Aparicións de Fátima

Imaxe orixinal da Nosa Señora de Fátima.

Aparicións de Fátima é a designación común que se dá a un ciclo de aparición mariana que ocorreu durante o ano de 1917 na localidade de Fátima, en Portugal. Este ciclo de fenómenos extraordinarios seguiu a outras aparicións da Virxe María, decorridas ao redor do ano de 1758, na mesma parroquia, no lugar onde se atopa o Santuario de Nosa Señora da Ortiga.

O 13 de maio de 1917, tres fillos, Lúcia dos Santos (10 anos), Francisco Marto (9 anos) e Jacinta Marto (7 anos), afirmou haber visto "...unha dama máis brillante que o Sol" sobre unha aciñeira dun metro ou máis de altura, cando estaban coidando un pequeno rabaño na Cova da Iria, preto da aldea de Aljustrel. Lucía viu, escoitou e falou coa aparición, Jacinta viu e escoitou e Francisco só a viu pero non a escoitou.

A aparición da Virxe María repetiuse durante os seguintes cinco meses e foi portadora dunha importante mensaxe para o mundo. A 13 de outubro de 1917, a aparición presentouse a eles como "a Señora do Rosario".

Estas aparicións foron precedidas e seguidas por outros fenómenos, acontecementos que foron relatados e anotados pola vidente Lúcia, primeiro en 1922 en forma sumaria (a petición do seu confesor no Asilo de Vilar, o padre Manuel Pereira Lopes) e despois con máis detalle a partir de 1935, en catro manuscritos coñecidos como Memorias I, II, III e IV, estes últimos transcritos con outras fontes neste artigo.

Contexto histórico

Localización xeográfica de Fátima en Portugal

Nos anos das aparicións, Portugal, país de maioría católica, pobre e inculto, atravesaba unha das maiores crises da súa historia. En 1908, o Rei D.Carlos I fora asasinado na rúa, xunto co seu fillo máis vello, por dous membros da Carbonaria. O 5 de outubro de 1910 proclamouse a república, a monarquía abolida e o sucesor D.Manuel II, obrigado a abandonar o país. A nova república, liberal e laica, entrou inmediatamente en conflito coa Igrexa. Entre as súas principais medidas destacan a expulsión da Compañía de Xesús e das ordes do clero regular, o peche de conventos, a prohibición do ensino relixioso nos colexios, a lei do divorcio e a separación de Igrexa e Estado. En maio de 1911, o Papa Pío X rexeitou enérgicamente as leis de secularización introducidas polo novo goberno.

A partir de maio de 1916, o país entra na primeira guerra mundial, enviando durante o ano das aparicións, en 1917, cerca de 55 mil homes para Francia, así como outras forzas para Angola e Mozambique, que fora invadida polos alemáns, coa expectativa de grandes perdas de vidas humanas e un grande esforzo material.

Pasaron varios anos de caos e inestabilidade, con gobernos sucesivos nun espazo de tempo limitado -nos dezaseis anos da súa duración, a I República tivo nove presidentes e corenta e cinco gobernos. Ata que, o 28 de maio de 1926, o xeneral Gomes da Costa instaura unha ditadura militar, precursora do Estado Novo — o cal permanecería ata o 25 de abril de 1974.

Era en Aljustrel onde vivían os pastores. O lugar estaba habitado por só unhas 25 familias. Lúcia era a máis nova dos sete fillos de María Rosa e António dos Santos. Preto vivían os pais de Jacinta e Francisco (primos primos de Lúcia), Manuel Marto e Olímpia de Jesús, que criaron en total nove fillos. As familias dedicáronse á agricultura e á gandería. Os nenos non asistían á escola (os tres eran analfabetos) e axudaban aos seus pais pastoreando ovellas. O analfabetismo alcanzaba entón o 67% da poboación portuguesa, pero era maior nas rexións rurais e entre as mulleres (75%).

En canto á familia dos pastores, só a nai de Lúcia, María Rosa, aprendera unhas letras. Por iso, os nenos aprenderon catequese e varias historias de aparicións da Nosa Señora, xunto coa Biblia e o libro "Misión Abreviada", da nai de Lucía.

Aparicións do Anxo

Antes das aparicións da Virxe María na Cova da Iría en 1917, Lúcia, Francisco e Jacinta tiveron o ano anterior tres visións dun Anxo. Estas visións permaneceron inéditas ata 1937, cando Lúcia as divulgou por primeira vez, no chamado texto Memoria II. A narración é máis completa e o texto definitivo das Oracións do Anxo publícase en Memoria IV, escrito en 1941. As aparicións do Anxo en 1916 foron precedidas doutras tres visións, de abril a outubro de 1915, nas que Lúcia e outras tres pastoras, Teresa Matias, a súa irmá María Rosa e María Justino viron, tamén no monte de Cabeço, e noutras lugares , suspendidos no aire sobre o souto do val "unha nube, por así dicir, máis branca que a neve, algo transparente, con forma humana. Era unha figura, como se fose unha estatua de neve, que os raios do sol tornaban algo transparente". A descrición é da propia irmá Lucía:

“Apenas comezabamos a rezar o rosario cando, ante os nosos ollos, vemos, como suspendida no aire, enriba do souto, unha figura coma se dunha estatua de neve se tratase. os raios de sol facían algo transparente. - Qué e iso? - Preguntaron os meus compañeiros, un pouco asustados. - Non sei! Continuamos coa nosa oración, sempre coa mirada posta na devandita figura que, en canto rematamos, desapareceu”.

