Rinoceronte laúdo

Rinoceronte laúdo
	Coelodonta antiquitatis ; Johann Friedrich Blumenbach 1799
	Instancia de taxon fósil
	Categoría taxonómica especie
	Taxon superior Coelodonta
	Nome curto C. antiquitatis
	Combinación orixinal Rhinoceros antiquitatis
Distribución
Dimensións
	Masa 2000 kg
	Lonxitude 3.6 m
	Altura 1.6 m
Clasificación taxonómica
Reino	Animalia
Filo	Chordata
Clase	Mammalia
Orde	Perissodactyla
Familia	Rhinocerotidae
Xénero	†Coelodonta
Especie	†C. antiquitatis
Datas e cronoloxía
	Data de comezo hai 3.600.000 anos
	Data de remate hai 10.000 anos
Identificadores
OTT	145474
	Wikidata C:Commons

O rinoceronte laúdo (Coelodonta antiquitatis) era un membro da familia dos actuais rinocerontes, que vivía en rexións glaciais e posuía un avantaxado manto de pelo, atinxindo cerca de 3,5 m de longo, 1,8 m de altura e 3,5 toneladas de peso. Alimentábase de gramíneas e musgos, utilizando o seu corno cando fose necesario para cavar na neve para obtelas. Viviu xunto ao mamut, ao oso das cavernas e grandes felinos prehistóricos, cos que disputaba alimentos e defendía as súas crías, pois un rinoceronte-laúdo adulto non posuía moitos depredadores naturais. O seu parente máis próximo vivo é o rinoceronte de Sumatra.

Historia natural

Os cornos eran excepcionalmente longos, sobre todo o primeiro que podía alcanzar un metro de lonxitude, e aplanados, tan diferentes dos doutros rinocerontes que cando se descubriron os primeiros cornos illados e conxelados en Siberia no século XIX, foron clasificados inicialmente como gadoupas de aves xigantescas. Ademais de como defensa fronte aos carnívoros e arma na época de celo, servían para apartar a neve durante o inverno e acceder así á herba oculta baixo ela. Grazas a esta característica, os rinocerontes laúdos non tiñan que emigrar a outras rexións para conseguir alimento nos períodos invernais como si debían facer outros animais da súa contorna. Como tampouco se trasladaron a outros ambientes fóra da súa tundra-estepa glacial, estes animais non colonizaron áreas afastadas como Irlanda e América do Norte, cousa que si fixeron os mamuts e bisontes.

Os fósiles de rinocerontes laúdos son un claro indicador das condicións climáticas que caracterizaban a Europa e Rusia durante o Plistoceno, pois avanzaban ou retrocedían á par que os climas fríos e as estepas boreais, sendo substituídos nos períodos cálidos por outras especies de rinocerontes desprovistas de pelo, como o rinoceronte de Merck. A partir das estepas de Asia central onde se orixinaron fai pouco menos de medio millón de anos, os rinocerontes laúdos alcanzaron a súa máxima distribución durante o pico glacial de hai 30.000 anos, e minguaron posteriormente pouco a pouco ata súa extinción en Siberia occidental cara ao 8.000 a. C. As causas da súa desaparición son debidas a razóns puramente climáticas, pois as ocasións en que esta especie era cazada polos neandertales ou os membros de nosa propia especie eran pouco frecuentes, debido probablemente á perigosidade deste animal.

Véxase tamén