Saltar ao contido

Migración dos insectos

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Bolboretas monarca (Danaus plexippus) pousadas durante a súa migración en Texas.

A migración dos insectos é o movemento estacional dos insectos, especialmente en especies de libélulas, escaravellos, bolboretas e avelaíñas nocturnas. A distancia que cobren pode variar coa especie e, na maior parte dos casos, estes movementos interveñen gran número de individuos. Nalgúns casos, os individuos que migran nunha dirección poden non tornar e na seguinte xeración poden migrar na dirección oposta. Esta é unha diferenza significativa respecto da migración das aves.

Definición

[editar | editar a fonte]

Todos os insectos poden moverse nalgunha medida. O raio do seu movemento varía desde uns poucos centímetros nalgúns insectos áfidos chuchadores e non alados a miles de quilómetros no caso doutros insectos como as lagostas, bolboretas e libélulas. A definición de migración é especialmente difícil no caso dos insectos. Unha definición orientada ao comportamento proposta é:

O comportamento migratorio é un movemento persistente e dirixido nunha dirección realizado polos esforzos locomotores do propio animal ou polo seu embarque activo nun vehículo. Depende dalgunha inhibición temporal das respostas de manter a súa situación pero promove a súa desinhibición final e recorrencia.
Kennedy, 1985[1]

Esta definición descarta como migracións movementos feitos en busca de recursos e que terminan unha vez atopado o recurso. A migración implica un movemento a distancias máis longas e estes movementos non están afectados pola dispoñibilidade de recursos. Todos os casos de migración de insectos a longa distancia afectan a insectos alados.[2]

Tampouco son verdadeiras migracións os espallamentos dunha especie que amplía a súa área de distribución, como cando se di que certo mosquito "está migrando máis ao norte debido ao cambio climático", xa que non se trata de migracións estacionais ou regulares, senón que o animal se estende como unha mancha de aceite alén dos seus límites anteriores porque agora as condicións lle permiten vivir alí.

Padróns xerais

[editar | editar a fonte]

As bolboretas migrantes voan dentro dunha capa límite, cun límite superior específico sobre o chan. As velocidades do aire nesas rexións son tipicamente menores que a velocidade de voo do insecto. Estes migrantes de 'capa límite' inclúen os insectos que voan de día máis grandes, e o seu voo de baixa altitude é obviamente máis fácil de observar que a maioría dos migrantes levados polo vento de alta altitude.[3]

Moitas especies migratorias adoitan ter formas polimorficas, unha migratoria e unha fase residente. As fases migratorias están marcadas polas súas ás longas e ben desenvolvidas. Tal polimorfismo é ben coñecido en áfidos e saltóns. Nas lagostas migratorias, hai formas diferentes de ás longas e de ás curtas.[4]

O custo enerxético da migración foi estudado no contexto das estratexias de historia vital. Suxeriuse que as adaptacións para a migración serían máis valiosas para os insectos que vivir en hábitats onde a dispoñibilidade de recursos varía estacionalmente.[5] Outros suxeriron que nas especies que viven en illas afastadas de hábitats apropiados é máis probable que evolucionen estratexias migratorias. O papel da migración no fluxo xénico estudouse en moitas especies.[6] As cargas de parasitos que soportan as poboacións afectan a migración. Os individuos gravemente afectados por parasitos son febles e teñen esperanzas de vida máis curtas.[7] As infeccións por parasitos crean un efecto chamado sacrificio (culling), no que é menos probable que os animais migrantes completen a migración. Isto ten como resultado final poboacións con cargas de parasitos menores.[8]

Orientación

[editar | editar a fonte]

A migración está xeralmente caracterizada por destinos ben definidos aos que chegar para o cal cómpre que os animais teñan unha boa navegación e orientación. Un insecto voador necesita facer correccións polo efecto dos ventos de costado.[9] Demostrouse que moitos insectos migradores perciben a velocidade e dirección do vento e fan as correccións que sexan precisas.[10] Os insectos que voan de día fan uso principalmente da posición do sol para a orientación; porén, isto require que compensen o movemento do sol. Propuxéronse mecanismos de compensación do tempo endóxenos e comprobáronse liberando bolboretas migrantes que foran capturadas e mantidas na escuridade para cambiar os seus reloxos internos e observar os cambios nas direccións que elixían. Algunhas especies parecen facer correccións, mentres que isto non se demostrou noutras.[11]

A maioría dos insectos son capaces de percibir a luz polarizada e poden usar a polarización do ceo cando o sol está tapado polas nubes.[12] Os mecanismos de orientación de avelaíñas nocturnas e outros insectos que migran non foron ben estudados, aínda que se suxeriu o uso de pistas magnéticas nos voadores de curta distancia.[13]

Estudos recentes indican que as bolboretas migratorias poden ser sensibles ao campo magnético da Terra debido á presenza neles de partículas de magnetita.[14] Nun experimento sobre a bolboreta monarca mostrouse que un imán cambiaba a dirección do voo inicial das bolboretas monarca en migración.[15] Porén, este resultado non é unha forte demostración porque as direccións do voo das bolboretas experimentais e as dos controis non eran significativaemnte diferentes.[9]

Lepidópteros

[editar | editar a fonte]
Mapa de distribución de Macroglossum stellatarum mostrando os seus padróns de migración. Azul, verán; verde, todo o ano; amarelo, inverno.

