Tripla Alianza (1717)

A Tripla Alianza, pactada mediante a sinatura do tratado da Haia de 1717, do 4 de xaneiro de 1717 na Haia, foi a unión das Provincias Unidas dos Países Baixos, Francia e Gran Bretaña, nun intento por obrigar a España a cumprir as disposicións do tratado de Utrecht de 1713.

Contidos do acordo[editar | editar a fonte]

O 4 de xaneiro de 1717, o abade Dubois e Pierre Antoine de Châteauneuf, enviados por Filipe II de Orleans (rexente de Francia durante a minoría de idade do rei Lois XV), William Cadogan en representación de Xurxo I de Gran Bretaña e dos delegados dos Estados Xenerais dos Países Baixos, reunidos na cidade da Haia, asinaron o acordo, que incluía coma principais puntos os seguintes:^[1]

Ratificación dos acordos pactados nos tratados de Utrecht de 1713.
Francia expulsaría da súa residencia en Aviñón a Xacobe Estuardo, pretendente á coroa inglesa.
As Provincias Unidas expulsarían do seu territorio aos partidarios de Xacobe Estuardo, considerados rebeldes contra Inglaterra.
Francia debería demoler o cal de Mardyke, construído tras o desmantelamento do porto de Dunquerque pactado no tratado de Utrecht.
En caso de que algún dos países asinantes vera invadido o seu territorio por forzas dun país estranxeiro ou tivera que facer fronte a rebelións internas, os outros dous o socorrerían con axuda militar. En tal caso, Francia e Inglaterra proporcionarían 8.000 soldados de infantaría e 2.000 de cabalaría cada un; as Provincias contribuirían con 4.000 infantes e 1.000 xinetes. A requirimento do país invadido, estas tropas poderían ser substituídas por unha forza naval equivalente. Este punto só tería validez nos territorios dos asinantes en Europa.