Escola maternal
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
 | Este artigo ou sección precisa dunha revisión do formato que siga o libro de estilo da Galipedia. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
 | Atención: Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión.
Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico. (Desde xullo de 2017) |
A Escola maternal naceu en Francia da man da pedagoga Marie Pape-Carpantier(1815-1878), que dedicou toda a súa vida á educación tanto nas salas de asilo como tamén no ensino primario. Sendo moi nova, foi directora das salas de asilo na cidade de La Flèche.
Trasladada a Le Mans, ocupa a dirección en 1845, trala publicación de Consellos sobre a dirección das salas de asilo, da Escola Normal Maternal de París. Concibe estes centros como unha institución para a educación dos cativos de clases populares e sen posibilidades formativas.
Marie Pape-Carpantier caracterizouse polo seu laicismo e por utilizar unha metodoloxía natural e atractiva que evita todo tipo de coaccións, resaltando a relevancia da educación sensorial e moral. No 1846 publica Asesoramento sobre a dirección das salas de asilo. Destaca á súa vez o respecto á espontaneidade e a adaptación ao desenvolvemento do cativo, para o cal propón unha ensinanza concéntrica e progresiva que posibilite a especialización.
Os asilos onde traballaba eran institucións que xurdiron pola necesidade social da época. Eran de carácter benéfico caritativo e pertencían na súa maioría ao sector privado. Neses lugares os nenos eran atendidos por persoas adultas. As características destes asilos eran:
- Non estaban suxeitos a ningún regulamento ou control oficial.
- Posuían unha matrícula de 300 a 400 alumnos, atendidos en salóns, cun espazo pouco adecuado.
- Rexíanse por unha disciplina rigorosa e unha educación netamente tradicionalista, xa que os nenos debían permanecer sentados durante horas e en completo silencio e aprendían por medio do memorismo e verbalismo.
Marie Pape-Carpentier efectuou un cambio enorme nos asilos que dirixía, xa que incorpora ideas innovadoras ao distribuír os nenos en seccións organizadas e reducindo a matrícula a un máximo de cento cincuenta nenos. O feito de que os mestres coñeceran os alumnos contribuíu positivamente na ensinanza; creou un método de ensinanza onde os nenos aprendían co contacto de diversos elementos, o que facía o traballo máis agradable para alumnos e mestres. Dadas estas condicións os asilos pasaron a ser Escolas Maternais e comenzou a instaurase nelas a pedagoxía.
O éxito destas novas institucións despertou o interese de persoas caritativas e industriais que querían que lles brindaran aos fillos das traballadoras, e os nenos orfos. Isto causou o interese por parte do estado, intervindo e investindo nelas.