Carlos Hugo de Borbón-Parma

Carlos Hugo de Borbón-Parma
	;
Nome orixinal	(fr) Charles-Hugues de Bourbon-Parme
Biografía
Nacemento	8 de abril de 1930 ; 16º distrito de París, Francia
Morte	18 de agosto de 2010 (80 anos); Barcelona, España
Causa da morte	Morte natural (Cancro )
Lugar de sepultura	Sanctuary of Santa Maria della Steccata (en)
Datos persoais
País de nacionalidade	España (1979–); Francia
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de Oxford
Actividade
Ocupación	político , aristócrata
Empregador	Universidade Harvard
Lingua	Lingua francesa, lingua castelá e lingua inglesa
Outro
Título	Hereditary Duke of Parma (en) (1977–2010); Príncipe (1974–1977); Prince of Parma (en) (1974–2010); Príncipe de Bourbon-Parma (pt) (1930–1974)
Familia	Casa de Bourbon-Parma (pt)
Cónxuxe	Irene dos Países Baixos (pt) (1964–1981), divorcio
Fillos	Carlos de Bourbon de Parme, Margarida, Condessa de Colorno (pt) , Jaime de Bourbon de Parme, Carolina de Bourbon de Parme
Pais	Xavier, Duque de Parma (pt) e Madeleine de Bourbon-Busset (pt)
Irmáns	Sixto de Borbón, Françoise de Bourbon-Lobkowicz (pt) , María Teresa de Borbón Parma, Princess Cécile of Bourbon-Parma (pt) e Princess Marie des Neiges of Bourbon-Parma (en)

Carlos Hugo de Borbón-Parma, duque de Borbón-Parma, nado o 8 de abril de 1930 en Madrid e finado o 18 de agosto de 2010 en Barcelona, foi o xefe da casa ducal de Parma e pretendente carlista á coroa de España co nome de Carlos Hugo I.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Fillo de Xavier de Borbón-Parma e de María de Borbón-Busset, obtivo o bacharelato en Montreal,^[1] estudou ciencias económicas na Universidade de Oxford e traballou no Deutsche Bank. En 1957 entrou en España pola primeira vez e participou no acto de Montejurra dese ano representando ao seu pai. Realizou varias viaxes máis por España, e entrou en contacto coa AET e MOT, os sectores máis progresistas do carlismo, e no verán de 1962 traballou de incógnito nunha mina asturiana. O 29 de abril de 1964 casou en Roma coa princesa holandesa Irene de Orange-Nassau. En 1968 o réxime franquista expulsouno de España

O 8 de abril de 1975 ao abdicar o seu pai, Xavier, aos dereitos á Coroa española converteuse no pretendente carlista á coroa, ademais de ostentar a presidencia do Partido Carlista. En marzo de 1976 intentou entrar en España pero as autoridades non lle deu autorización para entrar e non puido saír do aeroporto de Barajas. A fins de 1977 puido regresar a España. Nas eleccións xerais de 1979 encabezou a candidatura do Partido Carlista en Navarra, conseguiu o 7.7% dos votos pero non conseguiu escano. Tras o fracaso electorial en novembro de 1979 renunciou á presidencia do PC e abril deixou a organización, en 1981, marchou aos Estados Unidos, onde exerceu como profesor na Universidade Harvard e dende 1999 viviu en Bruxelas.

Obras[editar | editar a fonte]

Qué es el Carlismo (1976)
La vía carlista al socialismo autogestionario (1977)

↑ Bernier Arcand, Philippe (2022). "Les Bourbon-Parme dans les institutions d’enseignement du Québec". Histoire Québec (en francés) 28 (1): 24–28. ISSN 1201-4710.

[1] Bernier Arcand, Philippe (2022). "Les Bourbon-Parme dans les institutions d’enseignement du Québec". Histoire Québec (en francés) 28 (1): 24–28. ISSN 1201-4710.

[1]