Marcelino Oreja Elósegui
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 6 de abril de 1894 Ibarrangelu, España |
| Morte | 5 de outubro de 1934 (40 anos) Mondragón, España |
| Causa da morte | Homicidio |
 Deputado nas Cortes republicanas | |
| 30 de novembro de 1933 – 5 de novembro de 1934 Lexislatura: II lexislatura da Segunda República Española Circunscrición electoral: Biscaia | |
| Deputado nas Cortes republicanas | |
| 3 de xullo de 1931 – 9 de outubro de 1933 Lexislatura: I lexislatura da Segunda República Española Circunscrición electoral: Biscaia | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid |
| Ocupación | político , enxeñeiro , empresario , enxeñeiro de camiños |
| Partido político | Comunión Tradicionalista Partido Católico Tradicionalista |
| Lingua | Lingua castelá e lingua éuscara |
| Familia | |
| Cónxuxe | Purificación Aguirre Isasi (en)  |
| Fillos | Marcelino Oreja Aguirre |
| Irmáns | Ricardo Oreja (en) e Benigno Oreja Elósegui (pt) |
| Parentes | Jaime Mayor Oreja (neto) |
Marcelino Oreja Elósegui, nado en Ibarrangelu en 1891, e finado en Mondragón o 5 de outubro de 1934, foi un político tradicionalista e empresario español, pai de Marcelino Oreja Aguirre e avó de Jaime Mayor Oreja.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Enxeñeiro de camiños, foi xerente da Unión Cerrajera de Mondragón. Membro de Acción Católica e da Asociación Católica Nacional de Propagandistas, foi elixido deputado tradicionalista por Biscaia nas eleccións xerais de 1931, dentro da candidatura católica a prol do estatuto vasco que promovían carlistas, nacionalistas vascos e católicos independentes, integrándose na Minoría Vasco-Navarra.
Durante a Revolución de outubro de 1934, instigada en Guipúscoa por Ricardo Ceciaga foi acusado de non contratar a traballadores socialistas e sindicalistas, motivo polo que foi detido e conducido á Casa do Pobo de Mondragón, sendo asasinado xunto a Dagoberto Resusta.[1]
Anos máis tarde, Celestino Uriarte, dirixente da insurrección, que fora condenado á morte en 1946 polo crime, declarou que Orella nalgunha ocasión afirmara que na súa empresa non ía traballar ningún socialista e que antes de pisar a súa fábrica terían que comer herba.[2]
