Toma de Vigo
| Toma de Vigo | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
| Belixerantes | |||||||
| Reino de Gran Bretaña | Reino de España | ||||||
| Líderes | |||||||
| Richard Temple de Cobham, James Mighels e George Wade | Fadrique González de Soto | ||||||
| Forzas en combate | |||||||
| 1 navío de liña 3 fragatas 8 bombardas brulotes 4.000 soldados |
3 fortes ~1.000 soldados e milicia | ||||||
| Baixas | |||||||
| 300 baixas, enfermos e mortos de enfermidade | Vigo 300 mortos ou feridos 468 capturados 7 barcos capturados ou queimados Pontevedra 200 rendidos | ||||||
A Toma de Vigo ou Captura de Vigo e Pontevedra produciuse o 10 de outubro de 1719 durante a Guerra da Cuádrupla Alianza cando unha expedición británica fixo unha incursión nas costas galegas.[1] Despois apoderáronse de Vigo, Redondela e Pontevedra tras certa resistencia, que ocuparon durante dez días destruíndo e saqueando unha gran cantidade de almacéns militares antes de retirarse.[2][3]
Contexto[editar | editar a fonte]
A participación española no levantamento xacobita de 1719 fixo que as tropas españolas desembarcaran en Escocia para axudar a un levantamento, pero foron derrotadas na batalla de Glen Shiel.[1] Unha forza británica estaba preparada para un ataque de represalia contra España. A expedición estivo baixo o mando xeral de Lord Cobham coas forzas navais comandadas polo vicealmirante James Mighells, que incluían catro barcos: o buque de 70 canóns da liña HMS Ipswich e tres fragatas: o HMS Enterprise (42 canóns), o HMS Biddeford, 36 canóns) e HMS Kinsale (24 canóns).[4] Había unha serie de transportes e buques bomba con 6.000 soldados comandados polo xeneral John Wade.[5] A expedición tamén tiña a intención de demostrar aos españois que as forzas aliadas podían atacar con facilidade ao longo da súa vulnerable costa, e foi coordinada cunha ofensiva francesa no leste de España, coa esperanza de que isto obrigase aos españois á firmar a paz.[6]
Expedición[editar | editar a fonte]
Vigo[editar | editar a fonte]
O 21 de setembro a expedición británica partiu de Falmouth, e chegou a Vigo oito días despois. A frota entrou inmediatamente no porto e desembarcou tropas nunha praia a unhas tres millas da cidade dirixida polos granadeiros. O 1 de outubro, o exército ocupaba unha posición forte baixo as murallas do castelo de San Sebastián fronte á fortaleza do Castro situado nunha eminencia que dominaba a cidade e o porto. Pola noite o brigadier Philip Honeywood con 800 soldados lanzou un asalto a San Sebastián e colleu por sorpresa aos defensores; botaron as súas armas e retiráronse á cidadela.[3] Dous días despois levantouse unha bombarda; pero debido ao escaso rango non se produciron danos, polo que da frota levaron a terra corenta morteiros. Os días 3 e 4 foron desembarcados varios canóns de asedio engadidos á artillaría de San Sebastián.[7]
O 10 de outubro un forte bombardeo abriu a cidadela: os españois víronse superados en número e sen esperanza decidiron renderse. A guarnición completa composta por sete compañías do Rexemento de España, e catro do Rexemento de Valencia, comandadas por don Fadrique González de Soto. Uns 469 oficiais e homes saíron e outros 300 morreron ou resultaron feridos no asalto e no bombardeo. A perda británica foi de seis mortos e outros vinte feridos. Atopáronse unha gran cantidade de armas e municións e as provisións foron roubadas ou destruídas.[8] Sesenta pezas grandes de canón foron pinchadas e inutilizadas na cidade e na cidadela corenta e tres pezas de artillaría das cales quince eran de latón e dous grandes morteiros tamén se lles deu a mesma sorte.[5] Ademais, sete barcos foron incautados no porto, dos cales tres foron acondicionados para corsarios.[4] As tropas tamén atoparon cargamentos de viño e moitos saciaron a sede; houbo algúns contratempos polas borracheiras durante tres días. Cobham ordenou que o resto do viño fose colocado na frota para engadir ao botín.[2]
