Ertuğrul
  | |
| Nome orixinal | (ota) ارطُغرُل غازى |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | descoñecido descoñecido[1] |
| Morte | c. 1281 Söğüt, Turquía (pt)  |
| Lugar de sepultura | Tomb of Ertuğrul Gazi (en) |
| Bey | |
| | |
| Actividade | |
| Ocupación | estadista, líder militar |
| Familia | |
| Cónxuxe | Halime Hatun |
| Fillos | Q97169755, Saru Batu Savcı Bey, Osman I |
| Pais | Salomão Shah e Hayme Hatun |
| Irmáns | Sungurtekin Bey Gündoğdu Bey Dündar Bey |
| Descrito pola fonte | Great Soviet Encyclopedia (1950–1958) (en) , (vol:49, p.173) |
Ertuğrul (turco otomán: ارطغرل romanizado Erṭoġrıl, turco: Ertuğrul; adoita engadirse o título Gazi) (m. ca. 1280)[2], foi o pai de Osman I[3]. Segundo a tradición otomá, era fillo de Suleyman Shah, líder da tribo Kayı dos turcos oguz, que fuxiron do oeste de Asia Central para Anatolia por mor das conquistas mongois. Así e todo, outras tradicións afirman que era fillo dun personaxe de nome Gündüz Alp[4][1]. Tras a morte do seu pai, Ertuğrul e os seus seguidores entraron ao servizo do sultanato de Rum e en troco recibiron o dominio sobre a cidade de Söğüt na fronteira co Imperio Bizantino[5]. Como ao seu fillo, Osman, e aos seus descendentes, cítase a miúdo a Ertuğrul como un Ghazi, un loitador heroico da causa do islam.[6]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Nada se sabe de certo sobre a vida de Ertuğrul, alén de ser o pai de Osman; as referencias máis antigas son historias escritas polos otománs a partir de finais do século XIV e os dous grupos de tradicións que o evocan no século XV son de carácter lendario[7]e, xa que logo, de precisión cuestionable[8][9]. Hai algunhas moedas cuñadas pouco despois da súa morte, en especial unha co texto "Cuñada por Osman fillo de Ertuğrul" que suxire que Ertuğrul foi realmente unha figura histórica[3]. Noutra moeda lese "Osman bin Ertuğrul bin Gündüz Alp"[4], malia Ertuğrul considerarse tradicionalmente fillo de Suleyman Shah[1]. Segundo estas tradicións tardías, Ertuğrul foi o xefe da tribo Kayı[2] dos oguz. Como resultado da axuda que lle deu os selxúcidas contra dos Bizantinos, o sultán sexúcida do Rum Ala ad-Din Kay Qubadha I concedeulle terras en Karaca Dağ, unha zona montañosa preto de Angora (actual Ancara). Un relato indica que foi por repeler unha incursión hostil dos bizantinos ou outro adversario[10]. Máis tarde, recibiu a aldea de Söğüt que conquistou xunto coas terras veciñas. Esa aldea, onde morrería, converteuse na capital otomá co seu fillo Osman.
Legado
[editar | editar a fonte]Segundo a tradición, Osman edificou en Söğüt unha tumba e mesquita dedicada a Ertuğrul pero o certo é que non se sabe a orixe real desas estruturas. O actual mausoleo erixiuno o sultán Abdul Hamid II a finais do século XIX. A cidade de Söğüt celebra un festival anual en memoria dos primeiros Osman[11].
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Kermeli, Eugenia ((2009). "Osman". En Ágoston, Gábor; Bruce Masters. Encyclopedia of the Ottoman Empire. p. 444.
- ↑ 2,0 2,1 Shaw, Stanford J. (1976). History of the Ottoman Empire and modern Turkey. I. Empire of the Gazis: the rise and decline of the Ottoman Empire, 1280-1808]. p. 13.
- ↑ 3,0 3,1 Caroline Finkel (2005). Osman's Dream: The Story of the Ottoman Empire 1300-1923. John Murray. ISBN 9781848547858.
- ↑ 4,0 4,1 Ahmed Akgunduz, Said Ozturk (2011). Ottoman History - Misperceptions and Truths. IUR Press. p. 34-35. ISBN 978-90-90-26108-9.
- ↑ Shaw, Stanford (1976). History of the Ottoman Empire and Modern Turkey. Cambridge University Press. p. 13.
- ↑ Peter F. Sugar Southeastern Europe under Ottoman rule 1354-1804, p.14
- ↑ V.L. Ménage, s.v. Ertoghrul in Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Volume II, 1991, pp.710-711.
- ↑ Lindner, Rudi P. (1983). Nomads and Ottomans in Medieval Anatolia. Indiana University Press. p. 21.
- ↑ Fleet, Kate (2009). The Cambridge History of Turkey. Cambridge University Press. p. 118. ISBN 9780521620932.
- ↑ Ali Anooshahr, The Ghazi Sultans and the Frontiers of Islam, pg. 157
- ↑ Deringil, Selim (2004). The Well-protected Domains: Ideology and the Legitimation of Power in the Ottoman Empire 1876-1909. Bloomsbury Academic. p. 31–32.