A migración das bolboretas e avelaíñas é particularmente ben coñecida. A avelaíña Agrotis infusa é un insecto nativo de Australia que migra a climas máis fríos. A avelaíña Chrysiridia rhipheus realiza migracións de miles de individuos entre as áreas de distribución orientais e occidentais da súa planta hóspede, cando estas se fan escasas ou inadecuadas para comer.[16][17]

No sur da India as migracións en masa de moitas especies ocorren antes do monzón.[18] Unhas 250 especies de bolboretas da India son migratorias. Entre elas están membros das Pieridae e Nymphalidae.[19] A Vanessa kershawi australiana migra periodicamente pola costa de Australia,[20] e ocasionalmente, en períodos de forte migración en Australia, migran a Nova Zelandia.[20] A migración da bolboreta monarca (Danaus plexippus) realízase desde o sur do Canadá para chegar aos seus sitios de invernada no centro de México, onde pasan o inverno. Ao final do inverno ou inicio da primavera, as monarcas adultas deixan a cadea montañosa transvolcánica de México para viaxar cara ao norte. Ten lugar o apareamento e as femias buscan plantas Asclepias para poñer nelas os seus ovos, xeralmente primeiro no norte de México e sur de Texas. As eirugas fan eclosión e desenvólvense en adultos que se moven cara ao norte, onde máis proxenie pode dirixirse ao centro do Canadá ata o seguinte ciclo migratorio. O ciclo migratorio completo implica cinco xeracións.

A bolboreta Vanessa cardui é unha bolboreta cuxa viaxe anual de 15.000 km desde Escandinavia e Gran Bretaña a África occidental implica ata seis xeracións.[21]

A bolboreta esfinxe colibrí (Macroglossum stellatarum) migra desde África e sur de Asia a Europa e norte de Asia.

Ortópteros

[editar | editar a fonte]
A lagosta (Schistocerca gregaria) migra regularmente coas estacións.

Os saltóns Acrididea ás veces forman enxames que realizan longos voos. Estes adoitan ser irregulares e poden estar relacionados coa dispoñibilidade de recursos e non cumpren con algunhas definicións de migración de insectos. Porén, hai algunhas poboacións de especies como a lagosta Schistocerca gregaria que fai movementos estacionais regulares en partes de África;[2] excepcionalmente, as especies migran a moi longas distancias, como en 1988 cando os enxames voaron a través do océano Atlántico.[22]

Odonatos

[editar | editar a fonte]
Pantala flavescens é a libélula que viaxa a maior distancia de todo o mundo.

As libélulas están entre os insectos migrantes a maiores distancias. Moitas especies de Libellula, Sympetrum e Pantala son coñecidos pola súa migración en masa.[2] Pantala flavescens fai a travesía oceánica máis longa entre os insectos, voando entre a India e África nas súas migracións. Os seus movementos están a miúdo axudados polos ventos.[23][24]

Coleópteros

[editar | editar a fonte]

