | Sufismo |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Sufismo e poesía |
| Ocupación | poeta , mística , filósofa , escritora |
| Lingua | Árabe |
 | |
Rabia al Adawiyya al Qaysiyya (en árabe رابعة العدوية القيسية) ou Rabia Basri, nada en Basora entre 713 e 717 e finada en 801, foi unha poeta e mística musulmá sufí.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Pouco é o que se coñece da súa vida, existen múltiples tradicións baseadas en haxiografías[1]. Algunhas tradicións descríbena como unha antiga escrava liberada que renunciou ao matrimonio e aos praceres efémeros para dedicarse só a Alá[2]. Na mundo islámico vivíase unha etapa de incremento do ascetismo e Basora era unha das escolas máis influentes e debía a súa orixe a Hassan al-Basri e de Basora era tamén Al-Jahiz. Rabi está considerada unha figura importante da espiritualidade sufí e foi ela a que introduciu o ideal sufí do amor a Alá, mudando o ascetismo en misticismo[3]. Ibn Arabi evocou a súa obra poética na súa principal obra Kitâb Al-Futūḥāt al-Makkiyya.
Filosofía[editar | editar a fonte]
A principal ensinanza da obra de Rabia é o amor místico e a amizade con Deus. Todo verdadeiro amador vai á procura da intimidade co seu amado, como ha facer o verdadeiro crente con Deus. E distingue entre o amor egoísta e pasadío por Deus, só para obter o seu favor, e o amor digno e duradeiro, que constitúe o amor á beleza de Deus. Como todos os sufís ao cabo buscou a unidade coa divindade (an-nafs aṣ-ṣāfīyyah). O amor (ḥubb) é só para Deus, non para os seus profetas nin outros símbolos relixiosos. A Deus hai que o amar por si mesmo, non por medo ao inferno e o desexo de acadar o Paraíso. Neste pensamento reside a innovación de Rabi, que se converteu no criterio estándar do sufismo posterior[4].
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Juan Eduardo Campo (2009). Encyclopedia of Islam. Facts on File. p. 578.
- ↑ Aaron W. Hughes (2013). Muslim Identities: An Introduction to Islam. Columbia University Press. p. 168.
- ↑ Annemarie Schimmel. "Sufism". Encyclopædia Britannica.
- ↑ Hanif, N. (2002). Biographical Encyclopaedia of Sufis. II Central Asia and Middle East. Sarup & Sons. pp. 108–110.
