Elefantes (banda)

Elefantes
	Elefantes (2018)
Orixe	Barcelona, España
Período	1994 – 2006
Xénero(s)	Pop, Rock
Selo(s) discográfico(s)	Sony BMG; EMI
Membros	Shuarma; Jordi Ramiro; Julio Cascán; Hugo Toscano; Jaime de Burgos
Na rede
	www.elefantes.net

Elefantes foi un grupo musical español de música pop, que se mantivo en activo de 1994 a 2006.

Membros[editar | editar a fonte]

Jordi Ramiro: batería, caixón flamenco.
Shuarma: voz solista, guitarra acústica, composición.
Julio Cascán: baixo.
Hugo Toscano: guitarra.
Jaime de Burgos: piano, teclados, acordeón.

Historia[editar | editar a fonte]

Barcelona empezaba a sufrir o verán en 1994. Aínda que tería que pasar un ano en consolidarse, Elefantes plantou a súa semente por aquel entón.

Jordi estaba tocando a batería cun grupo que se disolveu aos poucos días da chamada de Shuarma. Foi tal dita disolución, que ata abandonaron o local de ensaio co seu equipo de son dentro. Perfecto. Só faltaba atopar guitarrista, baixista e un nome.

A primeira oferta foi para Hugo, antigo compañeiro de grupo de Jordi. Logo dun par de ensaios non aceptou. As cancións desa época, composicións de Shuarma herdadas do seu antigo grupo, eran puro e cru Rock'n'Roll, e Hugo, que tiña a súa propia banda como cantante e preferiu polo momento seguir o seu camiño.

Ao cabo de poucas semanas Hugo e Jordi viaxaron a Inglaterra para asistir ao Reading Festival, e esa experiencia foi como unha revelación. Un punto de cambio natural. Tempos de descubrimento e de atrevemento nun terreo moitísimo máis cómodo para uns rapaces que queimaran os seus primeiros cartuchos co Rock and roll ou o heavy metal. Sen tampouco deixar de lado influencias pasadas, as sonoridades pop da época adiviñaban o horizonte cara ao cal había que dirixirse.

Shuarma e Jordi intentaban en balde completar a formación. Ensaiaban sos e gravaban maquetas caseiras. Neses días a Shuarma ocorréuselle o nome do grupo: "ELEFANTES" "¿Por que?" "Penso en por que estamos facendo todo isto. Penso na necesidade vital de facer cancións. Noutras culturas asóciase ao elefante con todo o relacionado coa alma, un animal sagrado, así que Elefantes será iso. Un grupo con alma".

Logo veu Gelo. Un baixista co cal puideron empezar a traballar como trío. Pese a que a conexión estilística era nula, Gelo era moi bo baixista, e ata se chegou a facer unha sesión de fotos e un pequeno concerto en xullo de 1995. Era un xeito de botar para adiante. Pero Gelo quíxose ir, o cal non supuxo ningún trauma. Case á vez que Hugo pediu por fin entrar na banda. Antes de que Gelo fósese, prestouse a gravar o que sería a primeira maqueta de estudo de Elefantes. Era setembro e gravaron nun día 6 cancións: "No hay", "Para nada", "Las flores del mal", "Intro", "Duérmete" e "La muerte".

Elefantes era xa un grupo con maqueta, e a necesidade dun baixista, moi urxente. Hugo coñeceu a Julio nun concerto, e directamente propúxolle vir ensaiar. As súas referencias como baixista non eran moi halagüeñas, así que baixo a condición de que se lle podería cambiar por outro baixista con máis experiencia, empezaron a traballar. A personalidade de Julio supliu nun principio as primeiras dificultades e case sen ter consciencia diso, por fin Elefantes era un grupo de verdade.

