DC-SIGN

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
PDB 1k9i
CD209
Identificadores
Símbolo CD209
Símbolos alt. CDSIGN, CLEC4L, DC-SIGN, DC-SIGN1
Entrez 30835
HUGO 128353
OMIM

604672

RefSeq NP_001138365
UniProt Q9NNX6
Outros datos
Locus Cr. 19 (7.74 – 7.75)

DC-SIGN (do inglés Dendritic Cell-Specific Intercellular adhesion molecule-3-Grabbing Non-integrin ) tamén chamada CD209 (cluser de diferenciación 209) é unha proteína que en humanos está codificada no xene CD209 do cromosoma 19.[1]

DC-SIGN é unha lectina tipo C receptora presente na superficie de macrófagos e células dendríticas. Nos macrófagos DC-SIGN recoñece e únese ao carbohidrato manosa, unha clase de padróns moleculares asociados a patóxenos ou PAMP que se atopan frecuentemente en virus, bacterias e fungos. Esta interacción de unión de ligandos activa a fagocitose.[2] En células dendríticas preplasmocitoides e mieloides DC-SIGN media o rodamento da célula dendrítica no endotelio dos vasos sanguíneos e a activación das células T CD4+, e o recoñecemento de haptenos de patóxenos.

Función[editar | editar a fonte]

DC-SIGN é unha lectina tipo C e ten unha alta afinidade pola molécula ICAM3.[3] Únese a varios microorganismos ao recoñecer glicoproteínas que conteñen moitas manosas nas súas envoltas e funciona especialmente como receptor de varios virus como o VIH e o virus da hepatite C.[4][5][6] A unión ao DC-SIGN pode promover que o VIH ou o virus da hepatite C infecten as células T desde as células dendríticas.[5][6] Deste modo, a unión ao DC-SIGN é un proceso esencial na infección polo VIH.[7] Xoga tamén un papel no inicio da infección polo virus do dengue.[8]

Nos pasos iniciais da infección polo virus da inmunodeficiencia humana (VIH) a proteína gp120 do VIH causa a cointernalización da molécula DC-SIGN e da propia partícula vírica (virión) na célula dendrítica. A célula dendrítica migra despois a un órgano linfoide, onde a reciclaxe do complexo DC-SIGN/virión VIH na periferia da célula facilita a infección polo VIH das células T CD4+ pola interacción entre DC-SIGN e ICAM3.[9]

Ademais de funcionar como unha molécula de adhesión celular, un recente estudo tamén demostrou que o DC-SIGN pode iniciar a inmunidade innata ao modular os receptores de tipo Toll,[10] aínda que os detalles do mecanismo polo momento non se coñecen. O DC-SIGN, xunto con outras lectinas tipo C está implicado no recoñecemento de tumores polas células dendríticas. O DC-SIGN é tamén unha diana de enxeñería potencial para as vacinas contra o cancro baseadas en células dendríticas.[11]

Familia xénica[editar | editar a fonte]

DC-SIGN/CD209 é unha "lectina C" animal, unha ampla e diversa familia de proteínas que se encontran tanto en procariotas coma en eucaiotas, a maioría das cales son lectinas funcionais, o que significa que se unen a ligandos carbohidratos, e a súa afinidade na unión de ligandos necesita calcio (de aí que sexan "lectinas C"). Entre as lectinas C animais, unha subfamilia chamada grupo ASGR (receptores de asialoglicoproteínas) contén varias sub-sub-familias, moitas das cales son importantes na inmunidade innata.

