Nicolas Grenon
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1375 (Gregoriano)  |
| Morte | 17 de outubro de 1456 (Gregoriano) (80/81 anos) Cambrai |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia |
| Actividade | |
| Ocupación | compositor |
| Movemento | Música clásica |
| Lingua | Lingua francesa |
    | |
Nicolas Grenon, nado entre 1375 e 1380, e finado na localidade francesa de Cambrai o 17 de outubro de 1456, foi un compositor francoflamengo da escola de Borgoña.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
En 1385 pasou a formar parte dos músicos da corte do duque Filipe II de Borgoña en Dijon. Foi cóengo do capítulo de Santo Sepulcro en París, en 1399, posto no que sucedeu o seu irmán, e alí ficou ata 1401.
Foi nomeado mestre de nenos da catedral de Laon (1403 -1408) e máis tarde mestre de gramática en Cambrai (1408). Foi tamén mestre dos coristas novos do duque de Berry en 1412 e mestre de música na catedral de Cambrai (1421-1424), e entrou ao servizo do duque Xoán Sen Medo. Chegou a ser cantante da capela papal (1425-1427) de Martiño V en Roma. En 1437, foi resudir a Bruxas e, posteriormente, regresou a Cambrai, onde remata a súa existencia en 1456.[1]
Obra[editar | editar a fonte]
A súa música, tanto a profana como a relixiosa, está asociada ao final da Ars nova, como evidencian as súas cancións Je say defait e Se ne vous say, dunha escrita complexa, e os seus motetes, construídos baixo o principio da isoritmia. Así e todo, áchanse tamén nel os trazos característicos da música borgoñoa do século XV, na súa procura dunha simplificación melódica e rítmica, e na adopción dun canto silábico. Entre as súas obras destacan cinco cancións para tres voces, tres cancións para catro voces, catro motetes e un fragmento dunha misa titulada Et in terra.[2]
Estas son as composicións hoxe coñecidas, segundo a clasificación feita por Reaney:[3]
- Se je vous ay bien loyaulment amée (rondó).
- La plus jolie et la plus belle (rondó).
- Je suy defait se vous ne me refaites (rondó).
- Je ne requier de ma dame (balada).
- La plus belle et doulce figure (virelai).
- Et in terra (Gloria; voz tenor dunha misa?).
- Ave virtus virtutum, caritas / Prophetarum fulti suffragio / Infelix, propera (motete).
- Ad honorem sancte trinitatis / Celorum regnum sempiternum / Isti semper celestibus (motete).
- Plasmatoris humani generis / Verbigine mater ecclesia (motete).
- Nova obis gaudia (motete).
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Notas biográficas de Nicolas Grenon en Allmusic.com. (En inglés)
- ↑ Composicións de Grenon en Allmusic.com. (En inglés)
- ↑ Reaney, Gilbert. Early Fifteenth-Century Music. Volume 7. American Institute of Musicology. Roma, 1983.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Wright, Craig. "Nicolas Grenon". En Sadie, Stanley. The New Grove Dictionary of Music and Musicians. Macmillan. Londres, 1980. Páxina 702.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Partituras de Nicolas Grenon en International Music Score Library Project.
- Interpretacións de composicións de Grenon en Youtube.