O primeiro concerto tivo lugar o 13 de outubro de 1995, na sala Aspid de Barcelona. Presentaron todas as súas cancións e unha chea de versións. Tanto a maqueta como os concertos tiveron moi boa acolleita, e iso permitiu ao grupo seguir tocando alí todas as semanas durante 7 meses. Eran tantas as ganas de tocar en directo que non importaba o diñeiro, nin o lugar nin as condicións técnicas nin físicas. Tanto foi así que nesa época púidose a ver a Elefantes tocando nos sitios máis insospechados como bares de copas, festas privadas, cárceres ou clubs de alterne. "Concertos acústicos ou non. Media hora ou dous pases de hora e media. Versións de todo tipo, improvisaciones suicidas, tocar, tocar, tocar".

Logo dunha segunda maqueta con temas como "Pretendes", "¿Dónde estoy?", "El payaso", "Ves luz" ou "Tu vida", o grupo buscaba actuar en sitios máis acordes co estilo de música que ía definindo, atopándose que facía falta algo máis que un par de maquetas para poder acceder a circuítos de salas máis interesantes, e ante a falta de propostas dalgunha compañía discográfica, co diñeiro aforrado das actuacións o grupo decidiu financiarse un EP.

Cece Giannotti era o líder dunha marabillosa banda barcelonesa chamada Traditional Tourist. A el propúxoselle producir o disco. Era agosto de 1996, e o grupo alugou os Estudos Montseny para gravar 5 cancións: "No hay", "Debemos seguir", "Pretendes", "Para nada" e "Piano 1". Grazas á maxia de Giannotti o disco puido mesturarse en Boston conseguindo un son que superaba as expectativas do grupo para as 400.000 pesetas tiña de orzamento. Pouco máis tarde, a discográfica La Col Records cedeu o seu selo a cambio de 15.000 pesetas para que Elefantes lanzase o EP, sen título xenérico, nunha edición limitada e numerada de 500 exemplares, cunha coidada presentación con postal e libreto externo, todo iso dentro dunha caixa de cartón.

Devandito EP tiña un carácter eminentemente promocional. Vendéronse copias en concertos, e nas tendas FNAC de Madrid e Barcelona. O resto esfumouse en emisoras de radio, publicacións e compañías discográficas. As críticas definiron a Elefantes como un grupo de Pop-Rock moi elegante e osixenado, con boas composicións, textos intelixentes e imaxe moi glamourosa.

A produción de Giannotti foi fundamental para un grupo con moi pouca experiencia en estudo, pero con moitas ganas de explorar as posibilidades que ofrece unha gravación. O paso do tempo ofrece unha visión deste disco como un bo reflexo do carácter do grupo nesa época. Elefantes é un primeiro paso cara a algo máis.

El hombre pez[editar | editar a fonte]

E algo máis é o que ofrece o seguinte disco: El hombre pez. Pero para iso aínda teriamos que esperar 18 longos meses. Tempo no que o grupo xa se suscita como unha necesidade absolutamente vital o desenvolvemento da música como expresión artística global. Tempo de crises internas, individuais e colectivas, loita de egos sen cuartel, dificultades económicas, situacións límite con grandes presións, grandes triunfos e decepcións. "Botando a vista atrás un dáse conta de que o superar esa época e seguir adiante consolidou a Elefantes como banda, e tan preto estivo de disolverse que o que pasou en realidade foi totalmente o contrario; sentáronse as bases do que é Elefantes hoxe en día: un grupo con fortes personalidades, equilibradas pola capacidade de diálogo e o respecto artístico". Cos concertos de entón pasaba o mesmo. Eran máis furiosos e viscerais que nunca. Tan arriscados na súa formulación como desiguais no seu resultado. Durante eses meses, concretamente en xullo de 1997, Elefantes incliu nun CD recompilatorio de La Col Records a canción "¿Dónde estoy?", e gravou un videoclip de "Pretendes".

