Barco Branco
O Barco Branco (cuxo nome orixinal en francés era Blanche-Nef, tamén coñecido polo seu nome en inglés "White Ship") foi un barco real normando que se afundiu na canle da Mancha (Normandía) preto da costa de Barfleur, o 25 de novembro de 1120.
Guillerme Adelin morreu durante o naufraxio, o único fillo lexítimo do rei Henrique I de Inglaterra, xunto á súa corte. Guillerme de Malmesbury escribiu: "Aquí tamén morreron con Guillerme Adelin, Richard, outro dos fillos do rei, a quen unha muller sen rango déralle, antes da súa adhesión un mozo valente e querido polo seu pai pola súa obediencia, Ricardo de Avranches, segundo Conde de Chester, e o seu irmán Otheur, Geoffroy Ridel, Gauthier d'Évrecy, Geoffroy, Arcediano de Hereford, a condesa de Chester, a sobriña do rei Lucia Mahaut de Blois, e moitos outros... Ningún barco trouxera tanta miseria a Inglaterra". Só sobreviviu unha persoa.
As causas do accidente seguen sendo descoñecidas. As condicións meteorolóxicas e as correntes na canle da Mancha durante o inverno serían a causa máis probable.
Estevo de Blois sobreviviu á catástrofe xa que decidiu ceder a viaxe ao seu fillo pouco antes da saída. Coa morte de Guillerme Adelin, Estevo converteuse no competidor máis forte para herdar a Coroa de Inglaterra, que finalmente logrou no 1135.
Naufraxio[editar | editar a fonte]
O Blanche-Nef era un barco novo propiedade de Thomas Fitz Estienne (fitz significaba "fillo"). O pai de Thomas, Estienne Airard, fora capitán de barco de Guillerme o Conquistador, cando invadiu Inglaterra o 1066. Ofreceuse a Henrique I de Inglaterra, que o usou para volver a Inglaterra desde Barfleur. Henrique xa fixera os preparativos da viaxe, pero suxeriu que o seu fillo Guillerme Adelin viaxase no seu lugar.
Pero cando saíu na escuridade da noite, o seu costado de babor chocou contra unha roca mergullada (esta pedra aínda pode ser vista desde os cantís de Barfleur), e o barco afundiuse rapidamente. O único sobrevivente coñecido foi un carniceiro de Ruan que foi recollido polos pescadores á mañá seguinte.
No relato da catástrofe, o cronista Orderic Vitalis afirmou que cando Thomas FitzStephen saíu á superficie despois do afundimento e soubo que Guillerme Adelin non sobrevivira, deixouse afogar en lugar de enfrontarse ao rei. A exactitude deste relato é dubidosa xa que describe lúa chea, pero as táboas do ceo da NASA, que inclúen axustes baseados no Calendario Gregoriano ao Calendario Xuliano en uso durante o século XII, mostran que a lúa era en realidade nova aquela noite.
A causa do naufraxio segue sendo incerta. Diversas historias culpan da súa perda a unha bebedeira da tripulación e os pasaxeiros (suxírese tamén que o capitán se atreveu a tentar adiantar a nave do Rei que estaba diante deles), e menciona que aos sacerdotes non se lles permitiu bendicir o barco da maneira afeita. Non obstante todo isto, a canle da Mancha é un tramo moi perigoso.
Guillermo de Nangis escribiu que o White Ship afundiuse porque todos os homes que viaxaban a bordo eran sodomitas, que reflicte a crenza medieval que o pecado causa a peste e o desastre.[1][2]
Repercusións[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Anarquía de Inglaterra.
Estevo de Blois, sobriño do rei Henrique por parte da súa irmá Adela, desembarcou pouco antes que o navío partira. Orderic Vital atribúe o seu desembarco a un súbito ataque de diarrea. Como consecuencia directa da morte de Guillerme, Estevo usurpou máis tarde o trono Inglés, resultando no período coñecido como a Anarquía de Inglaterra. Os baróns Ingleses resistíanse a aceptar a Matilde como a raíña rexente, animando a Estevo a usurpar o trono.
Robert Lacey, sinalou que o White Boat foi o Titanic da Idade Media, a alta tecnoloxía do barco na súa viaxe inaugural, naufragou debido a un obstáculo natural previsible no exercicio temerario de velocidade".[3]
Notas[editar | editar a fonte]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Vitoria Chandler, "The Wreck of the White Ship", in The final argument : the imprint of violence on society in medieval and early modern Europe, editado por Donald J. Kagay and L.J. Andrew Villalon (1998).
- Robert Lacey, "Henry I and the White Ship" a Great Talles from English History (2003).
