Saltar ao contido

Cerveteri

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:Xeografía políticaCerveteri
Imaxe
Localización
Editar o valor en Wikidata Mapa
 42°00′27″N 12°06′18″L / 42.0075, 12.105
PaísItalia
RexiónLazio
Cidades metropolitanasCidade metropolitana de Roma Capital Editar o valor en Wikidata
CapitalCerveteri Editar o valor en Wikidata
Poboación
Poboación37.855 (2023) Editar o valor en Wikidata (281,83 hab./km²)
Xeografía
Parte de
Superficie134,32 km² Editar o valor en Wikidata
Altitude81 m Editar o valor en Wikidata
Comparte fronteira con
Santo padrónArcanxo Miguel Editar o valor en Wikidata
Identificador descritivo
Código postal00052 Editar o valor en Wikidata
Fuso horario
Prefixo telefónico0699 Editar o valor en Wikidata
Identificador ISTAT058029 Editar o valor en Wikidata
Código catastral italianoC552 Editar o valor en Wikidata
Outro
Irmandado con
Páxina webcomune.cerveteri.rm.it Editar o valor en Wikidata

Cerveteri é unha cidade e comuna do norte do Lacio na rexión da Cidade metropolitana de Roma. Coñecido polos antigos romanos como Caere, e anteriormente polos etruscos como Caisra ou Cisra, e como Agylla (ou Άγυλλα) polos gregos, o seu nome moderno deriva de Caere Vetus usado no século XIII para distinguilo de Caere Novum (a cidade actual).

É o sitio da antiga cidade etrusca[1] que era unha das cidades etruscas máis importantes cunha superficie máis de 15 veces maior que a actual cidade.

Caere foi unha das Cidade-estado da Liga etrusca e no seu apoxeo, ao redor do 600 a.C., a súa poboación tiña quizais de entre 25.000 e 40.000 persoas.[2][3][4][5]

Sitio

[editar | editar a fonte]

A antiga cidade estaba situada a uns 7 km do mar, un lugar que a converteu nunha rica cidade comercial derivada orixinariamente das minas de ferro dos outeiros de Tolfa.[6]

Tiña tres portos marítimos, incluíndo Pyrgi, conectado con Caere por unha estrada duns 13 km de longo e 10 m de ancho, e Punicum.

Pyrgi tamén era coñecida polo seu santuario de templos monumentais do 510 a.C., construído polo rei de Caere e dedicado ás deusas Leucothea e Ilithyia, das que se expoñen varias esculturas na Villa Giulia.

Historia

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Caere.

Monumentos

[editar | editar a fonte]
Via degli Inferi, a entrada principal da necrópole de Banditaccia.
Interior dunha tumba etrusca na necrópole de Banditaccia.
Sarcófago dos cónxuxes (Villa Giulia)
Escultura dun templo de Caere, 525–500 a.C. (Altes Museum Berlín)
Pulseira de ouro da tumba Regolini-Galassi 650 a.C.

Pouco se sabe da cidade antiga, aínda que se coñecen seis templos por diversas fontes. Dous deles foron escavados, un de Hera, o outro no norte da cidade. Partes das murallas da cidade aínda son visibles hoxe e as escavacións abriron un teatro. Atopáronse tres necrópoles. O contido das tumbas escavouse, moitas veces de forma caótica e ilegal, ao longo dos últimos séculos, produciron obxectos ricos e exquisitos, incluíndo cerámica e xoias que hoxe adornan moitos dos museos do mundo. Unha obra de arte famosa e importante é o Sarcófago dos cónxuxes.

Necrópole de Banditaccia

[editar | editar a fonte]

A atracción máis famosa de Cerveteri é a Necropoli della Banditaccia, que foi declarada pola UNESCO como Patrimonio da Humanidade xunto coa necrópole de Tarquinia. Abrangue unha superficie de 400 ha, das cales se poden visitar 10 ha, que abarca un total de preto de 1.000 túmulos que adoitan aloxarse ​​en montículos característicos. É a maior necrópole antiga da zona mediterránea. O nome Banditaccia provén do arrendamento (bando) de zonas de terra á poboación de Cerveteri por parte dos propietarios locais.

As tumbas datan do século IX a.C. (cultura villanovana) ata o período etrusco posterior (século III a.C.). Os túmulos máis antigos teñen forma de pozo, no que se albergaban as cinzas dos mortos, tamén están presentes simples pozas.

As tumbas máis importantes inclúen:

  • Tumba Regolini-Galassi con ricos achados de ouro de mediados do século VII a.C.
  • Túmulo dos capiteis (Tomba dei Capitelli), mediados do século VI a.C
  • Tumba dos escudos e cadeiras (Tomba degli Scudi e delle Sedie), mediados do século VI a.C.
  • Tumba dos Leóns Pintados (Tomba dei Leoni dipinti), 620 a.C
  • Tumba dos Relevos (Tomba dei Rilievi), século IV – II a.C.
  • Tumba das Ondas do Mar (Tomba delle Onde Marine), séculos IV-III a.C
  • Tumba da Alcova (Tomba dell'Alcova), séculos IV – III a.C
  • Tumba da capa
  • Tumba dei Vasi Greci
  • Tumba dei Doli
  • Tumba calabresi

Do período etrusco posterior hai dous tipos de tumbas: tumbas tipo túmulo e os chamados "dados", sendo estes últimos simples túmulos cadrados construídos en longas filas ao longo de camiños dentro da necrópole. A zona visitable contén dúas estradas deste tipo, a Via dei Monti Ceriti e a Via dei Monti della Tolfa (século VI a.C.).