Todo este vórtice deu como resultado un paquete heteroxéneo de cancións, nas que luz e escuridade conviven sen complexos no mar de ilusión que propón O Home Peixe. O disco gravouse entre xaneiro e febreiro de 1998 nos estudos PAC, coa axuda do incomparable Didier Richard nos controis técnicos. A produción correu a cargo do propio grupo, na súa determinación de levar ata o final o que o Elefantes necesitaba expresar. "Foi moi emocionante sentir que ías ao estudo e creabas música, e que logo esa música quedaría nun CD para toda a vida. Iso é teu e non cho vai quitar ninguén". Un dez en actitude. Aínda que a falta de experiencia en produción non pon o disco á altura das súas posibilidades, cancións soberbias como "Más que tú a yo", "Te querré y tú me perdonarás", "El pez II", "No quieres más" o "Y sin respirar", por citar algunhas, conforman un disco dominado por unha idea: a metáfora do Home Peixe. Unha mirada interior cara ao interior dos demais.

"Creas para nadar no interior doutras persoas, e deixar algo belo baixo a súa auga. Creas para facer sentir artistas aos outros. Serei un peixe que faga saír escamas na pel dos demais. O Home Peixe."

Elefantes atopábase libre de contrato discográfico. Non había xeito de conseguir que alguén estivese disposto a apostar polo grupo con garantías claras de proxección. Pouco "indie" para o circuíto "indie", demasiado difícil para o circuíto comercial, o grupo andaba aí entre dúas augas, co master de El hombre pez queimando nas mans. Logo dalgunhas negociacións, AZ Records contratou aos Elefantes. O grupo era consciente que non dera un gran paso adiante, pero era o que había e non se podía parar. Un chanzo máis na carreira, esperando a oportunidade nun futuro non moi afastado de poder dar no cravo dunha vez por todas. Por aquel entón Elefantes rompeu relacións con Alberto García, representante do grupo desde os inicios, quedando á expectativa das capacidades do equipo de AZ, e obtendo unha contundente resposta: 172 discos vendidos nun ano. 3 presentacións en directo. Media ducia de artigos en prensa. A traxectoria de AZ revelaba unha intención evidente de sepultar El hombre pez á espera de novas cancións que fixesen pensar en vender o grupo a unha multinacional. Iso ou afogar ao grupo no seu propio contrato.

¿Como combater contra isto? Traballando máis duro aínda. A inquietude provocada polo negocio da música viuse contrarrestada por un dos maiores acertos que nunca tivo o grupo: a incorporación en setembro de 1998 do pianista Jaime de Burgos como músico para directos e gravacións.

Azul[editar | editar a fonte]

As novas cancións pedían a berros un pouco máis de aire, unha clara ampliación nas sonoridades. "Necesitabamos pianos, órganos, acordeóns, violíns, ruídos..... Habían tantísimas cousas que podiamos probar nas cancións, que os primeiros ensaios con Jaime recórdanme aos incios do grupo. Creo que nos deu o empurrón necesario para cohesionarnos aínda máis como músicos. Tamén nos fixo sentirnos algo menos rockeiros. Xa non soaba a cuarteto. Podías pasar de grandes silencios a escoitar un millón de cousas en cada canción se querías".

A un concerto que Elefantes deu en Zaragoza foi a velos Enrique Bunbury recomendado por un amigo común, Morti, cantante dos desaparecidos El Fantástico Hombre Bala, agora coa súa nova banda Ex-Mundus. Aos poucos días Shuarma envía a Bunbury unha maqueta con algunhas das novas cancións. Bunbury acode á presentación de El hombre pez en Barcelona en marzo de 1999, e seguidamente propón a Elefantes producir o próximo disco e axudar a atopar unha discográfica que lle interese o proxecto. O que ocorreu neste sentido no seguinte ano, e para non aburrir ao lector, poderíase resumir como que custou "un pouco" obter a liberdade do contrato con AZ Records.

En novembro deste mesmo ano, e da man do amigo Carlos Ann co seu selo Moviedisco, Elefantes aporta o tema "El cielo se va" a un disco recompilación de promoción da tarxeta Blue Joven do BBV.

