Fronte Popular
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde setembro de 2015.) |
Fronte Popular foi o nome dado a varias coalicións electorais da década de 1930 entre partidos de sensibilidade democrática e antifascista, que abarca desde sectores da clase media democrática ás forzas populares de base traballadora de partidos de esquerda e esquerda radicais. Os seus compoñentes principais eran partidos burgueses liberais ou de centroesquerda (radicais ou republicanos) xunto aos partidos de esquerda (socialistas e comunistas) .
Historia[editar | editar a fonte]
Estas coalicións cristalizaron na Europa dos anos 30 para facer fronte ao perigo do ascenso do fascismo e o nazismo e a ameaza da destrución da democracia a través dun baleirado das propias institucións constitucionais tras caer o goberno ou o parlamento en mans do fascismo. A política de clase contra clase imposta pola Komintern impediu unha alianza efectiva das forzas democráticas ao prohibir aos partidos comunistas participar nelas; esta posición variou posteriormente á destrución da República de Weimar e facerse co poder Adolf Hitler en Alemaña. A Komintern e a política exterior soviética (resolucións VIII Congreso (1935) cambiaron a súa liña e propiciaron unha postura máis flexible e de achegamento a todas as forzas democráticas e facilitase a formación de gobernos democráticos de ampla base. En calquera caso, o concepto de Fronte Popular xorde dunha necesidade sentida por amplas masas da poboación ante o perigo fascista e non son froito da Komintern, senón que máis exactamente, esta propiciou a entrada dos comunistas en tales alianzas e favoreceu o achegamento dos partidos comunistas e socialdemócratas. O propósito da Fronte Popular era unir as forzas obreiras e as burguesas consideradas progresistas baixo un programa básico consistente en impulsar reformas sociais e laborais e unha defensa incondicional do sistema democrático e unir as forzas de centro e esquerda contra a dereita e os grupos fascistas.
No Estado Español[editar | editar a fonte]
No caso de España tamén contou co apoio dos anarquistas, sendo que estes usualmente rexéitanos por consideralos fórmulas populistas de facer política. Estes últimos pediron o voto entre os seus seguidores ao coñecer a intención que tiña a Fronte Popular de liberar cando chegase ao poder a todos os presos froito da represión da Folga Xeral de outubro de 1934.
Diversas frontes[editar | editar a fonte]
As coalicións máis destacables son:
- A Fronte Popular de Francia: coalición política de socialistas, comunistas e radicais. Formada en decembro de 1935, gañou as eleccións parlamentarias de maio de 1936 sendo electo primeiro ministro Léon Blum. Mantívose no poder ata 1938.
- A Fronte Popular de España, coalición política de republicanos de esquerda, socialistas e comunistas formada en 1935. Gañou as eleccións celebradas o 16 de febreiro de 1936 e mantívose no goberno ata o final da guerra civil española en 1939, con Manuel Azaña como presidente da II República. A presidencia do Goberno, pola súa banda, ocupábaa Casares Quiroga.
- A Fronte Popular de Chile, que foi unha coalición entre os partidos comunistas, socialistas, radicais e a Confederación de Traballadores de Chile formada en 1937. Levou á presidencia da república, ao gañar as eleccións de 1938, a Pedro Aguirre Porca. A Fronte Popular e alianzas similares (como a Alianza Democrática) que lle sucedierón mantivéronse no poder ata 1947. Elixindo a Juan Antonio Ríos e Gabriel González Videla.
