Mary Horner Lyell
.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 9 de outubro de 1808 St Pancras, Reino Unido (en)  |
| Morte | 24 de abril de 1873 (64 anos) Kensington, Reino Unido |
| Lugar de sepultura | Cemitério de Brookwood (pt) |
| Actividade | |
| Ocupación | xeóloga, coleccionista |
| Familia | |
| Cónxuxe | Charles Lyell (1832–) |
| Pais | Leonard Horner e Anne Susan Lloyd |
| Irmáns | Susan Horner Leonora Pertz Frances Joanna Bunbury Katherine Murray Lyell Joanna Baillie Horner |
 | |
Mary Elizabeth Horner Lyell, nada o 9 de outubro de 1808 e finada o 24 de abril de 1873, foi unha concóloga e xeóloga inglesa e colaboradora do seu compañeiro o xeólogo Charles Lyell. Aínda que non acadou o recoñecemento individualmente, os historiadores consideran que é probable que contribuíse moito ao traballo do seu marido e que a súa notoriedade eclipsase a súa propia imaxe.[1]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Mary Elizabeth Horner era a maior de seis fillas de Leonard Horner,[2] profesor de Xeoloxía que ensinou en Inglaterra e Alemaña. Leonard Horner quería que todos os seus fillos tivesen unha boa educación. Mary converteuse en concóloga e xeóloga, mentres que a súa irmá máis nova, Katharine, aprendeu a botánica. Casou con Charles Lyell en xullo de 1832, con quen compartiu non só o seu amor pola xeoloxía, senón tamén o seu amor pola literatura e as relacións amigables no mundo literario.[3] A súa irmá Katherine casou con Henry Lyell, o irmán máis novo de Charles.
Horner Lyell é máis coñecida polo seu traballo científico de 1854, onde estudou e clasificou a súa colección de caracois terrestres das Illas Canarias.[1] Este estudo foi comparado co de Charles Darwin sobre aves e tartarugas das illas Galápagos.[4] Mary e Charles eran un equipo científico. Ela acompañouno nas súas excursións e axudouno debuxando esbozos dos seus achados xeolóxicos; empaquetar a súa roupa, equipamento e exemplares; catalogar as súas coleccións de rochas, minerais e fósiles; aprender español e sueco ademais das linguas que xa coñecía, francés e alemán, para traducir a súa correspondencia e axudalo a comunicarse; e facendo de escriba cando a súa vista comezou a fallar coa idade.[1][4]
O xeólogo Roderick Murchison sinala a súa asistencia ás conferencias especiais da Sociedade Xeolóxica de Londres e está claro que tiña un grande interese e un profundo coñecemento da xeoloxía.[1][4] Horner Lyell mantivo correspondencia con Elizabeth Agassiz sobre a xeoloxía glaciar de América do Sur e tamén co naturalista William Prescott.[1][4] Foi testemuña das conversacións do seu marido con Charles Darwin, e Darwin sentiu que merecía un "monumento á paciencia" por ter que soportar discusións longas e pouco sofisticadas, e despois descubriu que Horner Lyell realmente se deleitaba en escoitalas.[5]
Mary Horner Lyell non logrou o recoñecemento individualmente, pero algúns historiadores consideran que probablemente contribuíu en gran medida ao traballo científico de Charles Lyell, que o seu propio traballo se fundiu co traballo do seu marido e que a súa notoriedade eclipsou a súa propia imaxe.[5] Tras a morte do seu marido, a autora da necrolóxica escribiu sobre Mary: "Se ela non fose parte del, ela mesma gozaría de máis fama".[6]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Cole, Ellen (2013). Women's Work: A Survey of Scholarship By and About Women. Routledge. pp. 55–56. ISBN 9781136376276.
- ↑ Women in Science. The Massachusetts Institute of Technology. 1986.
- ↑ Somerville, Mary (2001). Queen of Science: Personal Recollections of Mary Somerville. Canongate Books. p. 351. ISBN 9781847674654.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Ellen Cole, Esther D Rothblum & Donna M Ashcraft (2013). Women's Work: A Survey of Scholarship By and About Women. Routledge. pp. 55–56. ISBN 9781136376276.
- ↑ 5,0 5,1 Hunter, Dana. "Mary Horner Lyell: "A Monument of Patience"". Scientific American Blogs (en inglés). Consultado o 14 de febreiro de 2018.
- ↑ Martínez Pulido, Carolina (24 de novembro de 2014). Universidad del País Vasco, ed. "Compañeras invisibles II: Mary Elizabeth Horner". Mujeres con ciencia. Consultado o 15 de febreiro de 2018.
