Eleccións parlamentarias de Chile de 1941
 Eleccións parlamentarias de Chile de 1941 | |
|---|---|
| Data | 2 de marzo de 1941  |
| Tipo | eleccións parlamentarias de Chile |
| Cargo elixido | deputado de Chile |
| Resultado electoral
| |
← 1937 (en)   1945
→ | |
As eleccións xerais de Chile de 1941 celebráronse o 9 de marzo. Correspondentes ao período 1941-1945, elixíronse 147 deputados e renováronse 20 dos 45 senadores. As anteriores eleccións xerais foran en 1937 e as posteriores foron en 1945.
Eleccións á Cámara de Deputados[editar | editar a fonte]
| Partido | Sigla | Número de votos | Porcentaxe | Deputados electos | |
| Partido Conservador | PC | 77.243 | 16,85% | 31 | |
| Partido Liberal | PL | 60.997 | 13,31% | 22 | |
| Falanxe Nacional | FN | 15.553 | 3,39% | 3 | |
| Partido Agrario | PA | 7.723 | 1,68% | 2 | |
| Partido Demócrata | PDa | 6.389 | 1,39% | 2 | |
| Alianza Popular Libertadora | APL | 4.389 | 0,95% | 1 | |
| Partido Liberal Progresista | PLP | 2.743 | 0,59% | 0 | |
| Partido Laborista | PLa | 1.455 | 0,31% | 0 | |
| Partido Radical | PR | 93.439 | 20,39% | 42 | |
| Partido Socialista | PS | 80.737 | 17,61% | 18 | |
| Partido Progresista Nacional (1) | PPN | 53.150 | 11,59% | 16 | |
| Partido Democrático | PDo | 19.202 | 4,19% | 6 | |
| Partido Socialista dos Traballadores | PST | 12.527 | 2,73% | 0 | |
| Vangarda Popular Socialista | VPS | 11.175 | 2,44% | 2 | |
| Partido Radical Socialista | PRS | 5.076 | 1,10% | 1 | |
| Partido Radical Socialista Obreiro | PRSO | 576 | 0,12% | 0 | |
| Independentes | ind | 1.058 | 0,23% | 0 | |
| Nulos e brancos | N / B | 4.782 | 1,04% | ||
| Total | 458.214 | 100% | 147 | ||
| Poboación total | 5 149 000 | ||||
| Total de electores habilitados | 575.625 | ||||
| Validamente emitidos | 453.432 | 78,77% | |||
| Abstención electoral | 122.193 | 21,23% | |||
(1) O 12 de febreiro de 1937, Arturo Alessandri Palma ditaminou a "Lei de Seguridade Interior do Estado", por medio da cal o Partido Comunista quedaba ilegalizado e por conseguinte na clandestinidade. Os seus líderes decidiron inscribir o partido baixo outro nome, primeiro foi Partido Nacional Democrático, e para as eleccións de 1941 empregou o de Partido Progresista Nacional.
Presidentes da Cámara de Deputados[editar | editar a fonte]
| Inicio | Fin | Presidentes | Partido | Imaxe |
|---|---|---|---|---|
| 15 de maio de 1941 | 27 de maio de 1941 | Raúl Brañes Farmer | PR | |
| 27 de maio de 1941 | 2 de decembro de 1941 | Pelegrin Mesa Loyola | PS | |
| 2 de decembro de 1941 | 4 de xullo de 1944 | Pedro Castelblanco Agüero | PR | |
| 4 de xullo de 1944 | 15 de maio de 1945 | Sebastián Santandreu Herrera | PR |
Listado de deputados 1941-1945[editar | editar a fonte]
(1) Alfredo Rosende Verdugo foi nomeado Ministro de Interior por decreto do 22 de novembro de 1941, polo cal convocouse unha elección extraordinaria complementaria o día 21 de decembro de 1941, resultando electo Pedro Jara del Villar (PR) contra o liberal Rodolfo Guillermo Döll Rojas.
(2) Alberto Ceardi Ferrer foi proclamado deputado electo polo Tribunal Cualificador de Eleccións o 13 de maio de 1941, ao inicio do período lexislativo. Mais foi excluído polo mesmo tribunal o 11 de xuño aceptando a incorporación de José Antonio Ollino Buzeta (PR), mentres se repetía a elección nalgunhas mesas anuladas. Verificado este novo comicio, o 26 de agosto proclamouse deputado de maneira definitiva a Alberto Ceardi Ferrer.
(3) Juan Rossetti Colombino foi designado Ministro de Relacións Exteriores por decreto o 10 de xuño de 1941. Convocouse unha elección extraordinaria para a súa substitución o día 6 de xullo, resultando electo César Godoy Urrutia (PST), que foi proclamado polo Tribunal Calficador de Eleccións o 25 de agosto de 1941, tendo vencido ao socialista Humberto Godoy Camus e o comunista Arturo Droguett del Fierro (13.516 votos contra 11.641 e 10.568 respectivamente).
(4) Elías Montecinos Matus faleceu en abril de 1942. Por sentenza do 1 de xullo de 1942, proclamouse electo no seu sitio a Federico Brito Salvo (PR), que venceu nas eleccións complementarias ao liberal Juan Silva Pinto.
(5) Pedro Castelblanco Agüero foi designado Embaixador chileno ante o goberno de México en xuño de 1944. Por restar poucos meses para as eleccións non se reocupou a vacante.
