Estilo arquitectónico

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
O soño do arquitecto, de Thomas Cole (1840) amosa unha visión de edificios nos estilos históricos da tradición occidental, incluídos o exipcio antigo, o clásico e o gótico.

Un estilo arquitectónico é un conxunto de características que fan que un edificio ou outra estrutura sexa notable ou historicamente identificable.[1] É unha subclase de estilo dentro das artes visuais en xeral, e a maioría dos estilos da arquitectura están estreitamente relacionados cun estilo artístico contemporáneo máis amplo. Un estilo pode incluír elementos como a forma, o método e os materiais de construción e o carácter rexional. A maioría da arquitectura pódese clasificar dentro dunha cronoloxía de estilos que cambia co paso do tempo, reflectindo modas, crenzas e relixións cambiantes, ou a aparición de novas ideas, tecnoloxías ou materiais que fan posibles novos estilos.

Os estilos xorden por tanto da historia dunha sociedade. Están documentados na materia de historia da arquitectura. En calquera momento poden estar de moda varios estilos, e cando un estilo cambia adoita facelo gradualmente, a medida que os arquitectos aprenden e se adaptan ás novas ideas. O novo estilo ás veces é só unha rebelión contra un estilo existente, como o posmodernismo ("despois do modernismo"), que no século XXI atopou a súa propia linguaxe e dividiuse nunha serie de estilos que adquiriron outros nomes.

Os estilos arquitectónicos adoitan estenderse a outros lugares, polo que o estilo na súa orixe segue desenvolvéndose de novas formas mentres outros países seguen co seu propio xiro. Por exemplo, as ideas renacentistas xurdiron en Italia ao redor de 1425 e estendéronse por toda Europa durante os seguintes 200 anos, co Renacemento francés, alemán, inglés e español que mostraban o mesmo estilo, mais con características únicas. Un estilo arquitectónico tamén pode estenderse a través do colonialismo, xa sexa por colonias estranxeiras que aprenden do seu país de orixe ou por colonos que se mudan a unha nova terra. Un exemplo son as misións españolas en California, levadas por sacerdotes españois a finais do século XVIII e construídas cun estilo único.

Despois de que un estilo arquitectónico pase de moda, poden producirse rexurdimentos e reinterpretacións. Por exemplo, o clasicismo foi revivido moitas veces e atopou nova vida como o neoclasicismo. Cada vez que se revive, é diferente. O estilo das misións españolas reviviu 100 anos despois como o Mission Revival Style, que axiña evolucionou cara ao Mission Revival Style.

A arquitectura vernácula está considerada por separado. Como a arquitectura vernácula se entende mellor como unha suxestión cultural, escrita en liñas xerais (así como unha teoría e un proceso máis que unha cousa en si mesma), tecnicamente pode abranguer todos os estilos arquitectónicos, ou ningún. En si mesma, a arquitectura vernácula non é un estilo.[2]

Historia[editar | editar a fonte]

A construción de esquemas dos estilos de época da arte histórica e da arquitectura foi unha das principais preocupacións dos estudosos do século XIX no campo da historia da arte, que inicialmente era maioritariamente de lingua alemá. Entre os importantes escritores sobre a ampla teoría do estilo, inclúense Carl Friedrich von Rumohr, Gottfried Semper e Alois Riegl no seu Stilfragen de 1893, con Heinrich Wölfflin e Paul Frankl continuando o debate ata o século XX.[3] Paul Jacobsthal e Josef Strzygowski están entre os historiadores da arte que seguiron a Riegl ao propor grandes esquemas que trazan a transmisión de elementos de estilos a través de grandes intervalos no tempo e no espazo. Este tipo de historia da arte tamén se coñece como formalismo, ou estudo de formas na arte.

