Evdokyia Zavalyi

Evdokyia Zavalyi
	;
Nome orixinal	(ru) Евдокия Николаевна Завалий; (uk) Євдокія Миколаївна Завалій
Biografía
Nacemento	28 de maio de 1924 ; Novyi Buh, Ucraína (pt)
Morte	5 de maio de 2010 (85 anos); Kíiv, Ucraína
Lugar de sepultura	Cemitério de Baikove (pt)
Datos persoais
País de nacionalidade	Ucraína
Actividade
Ocupación	militar , unlicensed assistive personnel (en) , oficial
Carreira militar
Rama militar	Exército Soviético (pt) e Soviet Naval Infantry (en)
Rango militar	Polkovnik Soviet Army (en) ; Unidades da Guarda (pt) ; Coronel
Comandante de (OBSOLETO)	Pelotão de fuzileiros (pt)
Conflito	Fronte Oriental (segunda guerra mundial)
	Premios Medalla da vitoria sobre Alemaña na gran guerra patriótica 1941-1945; Order of Bohdan Khmelnytsky (en) ; Medalha do Jubileu "50 anos de vitória na Grande Guerra Patriótica 1941-1945" (pt) ; Medalha do Jubileu "60 Anos de Vitória na Grande Guerra Patriótica 1941-1945" (pt) ; Medalla ao Traballador Veterano; Defender of the Motherland Medal (en) ; Jubilee Medal "Thirty Years of Victory in the Great Patriotic War 1941–1945" (en) ; Medalla Conmemorativa do 20º Aniversario da Vitoria na Gran Guerra Patria de 1941-1945; Medalla do 50° Aniversario das Forzas Armadas da Unión Soviética; Jubilee Medal "Forty Years of Victory in the Great Patriotic War 1941–1945" (en) ; Medal "In Commemoration of the 1500th Anniversary of Kyiv" (en) ; Medal "For the Capture of Budapest" (en) ; Medal "For the Liberation of Belgrade" (en) ; Medal "For the Defence of Kyiv" (en) ; Orde da Revolución de Outubro; Orde do Estandarte Vermello; Medal "For the Capture of Vienna" (en) ; Orde da Guerra Patria de 1ª Clase; Orde da Estrela Vermella; Order of the Patriotic War 2nd class (en) ; Medalha "Pela Defesa do Cáucaso" (pt) ; Medalha "pela Defesa de Sevastopol" (pt) ; Ordem da Guerra Patriótica (pt) ;

Evdokyia Nykolaevna Zavalyi (en ucraíno: Євдокія Миколаївна Завалій), nada en Novyi Buh, Rexión de Mykolaiv, o 28 de maio de 1924 e finada en Kíiv o 5 de maio de 2010, foi a única muller comandante dun pelotón mariño durante a segunda guerra mundial, co rango de coronel.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Chegada da segunda guerra mundial[editar | editar a fonte]

A segunda guerra mundial comezou pouco despois de que cumprise os 15 anos. Tentou varias veces alistarse no Exército Vermello e pediu ir á fronte, pero foille negado debido á súa minoría de idade.^[1]

Traballou nunha granxa colectiva, ata que o 25 de xullo de 1941, a guerra chegou a Novyi Buh.^[2]^[3] A aviación alemá someteu a cidade a un ataque aéreo, lanzando bombas e metrallando as unidades do Exército Vermello que se retiraban.^[1] Baixo os bombardeos, Evdokyia vendou e tratou a soldados e xenerais feridos e suplicou aos mandos que a levasen consigo como enfermeira. Finalmente conseguiu o seu obxectivo e uns días despois deixou a súa vila natal como enfermeira do 96º Rexemento de Cabalería, dentro da 5ª División do 2º Corpo de Cabalería.^[1]

O 13 de agosto de 1941, as tropas alemás chegaron a Novyi Buh. A súa ofensiva foi detida por unidades da 169ª División de Infantaría do 18º Exército. Pola noite, as unidades soviéticas, por orde do mando, abandonaron a vila e o 14 de agosto de 1941 os alemáns ocupárona.^[1]

Durante a retirada, mentres o 96º Rexemento de Cabalería cruzaba o río Dniéper na rexión de Khórtisia, Evdokyia sufriu unha ferida profunda no estómago e foi enviada ao hospital de Kurhannaia en Kuban, onde recibiu a súa primeira condecoración, a Orde da Estrela Vermella, por salvar a vida do comandante dun batallón aerotransportado baixo un ataque aéreo inimigo na estación de ferrocarril de Kurhannaia.^[1]

Entrada na Armada[editar | editar a fonte]

Despois do tratamento, foi enviada ao rexemento de reserva. Un día fíxose unha selección de soldados para a primeira liña e foi confundida cun home, pola súa vestimenta e porque nos documentos do hospital estaba rexistrada como "Zavalyi Evdok. Nick". Non corrixiu o erro e foi enviada á 6ª Brigada da Mariña Soviética co nome de Edvokym Zavalyi Nikolaevych.^[1] Logrou manter o seu segredo durante 8 meses. Despois de capturar a un oficial alemán preto de Mozdok, foi enviada ao departamento de intelixencia, onde pronto se converteu en comandante.^[4]

