Longyearbyen

Longyearbyen

Brasón
Nomeado en referencia a	John Munroe Longyear (pt)
Localización
78°13′N 15°38′L
Estado	Noruega
Arquipélago	Svalbard
Capital de	Svalbard Spitsbergen
Poboación
Poboación	2.417 (2020) (9,95 hab./km²)
Lingua oficial	bokmål
Xeografía
Superficie	242,86 km²
Altitude	6 m
Creación	1906
Organización política
• Community council leader of Longyearbyen (en)	Christin Kristoffersen (en) (2011–2015)
Identificador descritivo
Fuso horario	Tempo central europeo Tempo central europeo de verán
Páxina web	lokalstyre.no

Longyearbyen (Modelo:IPA-no (literalmente A cidade de Longyear) é o asentamento máis grande e o centro administrativo de Svalbard, Noruega. En decembro de 2015, a cidade tiña 2.144 habitantes. Longyearbyen está situado no Val Longyear e na costa de Adventfjorden, unha baía de Isfjorden situada na costa oeste de Spitsbergen. Desde 2002, o Consello da Comunidade de Longyearbyen ten moitas das mesmas responsabilidades dun municipio de Noruega, incluíndo servizos públicos, educación, instalacións culturais, bombeiros, estradas e portos. A cidade é a sede do gobernador de Svalbard. É o asentamento máis setentrional do mundo con máis de 1.000 residentes permanentes. Desde 2011 goberna o alcalde Christin Kristoffersen..

Coñecida como Longyear City ata 1926, a cidade fundouna John Munro Longyear, cuxa Arctic Coal Company iniciou as operacións de minería de carbón en 1906. As operacións foron tomadas pola Store Norske Spitsbergen Kulkompani (SNSK) en 1916, que aínda segue explotando. A cidade foi destruída case completamente polo alemán Kriegsmarine o 8 de agosto de 1943, pero reconstruíuse despois da segunda guerra mundial. Longyearbyen foi tradicionalmente unha colonia industrial, pero a maioría das operacións mineiras mudáronse a Sveagruva desde a década de 1990, mentres que a cidade experimentou un grande aumento no turismo e na investigación. Isto viu a chegada de institucións como o Centro Universitario en Svalbard, o Svalbard Global Seed Vault e a Estación de Satélite de Svalbard. A comunidade está servida polo Aeroporto de Svalbard.

Historia

Longyear City en 1908

Verán de 1925 en Longyearbyen.

En 1896, Vesteraalens Dampskibsselskab comezou a facer viaxes turísticas a Hotellneset. Para aloxar aos turistas, construíu un hotel, que foi pechado en 1897. Dúas familias instaláronse alí en 1898–99 e a Oficina de correos noruegués operaron unha oficina de correos en Hotellneset de 1897 a 1899. e a Oficina de correos noruegués operaron unha oficina de correos en Hotellneset de 1897 a 1899. Tamén se estableceron temporalmente na zona de Søren Zakariassen en 1899 e a empresa Bergen-Spitsbergen Kullgrube-kompani en 1901, con establecemento en Adventtoppen.

O industrial estadounidense John Munro Longyear visitou a illa de Spitsbergen en 1901, volvendo a ela en 1903. Co seu compañeiro, Frederick Ayer, Longyear ignorou as reclamacións noruegas da parte occidental de Adventfjorden. En 1906, a compañía Boston Arctic Coal Company comezou a actividade mineira. A compañía chamou o asentamento Longyear City, exportando á cidade de Tromsø. Foi destruída polos alemáns en 1943, durante a segunda guerra mundial e reconstruída logo do final do conflito.

Características

É unha cidade ártica na que a actividade mineira estivo sempre presente. A súa vexetación é polar no inverno e tundra no verán. É a cidade con máis de 1000 habitantes máis ao norte do mundo.

Ademais, é a sede de UNIS (Universitetssenteret på Svalbard), o centro de estudos universitarios máis setentrional do mundo. Concentra estudantes de máis de 25 nacionalidades diferentes para continuar estudos de xeoloxía, xeofísica, tecnoloxía (enxeñaría) e bioloxía.

O pequeno cemiterio local deixou de enterrar aos mortos hai 70 anos, despois de comprobar que os corpos non se descompoñian. Os cadáveres están conservados por xeo permanente (permafrost) e isto creou unha morbilidade crecente. Dáse o caso de que algúns científicos recuperaron o tecido dun home falecido en 1917, e ao analizalo descubriron que foi vítima dunha epidemia que acabou coa vida de moitas persoas na illa.

Galería

• 
  Rúa principal de Longyearbyen.
• 
  Central do SNKS.
• 
  Aeroporto de Longyearbyen.
• 
  Edificios de Longyearbyen.
• 

Véxase tamén

Bibliografía

• Arlov, Thor B. (1994). A short history of Svalbard (en inglés). Oslo: Instituto Polar Noruego. ISBN 82-90307-55-1. 
• Holm, Kari (1999). Longyearbyen – Svalbard: historisk veiviser (en noruego). ISBN 82-992142-4-6.