Semper, Wölfflin e Frankl, e máis tarde Ackerman, tiveron antecedentes na historia da arquitectura, e como moitos outros termos para os estilos de época, "románico" e "gótico" foron cuñados inicialmente para describiren estilos arquitectónicos, en que se produciron cambios importantes mais claros e doados de definir, sobre todo porque o estilo en arquitectura é máis fácil de replicar seguindo un conxunto de regras que o estilo nas artes figurativas como a pintura. Os termos orixinados para describir os períodos arquitectónicos foron a miúdo aplicados posteriormente a outras áreas das artes visuais, e de xeito máis amplo aínda á música, á literatura e á cultura xeral.[4] Na arquitectura o cambio estilístico adoita seguir, e é posible grazas ao descubrimento de novas técnicas ou materiais, desde a bóveda de cruzaría gótica ata a construción moderna de metal e formigón armado. Unha importante área de debate tanto na historia da arte como na arqueoloxía foi ata que punto o cambio estilístico noutros campos como a pintura ou a cerámica é tamén unha resposta ás novas posibilidades técnicas, ou ten o seu propio ímpeto para desenvolverse (o kunstwollen de Riegl), ou cambian en resposta a factores sociais e económicos que afectan ao mecenado e ás condicións do artista, como o pensamento actual tende a pór énfase, utilizando versións menos ríxidas da historia da arte marxista.[5]

Aínda que o estilo estaba ben establecido como un compoñente central da análise histórica da arte, velo como o factor primordial na historia da arte decaeu na segunda guerra mundial, xa que se estaban a desenvolver outras formas de ver a arte,[6] e unha reacción contra a énfase no desenvolvemento do estilo; para Svetlana Alpers, "a invocación normal do estilo na historia da arte é un asunto realmente deprimente".[7] Segundo James Elkins "a finais do século XX as críticas ao estilo tiñan como obxectivo reducir aínda máis os elementos hegelianos do concepto mantendo o mesmo nunha forma que podería ser máis facilmente controlada".[8]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ "Architectural Styles". Encyclopedia.com. Encyclopedia of the New American Nation. 2006. Consultado o 1 de agosto de 2019. 
  2. ↑ J. Philip Gruen, “Vernacular Architecture,” in Encyclopedia of Local History, 3d edition, ed. Amy H. Wilson (Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield, 2017): 697-98.
  3. ↑ Elkins, s. 2, 3
  4. ↑ Gombrich, 129; Elsner, 104
  5. ↑ Gombrich, 131-136; Elkins, s. 2
  6. ↑ Kubler in Lang, 163
  7. ↑ Alpers in Lang, 137
  8. ↑ Elkins, s. 2 (quoted); see also Gombrich, 135-136

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • "Alpers in Lang": Alpers, Svetlana, "Style is What You Make It", in The Concept of Style, ed. Berel Lang, (Ithaca: Cornell University Press, 1987), 137–162, google books. ISBN 0801494397
  • Elkins, James, "Style" in Grove Art Online, Oxford Art Online, Oxford University Press, consultado o 6 de marzo de 2013, subscriber link
  • Elsner, Jas, "Style" in Critical Terms for Art History, Nelson, Robert S. and Shiff, Richard, 2nd Edn. 2010, University of Chicago Press, ISBN 0226571696, 9780226571690, google books
  • Gombrich, E. "Style" (1968), orig. International Encyclopedia of the Social Sciences, ed. D. L. Sills, xv (New York, 1968), reprinted in Preziosi, D. (ed.) The Art of Art History: A Critical Anthology (see below), whose page numbers are used.
  • "Kubler in Lang": Kubler, George, Towards a Reductive Theory of Style, in Lang
  • Lang, Berel (ed.), The Concept of Style, 1987, Ithaca: Cornell University Press, ISBN 0801494397, 9780801494390, google books; includes essays by Alpers and Kubler
  • Preziosi, D. (ed.) The Art of Art History: A Critical Anthology, Oxford: Oxford University Press, 1998, ISBN 9780714829913

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Estilo_arquitectónico&oldid=6404328»