Lingua khakas
| Khakas хакас тілі, khakas tįlį, тадар тілі, tadar tįlį | ||
|---|---|---|
| Falado en: | Rusia | |
| Total de falantes: | 43 000 (censo de 2010) | |
| Familia: | Altaica Linguas turcas Turco común Linguas turcas siberianas[1] Siberianas meridionais Turco yenisei[2] Khakas | |
| Escrita: | Alfabeto cirílico | |
| Estatuto oficial | ||
| Lingua oficial de: |  Khakassia
| |
| Códigos de lingua | ||
| ISO 639-1: | --
| |
| ISO 639-2: | --- | |
| ISO 639-3: | kjh
| |
| Mapa | ||
| Status | ||
A lingua khakas (tamén coñecida como xakas,[3] e cuxo endónimo é хакас тілі, khakas tįlį, тадар тілі, tadar tįlį) é unha lingua turca falada polo pobo khakas, o cal vive na república siberiana meridional de Khakassia, en Rusia. Os khakas son unhas 73 000 persoas, as cales 42 000 falan a lingua khakas. A maioría dos falantes de khakas son bilingües co ruso.[4]
Tradicionalmente, a lingua khakas divídese en varios dialectos estreitamente relacionados, os cales toman os seus nomes de diferentes tribos khakas: Sagay, Kacha, Koybal, Beltir e KyzylDe feito, estes nomes representan antigas unidades administrativas en lugar de grupos tribais ou lingüísticos. As persoas que falan todos estes dialectos simplemente se referían a si mesmas como Tadar (é dicir, tártaro).
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Gregory D. S. Anderson (2005). Language Contact in South Central Siberia. Otto Harrassowitz Verlag. pp. 44–. ISBN 978-3-447-04812-5.
- ↑ Bernard Comrie (4 de xuño de 1981). The Languages of the Soviet Union. CUP Archive. pp. 53–. GGKEY:22A59ZSZFJ0.
- ↑ Anderson, G. D. S. (1998). Xakas. Languages of the world: Materials: 251. München.
- ↑ Население по национальности и владению русским языком (en ruso). Федеральная служба государственной статистики. Arquivado dende o orixinal (Microsoft Excel) o 2011-07-19. Consultado o 2011-02-16.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Vexa a proba da Wikipedia en Lingua khakas |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Anderson, G. D. S. (1998). Xakas. Languages of the world: Materials: 251. München.
- Castrén, M. A. (1857). Versuch einer koibalischen und karagassischen Sprachlehre nebst Wörterverzeichnissen aus den tatarischen mundarten des minussinschen Kreises. St. Petersburg.
- Katanov, N. F. (1907). Proben der Volkslitteratur der türkischen Stämme. IX. Theil: Mundarten der Urianchaier (Sojonen), Abakan-Tataren und Karagassen. St. Petersburg.
- Lars Johanson; Éva Ágnes Csató Johanson, eds. (1998). The Turkic Languages. Routledge. ISBN 978-1-136-82527-9.
- Radloff, W. (1867). Proben der Volkslitteratur der türkischen Stämme Süd-Sibiriens. II. Theil: die Abakan-Dialecte (der Sagaische, Koibalische, Katschinzische), der Kysyl-Dialect und der Tscholym-Dialect (Küerik). St. Petersburg.
- Radloff, W. (1893–1911). Versuch eines Wörterbuches der Türk-Dialecte I-IV. St. Petersburg.
