Magnetar
Un magnetar é unha estrela de neutróns cun campo magnético extremadamente intenso, que emite radiacións electromagnéticas de alta enerxía, como os raios X e os raios gamma. Os astrónomos Robert Duncan e Christopher Thompson postularon a súa existencia en 1992, e na década que seguiu foi aceptada como unha explicación plausible para iniciadores de raios gamma suaves e púlsares X anormais. En 2004 rexistrouse a explosión do magnetar SGR 1806-20: a enerxía liberada afectou á atmosfera superior da Terra cando se atopaba a 50 000 a.l. (o que significa que a explosión tivo lugar hai uns 50 000 anos).
Formación e feitos[editar | editar a fonte]
Cando unha supernova se converte nunha estrela de neutróns, a intensidade do seu campo magnético aumenta. Duncan e Thompson calcularon que este, normalmente xa duns 108 tesla, poderían superar en determinadas condicións 1011 tesla (1015 gauss)[1]. Tal estrela magnética chámase entón magnetar.
Estímase que unha de cada 10 000 supernovas dá a luz a un magnetar máis que outra estrela de neutróns ou pulsar. Os requisitos previos son unha rápida rotación e un campo magnético intenso antes da explosión. Este campo magnético sería creado por un xerador eléctrico usando a convección de materia nuclear durante os dez primeiros segundos da vida dunha estrela de neutróns. Se este último xira bastante rápido, as correntes de convección convértense en globais e transferen a súa enerxía ao campo magnético. Cando a rotación é demasiado lenta, as correntes de convección só se forman nas rexións locais.
No 2020, SGR 1935+2154, un magnetar da constelación de Vulpecula (A Raposa) estudada por Integral, deu a clave da asociación entre magnetares e emisións moi intensas e curtas de ondas de radio e raios X.[2]
Xénese de iniciadores suaves gamma[editar | editar a fonte]
Ás veces, ocorren nas capas exteriores de magnetares tensións que provocan tremores estelares consistentes nun plasma de elementos pesados (principalmente ferro ). Estas vibracións moi enerxéticas producen refachos de raios X e gamma. Tal estrela chámase soft gamma repeater (SGR), ou soft starter gamma .
Ilustracións da súa intensidade magnética[editar | editar a fonte]
Os magnetares teñen un campo magnético moi superior a 10 xigateslas. Este campo magnético sería suficiente para desmagnetizar (e polo tanto inutilizar) todas as tarxetas de crédito da Terra dende a metade da distancia entre ela e a Lúa, e sería fatal a unha distancia de 1 000 km.[3] En comparación, o campo magnético natural da Terra está ao redor de 50 microteslas.
Referencias[editar | editar a fonte]
- ↑ Futura. "Magnétar". Futura (en francés). Consultado o 2020-07-28.
- ↑ "Una estrella muerta emite una mezcla de radiación nunca vista". www.esa.int (en inglés). Consultado o 2020-07-28.
- ↑ "NASA - Cosmic Explosion Among the Brightest in Recorded History". www.nasa.gov (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 25 de outubro de 2017. Consultado o 2020-07-28.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Magnetar: un tsunami electromagnético chega ao sistema solar, 22 de febreiro de 2005 .
- (en inglés) Robert C. Duncan, Universidade de Texas en Austin: "Magnetars", repetidores de gamas suaves e campos magnéticos moi fortes
- (en inglés) Sistema de datos de Astrofísica da NASA (ADS): Duncan & Thompson, Ap.J. 392, L9) 1992
- (en inglés) NASA ADS, 1999: Descubrimento dun Magnetar asociado ao Soft Gamma Repeater SGR 1900 + 14
- (en inglés) fr Arquivado 25 de decembro de 2010 en Wayback Machine. (en inglés) Chryssa Kouveliotou, Robert Duncan e Christopher Thompson, "Magnetars". Scientific American, feb. 2003, pp. 34-41 Arquivado 25 de decembro de 2010 en Wayback Machine. (PDF)
- (en inglés) Robert C. Duncan e Christopher Thompson, "Formación de estrelas de neutrones moi fortemente magnetizadas: implicacións para explosións de raios gamma". Astronomical Journal, vol. 392, núm. 1 (10 de xuño de 1992), pp. L9? L13
