Saltar ao contido

Datación por radiocarbono

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Variación temporal da cantidade de 14C na atmosfera terrestre.
14C atmosféricos, Nova Zelandia [1] e Austria.[2] A curva de Nova ZelandIa é representativa do hemisferio sur, a curva de Austria é representativa do hemisferio norte. As probas de armas nucleares atmosféricas case duplicaron a concentración de 14C no hemisferio norte.[3]

A datación por radiocarbono, tamén coñecida como datación con carbono-14, é un método radiométrico usado para determinar a idade de materiais orgánicos. Este método aproveita o isótopo radioactivo carbono-14 (14C), presente en todas as substancias orgánicas. Os isótopos de carbono comúns non son radioactivos, pero o 14C si o é, e a súa vida media é de aproximadamente 5.730 anos. Iso permite estimar a idade de obxectos orgánicos até uns 60.000 anos atrás. As datas xeradas por este método adoitan referirse ao ano 1950 como o presente.

Durante a súa vida, as plantas absorben dióxido de carbono atmosférico mediante a fotosíntese, e este carbono é asimilado polos animais ao nutrirse das plantas. Este intercambio de carbono-14 mantense mentres o organismo está vivo. Cando morre, cesa a absorción de 14C, iniciándose a súa desintegración radioactiva. Hessel de Vries descubriu en 1958 que a concentración de 14C na atmosfera non é constante, senón que varía co tempo e a localización debido, entre outras cousas, ao bombardeo variábel de raios cósmicos sobre o nitróxeno atmosférico.[4]

Estas variacións poden causar imprecisións nos cálculos cronolóxicos; porén, para mostras de até uns 20.000 anos, os resultados poden ser calibrados e comparados coa dendrocronoloxía, o estudo dos aneis de crecemento nas árbores.

Willard Libby e o seu equipo da Universidade de Chicago desenvolveron este método en 1949. Libby foi recoñecido co Premio Nobel de Química en 1960, tras demostrar a precisión deste método ao datar madeira dunha antiga barcaza real exipcia da que se coñecía a idade a partir de documentos históricos.[5] [6]

Notas

  1. ↑ "Welling". cdiac.esd.ornl.gov. 
  2. ↑ "cent-verm". cdiac.esd.ornl.gov. 
  3. ↑ "Radiocarbon". web.science.uu.nl. Consultado o 2024-09-19. 
  4. ↑ Os raios cósmicos que bombardean o nitróxeno atmosférico son principalmente partículas elementais de alta enerxía procedentes do espazo exterior. Estes raios cósmicos están compostos maioritariamente por protóns, pero tamén inclúen unha cantidade significativa de núcleos atómicos máis pesados e electróns. Ao impactar coa atmosfera da Terra, estes raios interaccionan co nitróxeno e outros gases, desencadeando reaccións nucleares que producen novos isótopos, como o carbono-14. Este fenómeno é crucial para a datación por radiocarbono, xa que é a fonte primaria de produción de carbono-14 na atmosfera. A variabilidade na intensidade e composición destes raios cósmicos, influenciada por factores como a actividade solar e o campo magnético terrestre, provoca flutuacións nos niveis de carbono-14 atmosférico, o que pode afectar as medicións.
  5. ↑ Arnold, J. R.; Libby, W. F. (1949-12-23). "Age Determinations by Radiocarbon Content: Checks with Samples of Known Age". Science (en inglés) 110 (2869): 678–680. ISSN 0036-8075. doi:10.1126/science.110.2869.678. 
  6. ↑ "Willard Frank Libby, Nobel Prize for carbon-14 dating technique". Rincón educativo (en inglés). Consultado o 2024-09-19. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Datación_por_radiocarbono&oldid=6840992»