Saltar ao contido

CD20

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
CD20
Identificadores
Símbolo MS4A1
Símbolos alt. CD20
Entrez 931
HUGO 7315
OMIM

112210

RefSeq NM_152866
UniProt P11836
Outros datos
Locus Cr. 11 q13

O CD20 (cluster de diferenciación 20) ou antíxeno CD20 do linfocito B é unha fosfoproteína glicosilada expresada na superficie das células B que empeza a aparecer na fase pro-B (CD45R+, CD117+) da diferenciación desta célula e que incrementa progresivamente a súa concentración ata a madurez celular.[1]

Nos humanos o CD20 está codificado no xene MS4A1 do cromosoma 11.[2][3]

Este xene codifica unha proteína que é membro da familia das proteínas con pregamentos que cruzan a membrana 4 veces. Os xenes membros desta familia proteica caracterízanse por ter características estruturais comúns e zonas de empalme intrón/exón similares e mostran patróns de expresión únicos entre as células hematopoéticas e tecidos non linfoides. A molécula da superficie das células B codificada por este xene e xoga un papel no desenvolvemento e diferenciación de células B en células plasmáticas, e o seu xene está localizado na rexión 11q12, entre un grupo ou cluster doutros membros da familia. O splicing alternativo deste xene orixina dúas variantes de transcrición que codifican a mesma proteína.[3]

Non se coñece ningún ligando natural da proteína[4] e a súa función é facer posible a resposta inmunitaria da célula B, especificamente contra antíxenos independentes de células T.[5] Sospéitase que actúa como un canle de calcio da membrana plasmática.

Expresión

[editar | editar a fonte]

O CD20 exprésase en todos as fases de desenvolvemento das células B agás na primeira e na última; está presente desde as células pro-B finais ata as células de memoria, pero non nas células pro-B iniciais ou plasmablastos e as células plasmáticas (estadio final da diferenciación).[6][7] Encóntrase nos linfomas de células B, tricoleucemia, leucemia linfocítica crónica de células B, e células nai cancerosas de melanoma.[8]

Pode utilizarse a inmunohistoquímica para determinar a presenza de CD20 nas células de preparacións histolóxicas. Como o CD20 segue presente nas células da maioría dos neoplasmas de células B, e está ausente noutros neoplasmas de aspecto similar de células T, pode ser moi útil para diagnosticar condicións como os linfomas de células B e leucemias. Porén, a presenza ou ausencia de CD20 en ditos tumores non é relevante para o prognóstico, xa que a progresión da doenza é a mesma tanto se está presente o CD20 coma se non. As células CD20 positivas tamén se encontran ás veces en casos de enfermidade de Hodgkins, mieloma, e timoma.[9]

O anticorpo FMC7 parece recoñecer unha variante conformacional do CD20[10][11] tamén chamada antíxeno FMC7.[12]

Importancia clínica

[editar | editar a fonte]

O CD20 é o obxectivo dos anticorpos monoclonais (mAb) rituximab, Ibritumomab tiuxetan, e tositumomab, que son todos eles axentes activos no tratamento de todos os linfomas de células B e leucemias.

O anticorpo monoclonal anti-CD20 Ofatumumab (Genmab) foi aprobado pola FDA en 2009 para o tratamento da leucemia linfocítica crónica.

Ademais, entre os anticorpos anti-CD20 terapéuticos en desenvolvemento (en fase II ou III de ensaios clínicos en 2008) están: AME-133v, Ocrelizumab, TRU-015,[13], IMMU-106 (veltuzumab).[14]

O CD20 das células B e a diabetes mellitus

[editar | editar a fonte]

Determinouse que existe un vínculo entre as células B do sistema inmunitario e a diabetes mellitus.[15] En casos de obesidade, a presenza de tecidos graxos que rodean os principais órganos do corpo dá lugar a unha necrose celular e desensibilización á insulina ao longo do límites entre eles. Finalmente, o contido das células de graxa que doutro modo tería sido dixerido polos efectos da insulina, é, polo contrario, vertido á circulación sanguínea. Unha resposta á inflamación que mobiliza tanto a células T coma a B orixina a creación de anticorpos contra estas células, causando que se fagan menos sensibles á insulina por un mecanismo aínda descoñecido, e promociona a hipertensión, hipertrigliceridemia, e arteriosclerose, que son indicativos de síndrome metabólica. Porén, a administración de anticorpos CD20 anti-células B a ratos obesos, non os fixo menos sensibles á insulina e como resultado non desenvolveron diabetes mellitus ou síndrome metabólica; o mecanismo proposto é que os anticorpos anti-CD20 fan que os anticorpos contra células T non sexan funcionais e, por tanto, carezan da capacidade de causar a desensibilización á insulina por medio dunha resposta inmune modulada por anticorpos de célula B. A protección proporcionada por anticorpos anti-CD-20 duraba aproximadamente 40 días, que é o tempo que tarda o corpo en volver a formar a súa poboación de células B, despois do cal era necesario repetir o proceso para recupera a protección. Por tanto, propúxose que a obesidade se reclasificase como unha enfermidade autoinmune en lugar de como unha enfermidade puramente metabólica e enfocar o seu tratamento á modulación do sistema inmunitario.[15]