Un agrupamento de xenes presente en humanos e ratos contén tres membros da clase de "Receptores DC", así chamados debido á súa homoloxía con DC-SIGN. Destes, CD23 non se expresa nas células dendríticas senón que é característico da superficie celular de linfocitos B, e a LSectina (CLEC4G) exprésase no endotelio sinusoidal hepático. O terceiro grupo de xenes consiste en múltiples parálogos de CD209. Así, tanto os primates coma o rato teñen moitos parálogos de CD209 máis estreitamente ralacionados entre si dentro da especie que coas súas contrapartes ortólogas noutras especies. Os primates superiores teñen polo menos tres xenes DC-SIGN, que son DC-SIGN, DC-SIGNL1 e DC-SIGNL2, aínda que non todos eles están presentes en todas as especies; DC-SIGNL2 non foi detectado en humanos. Informouse de oito parálogos de DC-SIGN no rato de laboratorio da cepa C57BL/6; que reciben os nomes DC-SIGN, DC-SIGNR2...DC-SIGNR8. O DC-SIGNR6 é un pseudoxene. Os xenes etiquetados "DC-SIGN" en humanos e ratos non son, pois, ortólogos únicos, aínda que lembran uns a outros en canto a súa funcionalidade e por seren expresados nas células dendríticas. Outros membros do grupo de xenes CD209 do rato son expresados diferencialmente en distintos tipos de células. Por exemplo, DC-SIGNR1 exprésase principalmente en macrófagos nas zonas marxinais do bazo e na medula ósea e ganglios linfáticos.[12]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Curtis BM, Scharnowske S, Watson AJ (September 1992). "Sequence and expression of a membrane-associated C-type lectin that exhibits CD4-independent binding of human immunodeficiency virus envelope glycoprotein gp120". Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 89 (17): 8356–60. PMC 49917. PMID 1518869. doi:10.1073/pnas.89.17.8356. 
  2. McGreal E, Miller J, Gordon S (2005). "Ligand recognition by antigen-presenting cell C-type lectin receptors". Curr Opin Immunol 17 (1): 18–24. PMID 15653305. doi:10.1016/j.coi.2004.12.001. 
  3. Khoo US, Chan KY, Chan VS, Lin CL (August 2008). "DC-SIGN and L-SIGN: the SIGNs for infection". J. Mol. Med. 86 (8): 861–74. PMID 18458800. doi:10.1007/s00109-008-0350-2. 
  4. Lozach PY, Burleigh L, Staropoli I, Amara A (2007). "The C type lectins DC-SIGN and L-SIGN: receptors for viral glycoproteins". Methods Mol. Biol. Methods in Molecular Biology 379: 51–68. ISBN 978-1-58829-590-3. PMID 17502670. doi:10.1007/978-1-59745-393-6_4. 
  5. 5,0 5,1 Lozach PY, Amara A, Bartosch B, Virelizier JL, Arenzana-Seisdedos F, Cosset FL, Altmeyer R (July 2004). "C-type lectins L-SIGN and DC-SIGN capture and transmit infectious hepatitis C virus pseudotype particles". J. Biol. Chem. 279 (31): 32035–45. PMID 15166245. doi:10.1074/jbc.M402296200. 
  6. 6,0 6,1 Geijtenbeek TB, Kwon DS, Torensma R, van Vliet SJ, van Duijnhoven GC, Middle J, Cornelissen IL, Nottet HS, KewalRamani VN, Littman DR, Figdor CG, van Kooyk Y (March 2000). "DC-SIGN, a dendritic cell-specific HIV-1-binding protein that enhances trans-infection of T cells". Cell 100 (5): 587–97. PMID 10721995. doi:10.1016/S0092-8674(00)80694-7. 
  7. Wu L, Martin TD, Vazeux R, Unutmaz D, KewalRamani VN (June 2002). "Functional Evaluation of DC-SIGN Monoclonal Antibodies Reveals DC-SIGN Interactions with ICAM-3 Do Not Promote Human Immunodeficiency Virus Type 1 Transmission". J. Virol. 76 (12): 5905–14. PMC 136240. PMID 12021323. doi:10.1128/JVI.76.12.5905-5914.2002. 
  8. Rodenhuis-Zybert IA, Wilschut J, Smit JM (2010). "Dengue virus life cycle: viral and host factors modulating infectivity". Cell. Mol. Life Sci. 67 (16): 2773–86. PMID 20372965. doi:10.1007/s00018-010-0357-z.
  9. van den Berg LM, Geijtenbeek TB (2013). "Antiviral immune responses by human langerhans cells and dendritic cells in HIV-1 infection". Advances in Experimental Medicine and Biology 762: 45–70. PMID 22975871. doi:10.1007/978-1-4614-4433-6_2. 
  10. den Dunnen J, Gringhuis SI, Geijtenbeek TB (November 2008). "Innate signaling by the C-type lectin DC-SIGN dictates immune responses". Cancer Immunol. Immunother. 58 (7): 1149–57. PMID 18998127. doi:10.1007/s00262-008-0615-1. 
  11. Aarnoudse CA, Garcia Vallejo JJ, Saeland E, van Kooyk Y (February 2006). "Recognition of tumor glycans by antigen-presenting cells". Curr. Opin. Immunol. 18 (1): 105–11. PMID 16303292. doi:10.1016/j.coi.2005.11.001. 
  12. Ortiz M, Kaessmann H, Zhang K, Bashirova A, Carrington M, Quintana-Murci L, Telenti A (September 2008). "The evolutionary history of the CD209 (DC-SIGN) family in humans and non-human primates". Genes Immun. 9 (6): 483–92. PMC 2701223. PMID 18528403. doi:10.1038/gene.2008.40. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Este artigo incorpora texto da United States National Library of Medicine, en dominio público.