Amor dos quince anos, Marilyn
| Amor dos quince anos, Marilyn | |
|---|---|
| Autor/a | Agustín Fernández Paz |
| Ilustrador/a | Andrés Meixide |
| Cuberta | Miguel Vigo |
| Orixe |  Galicia |
| Lingua | Galega |
| Colección | Merlín |
| Xénero(s) | novela |
| Editorial | Edicións Xerais de Galicia |
| Data de pub. | 1995 |
| Páxinas | 176 |
| ISBN | ISBN 84-7507-952-0 |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Amor dos quince anos, Marilyn é un libro de cinco relatos de Agustín Fernández Paz, publicado en 1995 na Colección Merlín de Edicións Xerais de Galicia. A partir da 5.ª edición (2001), cambia para a Colección Fóra de Xogo (a partir de 14 anos), sen ilustracións, coa conseguinte ampliación da franxa de idade do lectorado[1]. Os contos están precedidos dun limiar do propio autor, "A fábrica de soños", no que explica a súa xénese a partir de breves anuncios por palabras e o porqué do título::
O último (relato) que escribín foi Amor dos quince anos, Marilyn, unha apaixonada homenaxe ó mundo do cine, e axiña souben que este era o que lle tiña que dar título ó conxunto. Por moitas razóns, pero sobre todo porque este libro aparece publicado en 1995, o ano que en todo o mundo se conmemora o centenario do nacemento do cine, esa fábrica de soños que tan importante foi para as persoas da miña xeración[2]
Trama[editar | editar a fonte]
"Un problema de ósos"[editar | editar a fonte]
O dr. Castiñeiras, traumatólogo de prestixio recibiu un 27 de outubro por teléfono unha petición de cita urxente de parte de Cristovo Conde. Cando se presenta na consulta o 2 de novembro di que o seu verdadeiro nome é Vlad Țepeș, décimo quinto conde de Dracul e cóntalle como descubriu Galicia e o feliz que é aquí, mais desde hai algún tempo ten unha insoportábel dor de costas. O doutor diagnostícalle artrose e recoméndalle que marche de Galicia.
Como é usual en toda a obra de Agustín Fernández Paz[3], tamén nesta aparece algunha referencia literaria: A Guía de Galicia, dun tal Otero Pedrayo.[4]
"Amor dos quince anos, Marilyn"[editar | editar a fonte]
María relembra a visita do inspector relacionada coa desaparición do escritor Ramón Pedreira tres semanas antes. Aínda que a el lle dixo non saber nada do escritor desde que este xantou na súa casa o 17 de xullo, a verdade é que posteriormente lle mandara as últimas páxinas do seu diario e mais unha foto xunto cunha nota pedíndolle que destrúa todo.
No diario, Ramón lembra o xantar, o noivado adolescente entre os dous, a visita ao cine pechado… e o que alí viviu cos seus actores preferidos, aínda que non sabe se foi real ou un soño. Uns días despois recibe unha carta de Marilyn Monroe citándoo nun cine da Coruña e decide acudir.
Ao acabar de ler esas follas unha vez máis, María decide cumprir o desexo de Ramón e queima todo.
Neste relato tamén hai referencias literarias[5][6] pero as máis frecuentes son as cinematógraficas: aquel día non botaron o NODO (…) supoño que porque West Side Story duraba moito máis[7], unha longa enumeración de actores, actrices e películas[8] etc.
"Malos tempos para as pantasmas"[editar | editar a fonte]
D. Diego de Faxardo e Touceda, herdeiro do Señorío de Bergondo, nado en 1637 e finado en 1694 aparece en Galicia en 1994. O día que cumprira 25 anos seu pai fíxolle saber a maldición que o agardaba: resucitar cada 25 anos e pasar un ano entre os vivos. Só se librará cando unha doncela se namore del e comparta a súa vida.
"Un templo para gatos"[editar | editar a fonte]
Un matrimonio herda unha casona e van vivir nela, deixando o piso de cidade. Como hai ratos, fanse cunha gata que axiña ten gatiños que venden moi ben. Ao home ocórreselle montar unha granxa de gatos, pero non se dan desfeito deles nin regalándoos; xuntan tantos que algún veciño comezou a tiros con eles. Agora a muller decidiu abandonar a casa cos gatos e volver ao piso da cidade.
"Un sono que adelgaza"[editar | editar a fonte]
Fernando lembra a súa relación con Alicia, a celebración do primeiro aniversario, o gusto de ambos os dous pola boa comida que os levou a engordaren e Alicia convenceuno para apuntárense a un experimento científico: 15 días na Residencia As Acacias sometidos a diferentes métodos de adelgazamento. Unha vez alí, o dr. Quintillán sepáraos en grupos diferentes e mentres o método aplicado a Fernando lle parece máis unha tortura, Alicia móstrase feliz co seu. Acabada a estancia, rómpese tamén a relación.
Narración[editar | editar a fonte]
A focalización escollida en catro dos cinco relatos é da dun narrador intradiexético protagonista que utiliza a primeira persoa. Unicamente Amor dos quince anos, Marilyn ten un narrador principal extradiexético con omnisciencia selectiva que se combina coa primeira persoa protagonista nas páxinas do diario de Ramón.
Traducións[editar | editar a fonte]
- A obra foi traducida ao castelán por Rafael Chacón Calvar e publicada pola editorial SM en 1997 na súa colección El Barco de Vapor[9].
- Foi tamén traducida ao catalán por Josep Franco Martínez, e publicada por Edicions Bromera en 1999[10].
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Isabel Soto López. "Agustín Fernández Paz: procesos de reescrita". Consultado o 16/10/2017.
- ↑ Fernández Paz, Agustín (1995). Amor dos quince anos, Marilyn. Ed. Xerais. pp. 10–11. ISBN 84-7507-952-0.
- ↑ "A literatura e os libros na obra de Agustín Fernández Paz". blog.xerais.gal. Arquivado dende o orixinal o 15 de agosto de 2016. Consultado o 2019-07-18.
- ↑ Fernández Paz 1995, p. 26.
- ↑ Fernández Paz 1995, p. 54.
- ↑ Fernández Paz 1995, p. 57.
- ↑ Fernández Paz 1995, p. 68.
- ↑ Fernández Paz 1995, p. 76-77.
- ↑ "Amor de los quince años, Marilyn". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 17 de outubro de 2017. Consultado o 2019-07-18.
- ↑ "Amor dels quinze anys, Marilyn". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 17 de outubro de 2017. Consultado o 2019-07-18.