Redondela[editar | editar a fonte]
O 10 de outubro Cobham ordenou ao maior xeneral George Wade que se embarcase con 1.000 soldados e marines a bordo de catro transportes para dirixirse á ría de Pontevedra. Mentres tanto, con Vigo seguro, quedaban 2.000 efectivos para ocupar o lugar mentres Cobham tamén ordenou un avance máis cara ao interior. Unha pequena forza cruzou a vila de Redondela pero estaba sen defender, co seu antigo castelo en ruínas; os británicos queimaron e saquearon tamén as súas provisións.[3]
Pontevedra[editar | editar a fonte]
O 14 de outubro realizouse un desembarco en Pontevedra e os británicos superaron calquera resistencia. Puideron avanzar pola cidade polo extremo superior do porto. O forte de San Fernando en Marín que defendía a cidade foi o seguinte obstáculo e no asalto foi facilmente capturado por unha forza de 100 granadeiros dirixida por John Ligonier. A resistencia derrubouse e Pontevedra estaba en mans británicas ao final do día. 86 canóns de varios calibres foron pinchados, e o arsenal foi queimado.[3] O xeneral Wade puido cobrar unha contribución de 40.000 libras de Santiago de Compostela despois de ameazar con avanzar cara a alí.[1] A invasión dirixida polo xeneral Homobod arruinou o cuartel de San Fernando de Pontevedra, que daquela era usado como almacén de armas antigas, granadas, bombas, pólvora e algunha artillaría.[9]
Dándose conta de que conseguiran o éxito completo, os comandantes británicos decidiron que non tiña sentido manter a zona e que se producían danos suficientes para impedir os intentos españois contra as illas británicas.[4]
Consecuencias[editar | editar a fonte]
O 24 de outubro Cobham volveu embarcar o exército e dous días despois a frota partiu para Inglaterra. O 11 de novembro, o vicealmirante Mighells entrou en Falmouth coa maioría dos transportes. O botín foi enorme: o número total traído a casa foi de 190 canóns pesados de ferro e 30 de latón, con 10.000 armas de fogo, 2.000 barrís de pólvora e outras provisións.[5]
A expedición fora rápida e exitosa: acadara plenamente o seu obxectivo. Por enfermidade, deserción e combate non perdera máis de 300 homes.[4] Isto causou certo conmoción ás autoridades españolas ao decatarse do vulnerables que eran ás incursións anfibias, co potencial de abrir unha nova fronte máis aló da fronteira francesa.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Rodger, N. A. M. (2006). The Command of the Ocean: A Naval History of Britain 1649-1815 2. Penguin UK. ISBN 9780141026909.
- ↑ 2,0 2,1 Francis, Alan David (1985). Portugal 1715-1808 A, Colección Támesis Volume 109. ISBN 9780729301909.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Dalton, Charles (1912). "George The First's Army 1714~1727". Oxford University 2.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Campbell, John (1812). Lives of the British Admirals: Containing Also a New and Accurate Naval History, from the Earliest Periods 4. C. J. Barrinton. pp. 385–88.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 "The London Gazette". The London Gazette. 1719.
- ↑ Simms, Brendan (2008). Three Victories and a Defeat: The Rise and Fall of the First British Empire, 1714-1783. Penguin UK. ISBN 9780140289848.
- ↑ "The Raid of Vigo". soldiersofglos.com. Arquivado dende o orixinal o 2017. Consultado o 2017.
- ↑ Black, Jeremy (2016). Politics and Foreign Policy in the Age of George I, 1714–1727. Routledge. ISBN 9781317078555.
- ↑ "La virgen de Quitapesares, el pirata Drake y la invasión de 1719". pontevedraviva.com. Consultado o 2016.