Saltar ao contido

Bilurico fino

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Bilurico fino

En plumaxe invernal
Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Aves
Orde: Charadriiformes
Familia: Scolopacidae
Xénero: Tringa
Especie: Tringa stagnatilis
Distribución de T. stagnatilis     Área reprodutora      Área non reprodutora      De paso      Errante (estacionalidade incerta)
Distribución de T. stagnatilis     Área reprodutora      Área non reprodutora      De paso      Errante (estacionalidade incerta)

Distribución de T. stagnatilis     Área reprodutora      Área non reprodutora      De paso      Errante (estacionalidade incerta)

O bilurico fino[2][3] (Tringa stagnatilis) é un pequeno limícola. É un bilurico bastante pequeno que se reproduce en estepas herbosas abertas e taigas en zonas húmidas desde o extremo leste de Europa ata Asia central. O nome do xénero Tringa é a palabra neolatina coa que Aldrovandus nomeou o Tringa ochropus en 1599 baseándose na palabra do grego antigo trungas, unha ave mencionada por Aristóteles. O nome específico, stagnatilis, procede do latín stagnum, 'pantano'.[4]

Descrición

[editar | editar a fonte]

Lembra un pequeno e elegante bilurico claro (Tringa nebularia), cun bico fino e longo e unhas patas amareladas moi longas. Igual que o bilurico claro é de cor marrón cincenta en plumaxe reprodutora, máis claro en inverno, e ten unha cuña de cor branca no seu dorso que é visible en voo. Porén, está máis emparentado co bilurico común (Tringa totanus) e o bilurico bastardo (T. glareola).[5] Todos eles en conxunto forman o grupo de biluricos máis ben pequenos que adoitan ter patas vermellas ou avermelladas e en plumaxe reprodutora son xeralmente dunha tenue cor marrón clara pola parte superior con algunhas manchas escuras, cun padrón de manchas amarronadas pequenas algo difusas en peito e pescozo. A lonxitude é de 22 a 26 cm, a envergadura alar é de 55 a 59 cm e pesan de 45 a 120 g.[6]

Distribución

[editar | editar a fonte]

É unha especie migratoria, e a maioría das aves invernan en África e a India e uns poucos migran ao sueste asiático e Australia. En Galicia é unha ave accidental.[3] Prefiren invernar a zonas húmidas de augs doces, como pantanos e lagos e vense xeralmente sós ou en pequenos grupos.

Ovos desta especie na colección do Museo de Wiesbaden.

Estas aves aliméntanse sondando co bico en augas pouco profundas ou en lama húmida. Comen principalmente insectos e outras presas similares pequenas.

É unha das especies ás que se lle aplica o Acordo sobre a Conservación de Aves Acuáticas Africano-eurasiático (AEWA).

  1. "Tringa stagnatilis". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2013.2 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. 2012. Consultado o 26 de novembro de 2013. 
  2. Conde Teira, M. A. (1999). "Nomes galegos para as aves ibéricas: lista completa e comentada" (PDF). Chioglossa (A Coruña) 1: 121–138. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 15 de marzo de 2016. Consultado o 28 de setembro de 2016. 
  3. 3,0 3,1 Penas Patiño, Xosé M.; Pedreira López, Carlos (setembro de 2004). Guía das aves de Galicia. Ilustrado por Calros Silvar (2ª ed.). A Coruña: Baía Edicións. ISBN 84-96128-69-5.
  4. Jobling, James A (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. pp. 364, 390. ISBN 978-1-4081-2501-4. 
  5. Pereira, Sérgio Luiz; Baker, Alan J. (2005). "Multiple Gene Evidence for Parallel Evolution and Retention of Ancestral Morphological States in the Shanks (Charadriiformes: Scolopacidae)". Condor 107 (3): 514–526. doi:10.1650/0010-5422(2005)107[0514:MGEFPE]2.0.CO;2. 
  6. "Marsh Sandpiper". Oiseaux-birds.com. Consultado o 2011-10-19. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]