Josep Maria Castellet

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaJosep Maria Castellet

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento15 de decembro de 1926 Editar o valor em Wikidata
Barcelona, España Editar o valor em Wikidata
Morte9 de xaneiro de 2014 Editar o valor em Wikidata (87 anos)
Barcelona, España Editar o valor em Wikidata
Causa da mortePneumonía Editar o valor em Wikidata
Dean of the Institució de les Lletres Catalanes (en) Traducir
2006 – 2010
← Josep Maria Benet i JornetFrancesc Parcerisas →
President of Associació d'Escriptors en Llengua Catalana (en) Traducir
1978 – 1983
← sen valor – Josep Maria Llompart → Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
Actividade
Campo de traballoCrítica de arte (pt) Traducir, poesía e crítica literaria Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónpoeta , escritor , empresario , crítico literario , editor literario , crítico de arte Editar o valor em Wikidata
Período de actividade1955 Editar o valor em Wikidata -
Xénero artísticoPoesía e ensaio Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua castelá e lingua catalá Editar o valor em Wikidata
Familia
IrmánsEduard Castellet (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Premios

IMDB: nm0144767 Dialnet: 264377 Editar o valor em Wikidata

José María Castellet Díaz de Cossío, coñecido como José María Castellet,[1][2] nado en Barcelona o 15 de decembro de 1926 e finado na mesma cidade o 9 de xaneiro de 2014, foi un escritor, crítico literario e editor español. Castellet tivo un papel destacado na vida cultural catalá e española da segunda metade do século XX. Foi director literario de Edicions 62 (1964-1996) e, posteriormente, presidente de Grup 62. Foi fundador e primeiro presidente da Asociación de Escritores en Lingua Catalá, membro do consello directivo da Comunità europea degli scrittori, xurado do Premio Internacional de Literatura e Decano da Institución das Letras Catalás.[3][4]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Formado como crítico literario en revistas universitarias, destaca a súa activa participación no consello de redacción da revista Laye (1950-1954), cunha posición crítica sobre a literatura española do momento, e a publicación dunha primeira recompilación de artigos: Notas sobre literatura española contemporánea (1955). A vontade renovadora e a descuberta da crítica literaria europea do grupo de Laye levarao a escribir La hora del lector (1957).

O interese por dar a coñecer o grupo de novos poetas que empezaron a publicar en Laye (Carlos Barral, e e José Agustín Goytisolo) culminará na polémica antoloxía Vinte anos de poesía española (1960), que postula o realismo histórico. Dez anos máis tarde unha nova antoloxía, (Nueve novísimos poetas españois (1970), marcará o cambio das novas tendencias poéticas despois do realismo.

En 1963 publica Poesia catalana del segle XX (1963) en colaboración con Joaquim Molas, que asume os preceptos do realismo histórico, que máis adiante desenvolve teoricamente en Poesia, realisme, història (1965). A produción crítica desta etapa céntrase en dous libros importantes: a lectura estructuralista da poesía espriuana –Iniciació á poesia de Salvador Espriu (1971)– e a análise da riqueza narrativa da obra planiana: Josep Pla ou a raó narrativa (1978). En Per un debat sobre a cultura a Catalunya (1983) articula unha reflexión sobre o papel da cultura na nova situación democrática e o marco autonómico catalán.

A última etapa, centrada na literatura memorialística —e iniciada coa redacción dun diario que non publicará até o 2007: Dietari de 1973—, arrinca con forza con Els escenaris da memòria (1988), co que inaugura, a través do retrato literario, a aproximación á propia autobiografía e que continúa en Seductors, il·lustrats i visionaris (2009) e Memòries confidencials d’un editor. Tres escriptors amics.(2012).

Obras[editar | editar a fonte]