Mentres, os novos temas ían caendo un detrás doutro. Hugo ampliou o seu equipo e o son das súas guitarras era cada vez mellor. Tanto Shuarma como Hugo compraron uns equipos de graVación dixitais, para poder facer maquetas con moi bo son dentro do local de ensaio, e por primeira vez o grupo podía pasarse horas gravando, mesturando, experimentando. Foi un cambio de velocidade. A capacidade de traballo aumentou enormemente, e o control sobre o resultado das cancións era moito maior. "Gravar e mesturar unha canción levábanos unhas 16 horas, algunhas menos. Era lento e moi laborioso, pero cando a terminabamos parecíanos a mellor canción do mundo". Ata abril de 2000 gravaron 26 cancións, 13 das cales definen os que é o último disco de Elefantes: Azul.

Sen dúbida Azul é o mellor disco editado ata agora por Elefantes. A madurez nas composicións de Shuarma é xa moi notable. Toda a banda vai adquirindo xa o peso suficiente para levar esas cancións ata onde as cancións piden ser levadas. Elefantes é máis que nunca un grupo que toca cancións. Como sempre ambiguo e heterogéneo na forma, pero con ese fío argumental que son os sentimentos implicados en cada unha das cancións. Distintos puntos de vista sobre algo moi primario. "Un disco pop. Un disco de luz. Positivo na sonoridad, deixando o noso contrapunto escuro máis para os textos e os directos. Os directos quizais son máis viscerales, pero para Azul buscabamos outra cousa. Queriamos facer un disco máis equilibrado".

Contratados felizmente por Hispavox (EMI), a gravación de Azul realizouse de maio a agosto do 2000, gravado por Gonzalo Castro nos estudios Sintonía de Madrid, mesturado en Music Lan, Figueres (Xirona) por Joan Trayter e producido por Enrique Bunbury.

"Enrique proporcionounos a oportunidade que nos permite seguir adiante nunhas condicións que un tempo atrás só podiamos imaxinar. Pero o máis importante de todo é que el entendeu Elefantes tal e como Elefantes é, e soubo levar nustras cancións a partir do punto onde as tiñamos nas maquetas cara a onde buscabamos deixalas pero non sabiamos".

Azul conta ademais coa colaboración de grandes artista como Clara Montes, Marilia Casares, Morti, Dani Nel·o, Jaime Urrutia, e o propio Bunbury.

Despois de ser o abreconcertos de Bunbury no verán de 2000, e facer unha xira por teatros en decembro, o futuro do grupo adiviñábase interesante.

La forma de mover tus manos[editar | editar a fonte]

Producido por Phil Manzanera (ex Roxy Music e coñecido produtor de numerosos artistas en todo o mundo) e Quimi Portet (ex El Último de la Fila) supón un paso importantísimo na súa carreira cara ao recoñecemento como unha das formacións máis orixinais e innovadoras do panorama da música pop en España.

Trala extraordinaria acollida do seu anterior disco Azul (rozando o disco de ouro) e da súa xira, máis o éxito de crítica cara á súa edición extra Azul en acústico, Elefantes redondearon a solidez da súa aposta con este novo traballo, asumindo novas raíces musicais e exhibindo un extraordinario facer instrumental.

Cancións como a do título: "La forma de mover tus manos", "Por verte pasar", "La niña morena" ou "Que yo no lo sabía" complementaron o atractivo crebacabezas aberto con Azul, "Me volví a equivocar", "Se me va" ou "Me gustaría poder hacerte feliz" do anterior disco.

Disolución[editar | editar a fonte]

En decembro de 2005, logo de dez anos de existencia, o grupo emitiu un comunicado no que anunciaba a súa separación.^[1] Textualmente dicía:

«logo de dez anos de carreira, sete discos no mercado, máis de 55 cancións compostas, moitos concertos, moitas viaxes, todo iso realizado con muchísima ilusión e muchísimo agarimo, poñemos punto final á nosa carreira porque como grupo xa non temos máis nada que dicir».

En 2006, Shuarma comezou a súa carreira en solitario coa publicación do álbum Universo.

En 2006, Hugo Toscano comezou a súa carreira en solitario acompañado pola actriz e cantante Sofía Monreal, formando o grupo Naranja Toscano do que editaron o seu primeiro disco titulado Porón sin peros en outubro de 2008.