Principado de Montenegro
| Himno | Ubavoj nam Crnoj Gori (en)   | |||
|---|---|---|---|---|
| Localización | ||||
| ||||
| Capital | Cetinje | |||
| Poboación | ||||
| Poboación | 317.856 (1909) (33,55 hab./km²) | |||
| Lingua oficial | Lingua serbocroata | |||
| Relixión | Estado laico | |||
| Xeografía | ||||
| Superficie | 9.475 km² | |||
| Comparte fronteira con | ||||
| Datos históricos | ||||
| Creación | 1852 | |||
| Disolución | 1910 | |||
| Organización política | ||||
| Forma de goberno | monarquía constitucional monarquía absoluta | |||
| • Xefe de estado | Danilo I de Montenegro (1851–1860) Nicolao I de Montenegro (1860–1910) | |||
| Órgano lexislativo | Parlamento do Montenegro (pt) , (Escano: 81) | |||
| Moeda | Coroa austrohúngara | |||
.svg)
.svg&lang=gl)
O Principado de Montenegro (serbio: Књажевина Црна Горa , romanizado: Knjaževina Crna Gora ) foi un principado do sueste de Europa que existiu desde o 13 de marzo de 1852 ata o 28 de agosto de 1910. Foi entón proclamado reino por Nicolao I de Montenegro, converténdose no Reino de Montenegro. A capital era Cetinje e o perper montenegrino era utilizado como moeda estatal dende 1906. O territorio correspondía á zona central do actual Montenegro. Oficialmente era unha monarquía constitucional.
Historia[editar | editar a fonte]
Reinado de Danilo[editar | editar a fonte]
O principado formouse o 13 de marzo de 1852 cando Danilo I Petrović-Njegoš, antes coñecido como Vladika Danilo II, decidiu renunciar á súa posición eclesiástica como príncipe-bispo e casou. A primeira constitución montenegrina foi proclamada en 1855, coñecida como "Código de Danilo". Despois de séculos de dominio teocrático isto converteu a Montenegro nun principado secular.
O gran voivoda Mirko Petrović, irmán maior de Danilo I, liderou un forte exército de 7.500 e gañou unha batalla crucial contra os turcos (exército de entre 7.000 e 13.000) en Grahovac o 13 de maio de 1858. As forzas turcas foron derrotadas. Esta vitoria obrigou ás grandes potencias a demarcar oficialmente as fronteiras entre Montenegro e a Turquía otomá, recoñecendo de feito a independencia de Montenegro durante séculos. Montenegro gañou Grahovo, Rudine, Nikšić, máis da metade de Drobnjaci, Tušina, Uskoci, Lipovo, Alto Vasojevići e parte das rexións tribais de Kuči e Dodoši.[Cómpre referencia]
Reinado de Nicolao[editar | editar a fonte]
Despois do asasinato de Danilo I o 13 de agosto de 1860, Nicolao I, o sobriño de Danilo, converteuse no seguinte gobernante de Montenegro. Nicolao enviou axuda aos rebeldes serbios no levantamento de Herzegovina (1875–78), e despois dirixiu unha guerra contra os otománs, a guerra montenegrina-otomá (1876–78). O avance das forzas rusas cara Turquía obrigou a Constantinopla a asinar un tratado de paz o 3 de marzo de 1878, recoñecendo a independencia de Montenegro, así como as de Romanía e Serbia, e tamén aumentou o territorio de Montenegro de 4.405 km2 a 9.475 km2. Montenegro tamén gañou as cidades de Nikšić, Kolašin, Spuž, Podgorica, Žabljak, Bar, así como acceso ao mar. Esta era a demarcación oficial das grandes potencias entre Montenegro eo Imperio Otomán, recoñecendo de facto a independencia de Montenegro; Montenegro foi recoñecido polo Imperio Otomán no Tratado de Berlín (1878). Baixo o goberno de Nicolao I, establecéronse relacións diplomáticas co Imperio Otomán. Salvo escaramuzas fronteirizas menores, a diplomacia iniciou aproximadamente 30 anos de paz entre os dous estados ata a deposición de Abdul Hamid II.[1]
As habilidades políticas de Abdul Hamid e Nicolao I xogaron un papel importante nas relacións entre os dous países.[1] Seguiu a modernización do estado, que culminou co borrador dunha constitución en 1905. Porén, xurdiron fendas políticas entre o Partido Popular parlamentario que apoiaba o proceso de democratización e unión con Serbia e os do Partido Popular Verdadeiro que eran soberanistas e monárquicos a favor do príncipe Nicolao e da dinastía Petrović-Njegoš.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Kapak, Kağıt (2014). II. Abdülhamid Dönemi Osmanlı-Karadağ Siyasi İlişkileri [II. Relacións políticas otomás-montenegrinas na era Abdulhamid]. Turkish Historical Society Publications. ISBN 978-9751625274.