  • Notas sobre literatura española contemporánea (1955). Barelona: Laye.
  • La hora del lector (1957). Barcelona: Seix Barral. (Trad. italiana: Einaudi, Torino, 1957).
  • La evolución espiritual de E. Hemingwa (1958). Madrid: Taurus.
  • Veinte años de poesía española (1962). Barcelona: Seix Barral. 3ª ed., 1962. (Trad. italiana: Feltrinelli, Torino, 1962).
  • Poesia catalana del segle XX (1963). Barcelona. Edicions 62. 5ª ed., 1980. (En colaboración con J. Molas).
  • Poesia, realisme, història (1965). Barcelona. Edicions 62.
  • Lectura de Marcuse (1969). Barcelona. Edicions 62. Ed. orixinal en catalán; versión castelá: Seix Barral, Barcelona, Reimpresión 1971.
  • Ocho siglos de poesía catalana (1969). Madrid: Alianza Editorial. (Antoloxía bilingüe, en colaboración con J. Molas), nova edición 1976.
  • Nueve novísimos poetas españoles (1970). Barcelona. Barral Editores. (Trad. italiana: Einaudi, Turín, 1976).
  • Iniciación a la poesía de Salvador Espriu (1970). Madrid: Taurus: Premio Taurus de ensaio. (Edición catalá: Edicions 62, Barcelona. Novas edicións: 1978, 1984).
  • Qüestions de literatura, política i societat (1975). Barcelona. Edicions 62.
  • Literatura, ideología y política (1976). Barcelona: Anagrama.
  • Maria Girona. Una pintura en llibertat (1977). Barcelona. Edicions 62. (En colaboración con A.M. Moix).
  • Josep Pla o la raó narrativa, (1978). Barcelona: Edicions Destino. Premio Josep Pla, 1978. (Tradución castelá: Ediciones Península, Barcelona, 1982).
  • Antologia general de la poesia catalana (1979). Barcelona. Edicions 62. (En colaboración con J. Molas).
  • Per un debat sobre la cultura a Catalunya (1983). Barcelona. Edicions 62.
  • Generation von 27. Gedichte (1984). Suhrkamp Verlag, Frankfurt am Main. (En colaboración con P. Gimferrer).
  • La cultura y las culturas, (1985). Barcelona: Argos Vergara.
  • L’hora del lector. Seguido de Poesia, realisme, història (1987). Barcelona. Edicions 62.
  • «Memòries poc formals d’un editor literari», dentro de Edicions 62. Vint-i-cinc anys (1962-1987) (1987). Barcelona. Edicions 62. Edición non venal.
  • Els escenaris de la memòria (1988). Barcelona. Edicions 62. Edicións en 1995, 2009; e en castelán: Los escenarios de la memoria, Anagrama, Barcelona, 1988.
  • La hora del lector (2001). Edición crítica de Laureano Bonet, Barcelona: Ediciones Península.
  • Nueve novísimos. Con un «Apéndice documental» (2001). Barcelona: Ediciones Península. Nova edición en 2006, correxida e cun «Apéndice sentimental».
  • Vuit segles de poesia catalana (2005). Barcelona. Edicions 62. (En colaboración con J. Molas).
  • Dietari de 1973 (2007). Barcelona. Edicions 62.
  • Seductors, il·lustrats i visionaris (2009). Barcelona. Edicions 62. Versión castelá: Seductores, ilustrados y visionarios. Anagrama, 2009.
  • Seductores, ilustrados y visionarios (2010). Barcelona: Anagrama, Barcelona.
  • Memòries confidencials d'un editor. Tres escriptors amics (2012). Barcelona. Edicions 62.

Premios e distincións[editar | editar a fonte]

  • Taurus de ensaio (1970)
  • Gaziel de xornalismo (1977)
  • Premio Josep Pla de prosa (1977)
  • Premio Creu de San Jordi (1983)
  • Joanot Martorell de narrativa (1987)
  • Medalla «Procultura húngara» da República de Hungría (1987)
  • Crítica Serra d’Or (1988)
  • Officier de l’Ordre National du Mérite do goberno francés (1988)
  • Lletra d’Or (1989)
  • Premio Nacional da literatura catalá (1989)
  • Medalla de ouro de Belas Artes do Ministerio de Cultura (1992)
  • Medalla de ouro ao mérito artístico do Concello de Barcelona (1993)
  • Medalla de Ouro da Generalitat de Cataluña en 2003.
  • Premio Nacional de Cultura de Cataluña (Á Traxectoria Profesional e Artística) (2009)
  • Crítica Serra d’Or (2010)
  • Premio Nacional das Letras Españolas[5] (2010)

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Raquel Asún. Introducción de La colmena (Castalia, 2007), pág. 30.
  2. "La generación española que rompió el lenguaje en plena Guerra Fría". Vozpópuli (en castelán). 2021-09-07. Consultado o 2023-11-13. 
  3. "Josep Maria Castellet". Agencia Literaria Carmen Balcells (en castelán). Consultado o 2023-11-13. 
  4. "Josep Maria Castellet y Díaz de Cossío Real Academia de la Historia". dbe.rah.es. Consultado o 2023-11-13. 
  5. Josep Maria Castellet gana el Premio Nacional de las Letras