Primeira aparición

Lúcia (mediana, aos dez anos de idade) e seus dous primos: Francisco (nove anos) e Jacinta Marto (sete anos) suxeitando seus rosários (fotografía tomada no momento das aparicións).

O relato da máis vella dos videntes, Lúcia, describiu os feitos do seguinte xeito:

"Estou cos meus primos Francisco e Jacinta coidando do rabaño e subimos a ladeira en busca dun refuxio que chamamos "Loca do Cabeço". Xantando e rezando, houbo uns momentos nos que estivemos xogando e logo un vento sacudiu as árbores e fíxonos levantar a vista para ver que pasaba, xa que o día era tranquilo. Entón comezamos a ver, a certa distancia, sobre as árbores que se estendían cara ao leste, unha luz máis branca que a neve, con forma de nova, transparente, máis brillante que un cristal atravesado polos raios do Sol. A medida que se achegaba, puidemos distinguir os seus rascos. Estabamos sorprendidos e medios absortos. Non dixemos unha palabra. Cando chegou a nós, díxonos: - Non teñas medo. Eu son o Anxo da Paz, reza comigo. E axeonllado no chan, inclinou a testa ata o chan. Impulsados ​​por un movemento sobrenatural, imitámolo e repetimos as palabras que lle oímos dicir: - Meu Deus, creo, adoro, espero e quérote. Pido o teu perdón polos que non cren, non adoran, non esperan e non te aman. Despois de repetir isto tres veces, ergueuse e dixo: "Reza así". Os Corazóns de Xesús e María están atentos á voz das túas oracións. E desapareceu. A atmosfera do sobrenatural que nos envolvía era tan intensa que case non eramos conscientes da nosa propia existencia durante moito tempo, permanecendo na posición na que el nos deixara, repetindo sempre a mesma oración. A presenza de Deus sentiuse tan intensa e íntima que nin sequera nos atrevemos a falar. Ao día seguinte, sentimos o espírito aínda envolto por esta atmosfera que pouco a pouco desapareceu. Nesta aparición, ninguén pensou falar nin recomendar o segredo. Ela mesma impúxoo. Era tan íntima que non era doado pronunciar a máis mínima palabra sobre ela. Quizais tamén nos causou maior impresión, xa que foi o primeiro que se manifestou deste xeito”.

Segunda aparición

A segunda aparición tivo lugar no verán de 1916, sobre o pozo da casa dos pais de Lúcia, ao carón do que xogaban os nenos. Así narra Lúcia:

“Fomos, pois, a pasar as horas de sesta á sombra das árbores que rodeaban o citado pozo varias veces. De súpeto, vimos o mesmo Anxo connosco. — Que fas? Reza! Recei moito! Os Corazóns de Xesús e María teñen designios de misericordia de ti. Ofrece constantemente oracións e sacrificios ao Altísimo. - Como nos sacrificaremos? preguntei. — Na medida que poidas, ofrece un sacrificio en acto de reparación dos pecados cos que se ofende e de súplica pola conversión dos pecadores. Deste xeito, atrae a paz á túa terra natal. Eu son o teu anxo da garda, o Anxo de Portugal. Sobre todo, acepta e somete con sumisión o sufrimento que che envía o Señor. E desapareceu. Estas palabras do Anxo quedaron gravadas no noso espírito, como unha luz que nos fixo entender quen era Deus, como nos quería e quería ser amado, o valor do sacrificio e o agradable que lle era, como, por el, converteu pecadores. Por iso, a partir dese momento, comezamos a ofrecer ao Señor todo o que nos mortificaba, pero sen falar de buscar outras mortificacións ou penitencias, salvo pasar horas e horas postrados no chan, repetindo a oración que o Anxo nos ensinara..."

Véxase tamén

Bibliografía

• Borelli Machado, António Augusto (1998). As aparições e a mensagem de Fátima nos manuscritos da Irmã Lúcia (en portugués). 23ª edición (23ª ed.). Porto / Lisboa: Centro Cultural Reconquista. ISBN 972-95919-0-3. 
• Hermano Saraiva, José (1986). História Concisa de Portugal. Colección: Saber (en portugués). Mem Martins (Portugal): Publicações Europa-América. ISBN 9789721028296. 
• Alonso, Joaquín M., ed. (2010). Memórias da Irmã Lúcia (en portugués) (14ª ed.). Fátima: Secretariado dos Pastorinhos.