Eloxio da loucura

Eloxio da loucura
Título Moriae Encomium, sive Stultitiae Laus
Instancia de obra escrita
Xénero sátira
Lingua lingua latina
Autoría
Autor/a Erasmo de Róterdam
Tradutor/a Thomas Chaloner (en)
Temática
Tema principal filosofía
Publicación
Data de publicación 1511
Edicións Q18908086 Q19167517 Q19167520 Q18908087 In Praise of Folly (en)  lingua inglesa
Datas e cronoloxía
Data de creación 1511
Precedido por Enchiridion militis Christiani (pt)
Identificadores
Goodreads 2365807 Open Library OL31982802W VIAF 314429617
Fontes e ligazóns
Redes
Wikidata C:Commons

Eloxio da loucura (en latín Stultitiae Laus e en grego Morias Enkomium) é un ensaio escrito en latín en 1509 por Erasmo de Rotterdam e impreso por primeira vez en 1511. Foi traducida ao galego por Manuel Enrique Vázquez Buján, e editado pola Universidade de Santiago de Compostela con prólogo de Ofelia Rey Castelao. Está considerada unha das obras máis notables do Renacemento e desempeñou un papel moi importante nos inicios da Reforma protestante.

Historia e características

Está inspirado en De Triunfo Stultitiae polo humanista italiano Perisauli Faustino, nacido en Tredozio, preto de Forlì. Despois de escribir o ensaio nunha semana, Erasmo revisou e estendeu o traballo durante unha estancia na casa que tiña Thomas More en Bucklersbury.

Contido

Comeza cunha loa satírica (un fragmento da virtuosa loucura) ao xeito de Luciano de Samosata autor grego cuxo traballo fora recentemente traducido ao latín polo propio Erasmus e Thomas More. Despois diso, o ton escurece cunha serie de discursos solemnes, onde a loucura fai un eloxio da cegueira e da demencia, e nos cales se realiza un exame satírico de supersticións e prácticas piadosas e corruptas da Igrexa católica, así como a loucura de pedantes (incluíndo ao propio Erasmus). O autor retornara recentemente de Roma profundamente decepcionado onde se tiña queixado da evolución que viu na Curia Romana.

O ensaio está cheo de alusións clásicas, nun estilo típico dos eruditos humanistas do Renacemento. A loucura preséntase como unha deusa, filla de Plutón e da Xuventude (Hebe), creado por embriaguez e ignorancia; entre os seus compañeiros fieis atópanse: Philautia (o narcisismo), Kolakia (a adulación), Leteo (o esquecemento), Misoponia (a preguiza), Hedone (o pracer), Anoia (a loucura), Tryphe (a irreflexión), Komos (a intemperanza) e Eegretos Hypnos (o sono profundo).

Erasmo foi un bo amigo de More, con quen compartiu un gusto para o humor e outras actividades intelectuais. O título Morias Encomium, pode ser entendido como un eloxio de More. No texto abundan dobres e ata triplos significados.

Recepción

O Eloxio da loucura coñeceu un enorme éxito popular, para a sorpresa de Erasmo e, ás veces, para o seu desgusto. O papa León X encontrouna divertida. Antes da morte de Erasmo xa fora traducida ao francés e ao alemán, e pronto se seguiría unha edición ao inglés. Unha edición de 1511 que foi ilustrada con xilogravuras de Hans Holbein, que se converteron nas ilustracións máis difundidas da obra.

Influenciou na esperanza da retórica durante o século XVI, e a arte da adoxografía (o eloxio de cousas sen valor) converteuse nun exercicio popular entre os estudantes isabelinos.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Tradución ao galego Arquivado 18 de xuño de 2015 en Wayback Machine.