Peinliche Befragung
O peinliche Befragung ou tamén hochnotpeinliche Befragung que se pode traducir como interrogatorio vergonzoso ou vergoñento ou mesmo interrogatorio altamente angustiante ou doloroso foi un elemento procesual da xurisdición de sangue na alta e baixa Idade Media, así como na Idade moderna.[1] O interrogatorio vergonzoso tamén se chama pregunta aguda ou directamente tortura. O termo peinliche (vergoñento) deriva de pein (vergoña, embarazo, dor) polo que na linguaxe actual pódese traducir como doloroso.
Historia[editar | editar a fonte]
Orixinalmente, o embarazoso interrogatorio era o principal interrogatorio dos acusados nos procesos de inquisición . Máis tarde, entendíase xeralmente que os interrogatorios vergonzosos significaban o uso da tortura para obter unha confesión dun acusado. O uso da tortura como método de interrogatorio pódese probar en moitas épocas e continentes, pero desenvolveuse de forma moi diferente dunha rexión a outra. O interrogatorio vergoñento documentouse por escrito en 1499 na Orde Maléfica tirolesa baixo o rei Maximiliano I e despois en 1532 baixo o mandato do emperador Carlos V na orde da corte imperial uniforme. A chamada Constitutio Criminalis Carolina ou a Orde do Tribunal do Pescozo (Halsgerichtsordnung) de Carlos V é o primeiro código penal xeral alemán. Ela gañou fama en Europa a principios da Idade Moderna durante a Inquisición e as cazas de bruxas. Posteriormente, na Constitutio criminalis Theresiana dos Habsburgo no século XVIII incluíronse métodos similares.
O interrogatorio vergonzoso só debería usarse se o acusado non fora condenado nin por unha confesión, que se chamou Urgicht, nin polo método procesual de "proba" (Beweisung, podía consistir no testemuño de dúas persoas). Ademais, tiña que haber unha sospeita urxente dun delito. A partir do principio orixinal, o cuestionamento vergonzoso non podía usarse arbitrariamente. Nenos menores de 14 anos, discapacitados, anciáns, mulleres embarazadas, enfermos mentais, mudos e enfermos que, con toda probabilidade, non sobrevivirían ao proceso, eran excluídos do interrogatorio embarazoso como solicitude. Os nobres tamén adoitaban ser excluídos do peinliche Befragung.[2]
A fase preliminar do interrogatorio é o "susto" (Territion), no que se lles mostraba aos acusados e se lles explicaba os instrumentos de tortura.[3] Unha forma máis leve de interrogatorio vergonzoso foi o "calvario de Bamberg" (Bamberger Tortur).[4]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "ᐅ Peinliche Befragung: Definition, Begriff und Erklärung im JuraForum.de". JuraForum.de (en alemán). Consultado o 2022-08-26.
- ↑ "Hrady na Malsi". web.archive.org. 2007-02-19. Archived from the original on 19 de febreiro de 2007. Consultado o 2022-08-26.
- ↑ "Der Mordfall Lackum". www.uni-due.de. Consultado o 2022-08-26.
- ↑ Alsberg, Max (2016-08-16). Die Tortur: Geschichte der Folter im Kriminalverfahren aller Völker und Zeiten (en alemán). BoD – Books on Demand. ISBN 978-9925-0-2324-0.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Peinliche Befragung  |
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Edward Peters: Folter. Geschichte der Peinlichen Befragung. Europäische Verlagsanstalt (EVA), 2001, ISBN 3-434-50004-9.
- Heinrich Institoris: Der Hexenhammer. Verlag BiblioBazaar, 2009, ISBN 978-1-110-07364-1.
- Die peinliche Gerichtsordnung Kaiser Karls V. und des Heiligen Römischen Reichs von 1532 = (Carolina). Hrsg. und erl. von Friedrich-Christian Schroeder. Reclam, Stuttgart 2014, ISBN 978-3-15-018064-8.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Historicum.net: investigación sobre bruxas, artigo de Michael Ströhmer Arquivado 20 de setembro de 2018 en Wayback Machine.