(6) Jorge Labarca Moreno foi declarado presuntivamente electo o 13 de maio de 1941, ao entrar en vixencia o novo período lexislativo, mais o Tribunal Cualificador de Eleccións ditaminou a súa exclusión, sendo substituído por José María Pineda (PC), quen se incorporou á Cámara de Deputados o 20 de xuño de 1941.
(7) Santiago Ernst Martínez faleceu o 9 de febreiro de 1944. No seu lugar incorporouse o 21 de maio de 1944 o deputado Alfonso Campos Menéndez (PL), quen venceu nas eleccións complementarias ao radical Federico Bucher Weibel (5.404 contra 3.891 votos).
Eleccións ao Senado[editar | editar a fonte]
| Pacto | Sigla | Número de votos | Porcentaxe | Deputados electos | |
| Partido Conservador | PC | 52.450 | 22,01% | 5 | |
| Partido Liberal | PL | 37.965 | 15,92% | 3 | |
| Partido Laborista | PLa | 5.877 | 2,46% | 0 | |
| Partido Agrario | PA | 3.855 | 1,61% | 1 | |
| Partido Demócrata | PDa | 2.399 | 1,01% | 0 | |
| Falanxe Nacional | FN | 1.228 | 0,51% | 0 | |
| Alianza Popular Libertadora | APL | 762 | 0,31% | 0 | |
| Partido Radical | PR | 49.719 | 20,85% | 6 | |
| Partido Socialista | PS | 37.857 | 15,87% | 2 | |
| Partido Progresista Nacional * | PPN | 28.449 | 11,93% | 3 | |
| Partido Democrático | PDo | 12.924 | 5,42% | 0 | |
| Partido Radical Socialista | PRS | 1.307 | 0,54% | 0 | |
| Independentes sen pacto | ind | 1.440 | 0,61% | 0 | |
| Nulos e brancos | N / B | 2.172 | 0,91% | ||
| Total | 238.404 | 100% | 20 | ||
| Poboación total | 5 149 000 | ||||
| Total de electores habilitados | 259.480 | ||||
| Validamente emitidos | 236.232 | 91,04% | |||
| Abstención electoral | 23.248 | 8,96% | |||
Presidentes do Senado[editar | editar a fonte]
| Inicio | Fin | Presidentes | Partido |
|---|---|---|---|
| 15 de maio de 1941 | 27 de maio de 1941 | Miguel Cruchaga Tocornal | PC |
| 27 de maio de 1941 | 23 de maio de 1944 | Florencio Durán Bernales | PR |
| 23 de maio de 1944 | 31 de maio de 1944 | Pedro Opazo Letelier | PL |
| 31 de maio de 1944 | 15 de maio de 1945 | José Francisco Urrejola Menchaca | PC |
Listado de senadores 1941-1945[editar | editar a fonte]
As provincias que escollían senadores nesta elección para o período 1941-1949 foron: Atacama e Coquimbo; Santiago; Curicó, Talca e Maule; Biobío, Malleco e Cautín, que se mostran destacadas en amarelo no seguinte cadro de distribución.
Aquelas provincias que se amosan en cor celeste no listado que a continuación se entrega, corresponden aos senadores do período 1937-1945, que mantiveron o seu escano desde a elección inmediatamente anterior (1937).
(1) Osvaldo Hiriart Corvalán foi designado Ministro de Interior por decreto do 1 de setembro de 1943, polo goberno do Presidente Juan Antonio Ríos Morales. O 2 de novembro de 1943 incorporouse come substituto Leonardo Guzmán Cortés (PR), tras ser escolleito como candidato único ás eleccións complementarias de 1943.
(2) Carlos Alberto Martínez foi elixido o 29 de novembro de 1939, no lugar do senador Óscar Schnake Vergara (PS), quen asumira ese ano o Ministerio de Fomento.
(3) Celso Cruzat Ortega foi elixido o 18 de decembro de 1940, en substitución do senador Álvaro Santa María Cerveró (PL), quen falecera no outubro de 1940.
(4) Amador Pairoa Trujillo faleció o 15 de xullo de 1944. No seu lugar colocouse o 8 de novembro Arturo Alessandri Palma (PL), quen venceu nas eleccións complementarias ao independente Guillermo del Pedregal Herrera, (20.362 contra 17.078 votos).
(5) Darío Barrueto Molinet faleceu o 29 de decembro de 1944. No seu lugar incorporouse o 10 de abril de 1945, o senador Jaime Larraín García Moreno (PA, quen venceu en eleccións complementarias ao radical Hernán Figueroa Anguita, (29.122 contra 20.199 votos).
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- "Evolución y Funcionamiento del Sistema Político Chileno"; Matías Tagle Domínguez; Ediciones de la Université Catholique de Louvain; Bruxelas, Bélxica; 1982.
- "Historia Política de Chile y su Evolución Electoral desde 1810 a 1992"; Germán Urzúa Valenzuela, Editorial Jurídica de Chile, Santiago, 1992.
- "Chile en el Siglo XX"; Mariana Aylwin Oyarzún, Carlos Bascuñán Edwards, Sofía Correa Sutil, Cristián Gazmuri Riveros, Sol Serrano Pérez, Matías Tagle Domínguez. Editorial Planeta, Santiago, Chile, 1990.