  1. Hardy, Richard (2008). "Chapter 7: B Lymphocyte Development and Biology". En Paul, William. Fundamental Immunology (6th ed.). Philidelphia, PA: Lippincott Williams & Wilkins. pp. 237–269. ISBN 0-7817-6519-6. 
  2. Tedder TF, Streuli M, Schlossman SF, Saito H (1988). "Isolation and structure of a cDNA encoding the B1 (CD20) cell-surface antigen of human B lymphocytes". Proc Natl Acad Sci U S A 85 (1): 208–12. PMC 279513. PMID 2448768. doi:10.1073/pnas.85.1.208. 
  3. 3,0 3,1 "Entrez Gene: MS4A1 membrane-spanning 4-domains, subfamily A, member 1". 
  4. Cragg MS, Walshe CA, Ivanov AO, Glennie MJ (2005). "The biology of CD20 and its potential as a target for mAb therapy". Curr. Dir. Autoimmun. 8: 140–74. PMID 15564720. doi:10.1159/000082102. 
  5. Kuijpers TW, Bende RJ, Baars PA, Grummels A, Derks IA, Dolman KM, Beaumont T, Tedder TF, van Noesel CJ, Eldering E, van Lier RA (2010). "CD20 deficiency in humans results in impaired T cell-independent antibody responses". J. Clin. Invest. 120 (1): 214–22. PMC 2798692. PMID 20038800. doi:10.1172/JCI40231. 
  6. Walport M, Murphy K, Janeway C, Travers PJ (2008). Janeway's Immunobiology (7th ed.). New York: Garland Science. ISBN 0-8153-4123-7. 
  7. Bonilla FA, Bona CA (1996). "5". Textbook of Immunology. Boca Raton: CRC. p. 102. ISBN 3-7186-0596-1. 
  8. Fang D, Nguyen TK, Leishear K, Finko R, Kulp AN, Hotz S, Van Belle PA, Xu X, Elder DE, Herlyn M (2005). "A tumorigenic subpopulation with stem cell properties in melanomas". Cancer Res. 65 (20): 9328–37. PMID 16230395. doi:10.1158/0008-5472.CAN-05-1343. 
  9. Cooper K, Anthony Leong AS-Y (2003). Manual of diagnostic antibodies for immunohistology (2nd ed.). London: Greenwich Medical Media. ISBN 1-84110-100-1. 
  10. Polyak MJ, Ayer LM, Szczepek AJ, Deans JP (2003). "A cholesterol-dependent CD20 epitope detected by the FMC7 antibody". Leukemia 17 (7): 1384–9. PMID 12835728. doi:10.1038/sj.leu.2402978. 
  11. Serke S, Schwaner I, Yordanova M, Szczepek A, Huhn D (2001). "Monoclonal antibody FMC7 detects a conformational epitope on the CD20 molecule: evidence from phenotyping after rituxan therapy and transfectant cell analyses". Cytometry 46 (2): 98–104. PMID 11309819. 
  12. Deans JP, Polyak MJ (2008). "FMC7 is an epitope of CD20". Blood 111 (4): 2492; author reply 2493–4. PMID 18263793. doi:10.1182/blood-2007-11-126243. 
  13. http://www.news-medical.net/news/20100615/Trubion-announces-Pfizers-decision-to-discontinue-development-of-TRU-015-for-RA.aspx
  14. Note: information included in this article only found in table present in print version of article. K. John Morrow Jr (2008-06-15). "Methods for Maximizing Antibody Yields". Genetic Engineering & Biotechnology News (Mary Ann Liebert, Inc.). p. 36. Arquivado dende o orixinal o 13 de febreiro de 2009. Consultado o 2008-07-06. 
  15. 15,0 15,1 Winer, Daniel A; Winer, Shawn; Shen, Lei; Wadia, Persis P; Yantha, Jason; Paltser, Geoffrey; Tsui, Hubert; Wu, Ping; Davidson, Matthew G (2011-05). "B cells promote insulin resistance through modulation of T cells and production of pathogenic IgG antibodies". Nature Medicine (en inglés) 17 (5): 610–617. ISSN 1078-8956. PMC 3270885. PMID 21499269. doi:10.1038/nm.2353. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
  • MeshName - CD20+antigen [1]
  • representations da forma aquí e máis detalles aquí