As maruxiñas Hippodamia convergens, Adalia bipunctata e Coccinella undecimpunctata concéntranse en gran número nalgúns lugares. Nalgúns caoss, estes movementos parece que os fan buscando sitios de hibernación.[2]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Kennedy, J.S. (1985) Migration, behavioral and ecological. In: Rankin, M.A. (ed.) Migration: Mechanisms and Adaptive Significance. Contributions in Marine Science 27 (supplement), 5–26. Orixinal: "Migratory behavior is persistent and straightened-out movement affected by the animal's own locomotory exertions or by its active embarkation on a vehicle. It depends upon some temporary inhibition of station-keeping responses but promotes their eventual disinhibition and recurrence."
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Williams, C.B. (1957). "Insect Migration". Annual Review of Entomology 2: 163–180. doi:10.1146/annurev.en.02.010157.001115. 
  3. ↑ Taylor, L.R. (1974). "Insect migration, flight periodicity and the. boundary layer". Journal of Animal Ecology 43 (1): 225–238. JSTOR 3169. doi:10.2307/3169. 
  4. ↑ Denno, R.F. (1994). "The evolution of dispersal polymorphism in insects: the influence of habitats, host plants and mates". Researches on Population Ecology 36 (2): 127–135. doi:10.1007/bf02514927. 
  5. ↑ Southwood, T.R.E. (1962). "Migration of terrestrial arthropods in relation to habitat". Biological Reviews 37 (2): 171–214. doi:10.1111/j.1469-185x.1962.tb01609.x. 
  6. ↑ Hanski, I. and Kuussaari, M. (1995) Butterfly metapopulation dynamics. In: Cappuccino, N. and Price, P.W. (eds) Population Dynamics: New Approaches and Synthesis. Academic Press, New York, pp. 149–171.
  7. ↑ Leong, K. L. H.; M. A. Yoshimura; H. K. Kaya; H. Williams (1997). "Instar Susceptibility of the Monarch Butterfly (Danaus plexippus) to the Neogregarine Parasite, Ophryocystis elektroscirrha". Journal of Invertebrate Pathology 69 (1): 79–83. PMID 9028932. doi:10.1006/jipa.1996.4634. 
  8. ↑ Bartel, Rebecca; Oberhauser, Karen; De Roode, Jacob; Atizer, Sonya (febreiro de 2011). "Monarch butterfly migration and parasite transmission in eastern North America". Ecology 92 (2): 342–351. PMC 7163749. PMID 21618914. doi:10.1890/10-0489.1. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Srygley, R.B., Oliveira, E.G. and Dudley, R. (1996) Wind drift compensation, flyways, and conservation of diurnal, migrant Neotropical Lepidoptera. Proceedings of the Royal Society of London B 263, 1351–1357.
  10. ↑ Heran, H. and Lindauer, M. (1963) Windkompensation und Seitenwindkorrektur der Bienen beim Flug über Wasser. Zeitschrift für vergleichende Physiologie 47:39–55.
  11. ↑ Oliveira, E.G., Dudley, R. and Srygley, R.B. (1996) Evidence for the use of a solar compass by neotropical migratory butterflies. Bulletin of the Ecological Society of America 775, 332.
  12. ↑ Hyatt, M. (1993) The use of sky polarization for migratory orientation by monarch butterflies. Ph.D. thesis, University of Pittsburgh, Pittsburgh, Pennsylvania.
  13. ↑ Baker, R.R. (1987). "Integrated use of moon and magnetic compasses by the heart-and-dart moth, Agrotis exclamationis". Animal Behaviour 35: 94–101. doi:10.1016/s0003-3472(87)80214-2. 
  14. ↑ Jones, D.S.; MacFadden, B.J. (1982). "Induced magnetization in the monarch butterfly Danaus plexippus (Insecta, Lepidoptera)". Journal of Experimental Biology 96: 1–9. 
  15. ↑ Perez, S.M.; Taylor, O.R.; Jander, R. (1999). "The effect of a strong magnetic field on monarch butterfly (Danaus plexippus) migratory behavior". Naturwissenschaften 86 (3): 140–143. doi:10.1007/s001140050587. 
  16. ↑ Lees, David; Neal Smith (1991). "Foodplants of the Uraniinae (Uraniidae) and their Systematic, Evolutionary and Ecological Significance" (PDF). Journal of the Lepidopterists' Society 45 (4): 296–347. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 2007-03-15. Consultado o 2006-10-29. 
  17. ↑ Catala, R. (1940). "Variations expérimentales de Chrysiridia madagascariensis Less. (Lep. Uraniidae)". Archives du Muséum National d'Histoire Naturelle 17: Ph.D. Thesis. 
  18. ↑ Williams, C.B. (1930) The Migration of Butterflies. Oliver & Boyd, Edinburgh.
  19. ↑ Senthilmurugan B. Mukurthi National Park:A migratory route for butterflies. (Aug 2005) J. Bombay. Nat. Hist. Soc. 102 (2): pp 241–242.
  20. ↑ 20,0 20,1 Dingle, Hugh; Zalucki, Myron P.; Rochester, Wayne A. (1999). "Season-specific directional movement in migratory Australian Butterflies". Australian Journal of Entomology 38 (4): 323–329. doi:10.1046/j.1440-6055.1999.00117.x. 
  21. ↑ Arnhold, Tilo (23 October 2012). "Falter mit Migrationshintergrund". Helmholtz-Zentrum für Umweltforschung UFZ (en alemán). Consultado o 2016-06-27. 
  22. ↑ Tipping, Christopher (8 de maio de 1995). "Chapter 11: The Longest Migration". Department of Entomology & Nematology, University of Florida. Arquivado dende o orixinal o 27 de setembro de 2018. Consultado o 20 de setembro de 2018. 
  23. ↑ Buden, Donald W. (2010). "Pantala flavescens (Insecta: Odonata) Rides West Winds into Ngulu Atoll, Micronesia: Evidence of Seasonality and Wind-Assisted Dispersal". Pacific Science 64 (1): 141–143. doi:10.2984/64.1.141. hdl:10125/23097. 
  24. ↑ Anderson, RC (2009). "Do dragonflies migrate across the western Indian Ocean?". Journal of Tropical Ecology 25 (4): 347–348. doi:10.1017/s0266467409006087. Arquivado dende o orixinal o 2011-02-02. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Migración_dos_insectos&oldid=6797052»