En agosto de 1942, mentres combatía preto de Hariachyi Klyuch, a súa unidade quedou rodeada ás beiras dun río turbulento. Durante sete días mantiveron as súas posicións, pero quedaron sen munición. "Evdokim" ofreceuse a cruzar ao outro lado do río para conseguir munición e comida entre os restos da batalla. Pola noite, atada a un cable, cruzou o frío río ata a costa inimiga, e alí recolleu balas e granadas dos corpos dos alemáns mortos. Encheu de munición dous impermeables e construíu unha balsa improvisada para regresar. Despois de transportar a munición volveu á beira inimiga, onde puxo un uniforme alemán e posicionouse tras un arbusto preto dunha estrada. Despois de que pasase un convoi de tanques, agardou polo convoi de camións e abriu fogo cunha metralladora. Os compañeiros da marxe oposta apoiárona con disparos antitanque e derrubaron varios camións. Tras cargar alimentos no chuvasqueiro, cruzou o río a nado, esquivando o lume de morteiro e metralladoras dos alemáns que a descubriron, conseguindo regresar con seguridade á outra beira do río.^[1]

A finais de 1942 e principios de 1943 participou nas batallas para bloquear unha cabeza de ponte inimiga en Kuban, a través da cal pasaban a principal liña de ferrocarril e as estradas cara a Taman e Novorossiisk, que os alemáns converteran nun poderoso centro de defensa. Nunha das batallas, o comandante da compañía caeu morto e, vendo a confusión dos combatentes, Zavalyi tomou a iniciativa e liderou o ataque.^[4] Nesta batalla resultou gravemente ferida e no hospital revelouse que era unha muller.

Ascensos e batallas[editar | editar a fonte]

Tendo en conta os seus méritos militares, o 18 de febreiro de 1943, foi enviada a un curso de seis meses para subtenentes na liberada vila de Severskaia, e en outubro de 1943, xa co rango de subtenente, foi enviada á 83ª Brigada de Infantaría Naval como comandante de pelotón dunha compañía de metralladores.^[1]

Tamén en 1943 converteuse en membro do Komsomol. En novembro de 1943 participou no desembarco na península de Kerch durante a Operación Kerch-Eltigen. Ocupados unha cabeza de ponte, os paracaidistas resistiron numerosos ataques do inimigo, que intentaron tiralos ao mar.^[1]

Ao mando dun pelotón, liberou Sebastopol e asaltou o Monte Sapuno, recibindo a Orde da Guerra Patriótica de primeiro grao por voar un búnker inimigo xunto á súa gornición e metralladora, irromper nas trincheiras inimigas, eliminar ata a 10 soldados inimigos e lanzar granadas sobre unha metralladora pesada e 2 morteiros.^[5] Participou tamén nas batallas de Balaklava, Sakharnia Golovka e Kerch, cruzou o esteiro do Dnister, liberou Besarabia, loitou na liberación de Taman, Tuapse e Novorossiisk, e participou nos desembarco de Constancia, Varna as Burgas e Iugoslavia.

Durante a ofensiva de Budapest, Evdokyia Zavalyi e o seu pelotón pasaron polo sumidoiro da cidade con bombas de osíxeno e capturaron o búnker do comando alemán. Co seu pelotón, bloqueou a retirada dos tanques alemáns. Os paracaidistas baixo o seu mando derrubaron 7 tanques.

En abril de 1945 foi condecorada coa Orde da Bandeira Vermella e en setembro recibiu a Medalla pola Defensa do Cáucaso.^[6]

Na posguerra[editar | editar a fonte]

Despois do final da guerra, quixeron mandala a estudar nunha escola militar, pero as súas catro feridas e dúas conmocións cerebrais afectárona. En 1947 foi desmobilizada e marchou a Kíiv. En Kíiv coñeceu ao seu futuro marido, co que tivo 2 fillos, 4 netos e 4 bisnetos, e traballou como directora dunha tenda de alimentos.

En 1985 foi condecorada coa Orde da Guerra Patriótica de 2º grao.^[7]

Traballou activamente entre a mocidade. Viaxou a moitas cidades, unidades militares, barcos e submarinos relatando historias sobre o seu pelotón da Mariña. En maio de 2009 participou nas celebracións con motivo do Día da Vitoria e do 65 aniversario da liberación de Sebastopol e no outono visitou Acerbaixán cunha delegación de veteranos ucraínos. En total, en 2009 mantivo máis de 130 reunións con diferentes audiencias en Ucraína, Rusia, Acerbaixán e Moldavia.^[1]

Morreu o 5 de maio de 2010 en Kíiv.