Os túmulos son estruturas circulares construídas en toba, e os interiores, tallados na rocha viva, albergan unha reconstrución da casa dos mortos, incluíndo un corredor ("dromos"), un salón central e varias salas. O coñecemento moderno da vida cotiá etrusca depende en gran medida dos numerosos detalles decorativos e dos achados neste tipo de tumbas. Unha das tumbas máis famosas é a Tumba dos Relevos, identificada por unha inscrición como pertencente á familia Matuna e provista dunha excepcional serie de frescos, baixorrelevos e esculturas que retratan unha gran serie de ferramentas da vida contemporánea. [7][8]

Os túmulos máis recentes datan do século III a.C. Algúns deles están marcados por cipos externos, que son cilíndricos para os homes, e con forma de casiña para as mulleres.

Un gran número de achados escavados en Cerveteri atópanse no Museo Nacional Etrusco, en Roma, con outros nos Museos Vaticanos e en moitos outros museos de todo o mundo. Outros, principalmente cerámica, están no propio Museo Arqueolóxico de Cerveteri.

Outros monumentos

[editar | editar a fonte]
  • A Rocca (castelo)
  • Igrexa de Santa María a Maior, incluíndo unha sección medieval accesible desde a década de 1950 a través dun arco triunfal.
  • Palazzo Ruspoli, reconstruído como palacio baronial polos Orsini en 1533. O pórtico e a loggia da fachada son do século XVII. Está conectado con Santa Maria Maggiore a través dun passetto (ponte pechada), construído en 1760.
  • A pequena igrexa de Sant'Antonio Abate, cun fresco de 1472 de Lorenzo da Viterbo.
  • O burgo medieval de Ceri
  • Castelo de Cerenova

Cerveteri DOC

[editar | editar a fonte]

Ao redor da cidade de Cerveteri hai unha rexión de Denominación de orixe Contralada de viño italiano que produce viños tintos e brancos mesturados. Os viños tintos son mesturas de 60% Sangiovese e Montepulciano, 25% Cesanese e ata un 30% de Canaiolo, Carignan e Barbera. As uvas están limitadas a un rendemento de colleita de 15 toneladas/ha e o viño final debe ter unha gradación alcohólica mínima do 11%. Os viños brancos están compostos por unha mestura mínima de 50% Trebbiano Romagnolo e Giallo, un máximo de 35% de Malvasia di Candia e un máximo de 15% Friulano, Verdicchio, Bellone e Bombino bianco. As uvas están limitadas a un rendemento de colleita de 14 toneladas/ha e o viño final debe ter unha graduación alcohólica mínima do 12%.[9]

Antigo bispado

[editar | editar a fonte]

Para o antigo bispado que orixinalmente tiña a súa sede en Cerveteri e agora é unha sede titular, véxase Caere.

[editar | editar a fonte]

A Necrópole da Banditaccia apareceu na película de 1976 The Omen como o lugar de enterramento da nai de nacemento do chacal do anticristo.

Cidades irmandadas

[editar | editar a fonte]

Notas

[editar | editar a fonte]
Referencias
  1. ↑ Quilici, L.; S. Quilici Gigli, DARMC; J. Becker, R.; Talbert; T. Elliott; S. Gillies. "Lugares: 422859 (Caere)". Pleiades. Consultado o 20 de outubro de 2014. 
  2. ↑ Museo nazionale di Villa Giulia; Moretti, AMS; Italia. Soprintendenza archeologica per l'Etruria meridionale (2001). O Museo Nacional Etrusco de Villa Giulia: Guía breve. L'Erma di Bretschneider. ISBN 9788882650124. 
  3. ↑ Jean MacIntosh Turfa (26 de xuño de 2013). O mundo etrusco. Routledge. pp. 1774–. ISBN 1-134-05530-7. 
  4. ↑ Roberts 1993,. p. 110
  5. ↑ Pounds 1973, p. 54
  6. ↑ Karl-Wilhelm Weber: Geschichte der Etrusker, Berlin, Köln. , Maguncia 1979, ISBN 3170052144, S. 38
  7. ↑ Fred Kleiner (8 de xaneiro de 2009). Gardner's Art through the Ages: The Western Perspective. Cengage Learning. pp. 181–. ISBN 0-495-57360-4. 
  8. ↑ Horst Blanck; Giuseppe Proietti; Italia. Soprintendenza archeologica per l'Etruria meridionale (1986). La Tomba dei Rilievi di Cerveteri. De Luca. 
  9. ↑ P. Saunders Wine Label Language páx. 137 Firefly Books 2004 ISBN 1-55297-720-X

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Drago Troccoli, Luciana. 2006. Cerveteri. Rome: Istituto Poligrafico.
  • Izzet, Vedia E. 2000. "The Etruscan sanctuary at Cerveteri, Sant’Antonio: Preliminary report of excavations 1995–8." Papers of the British School at Rome 62: 321–35.
  • Moretti, Mario. 1978. Cerveteri. Novara, Italy: Istituto Geografico de Agostini.
  • Roberts, John Morris (1993). A Short History of the World (en inglés). Nova York: Oxford University Press. ISBN 9780195115048. 
  • Pallottino, Massimo. 1957. The necropolis of Cerveteri. Rome: Istituto Poligrafico dello Stato.
  • Pounds, Normal J. G. (1973). An Historical Geography of Europe 450 B.C.-A.D. 1330 (en inglés). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-08563-2. 

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cerveteri&oldid=6867559»