José María Oriol

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
José María Oriol
Nacemento12 de agosto de 1905
Lugar de nacementoSanturtzi
Falecemento4 de novembro de 1985
Lugar de falecementoMadrid
NacionalidadeEspaña
Alma máterEscola Técnica Superior de Enxeñeiros Industriais de Madrid
Ocupaciónpolítico, empresario e enxeñeiro industrial
PaiJosé Luis Oriol
NaiCatalina de Urquijo y Vitorica
CónxuxeMaría de Gracia Ybarra Lasso de la Vega
FillosMiguel de Oriol e Ybarra, Inigo Oriol Ybarra, María del Dulce Nombre Oriol Ybarra, José Luis Oriol Ybarra, Begoña Oriol Ybarra, Carlos Oriol Ybarra e Maria de Gracia Oriol Ybarra
IrmánsAntonio María de Oriol, Lucas Maria Oriol Urquijo e Luis Fernando Oriol Urquijo
PremiosGran Cruz da Orde do Mérito Civil e Medalla García-Cabrerizo
editar datos en Wikidata ]

José María de Oriol Urquijo, marqués de Casa Oriol, nado en Santurtzi o 12 de agosto de 1905, e finado en Madrid o 4 de novembro de 1985, foi un empresario, financeiro e político español.

Biografía[editar | editar a fonte]

Era fillo primoxénito de José Luís de Oriol y Urigüen, arquitecto e financeiro español, e de Catalina Urquijo. Finalizou a carreira de Enxeñeiro Industrial en Madrid en 1929. Casou con María de Gracia Ybarra Lasso de la Vega e tivo sete fillos: José Luís (enxeñeiro Industrial), casado con María Jesús Fabra (marquesa de Masnou); María de Gracia, casada con Jose Luís Sanz Magallón (marqués de San Adrían); Miguel (arquitecto); María, casada con Juan Castillejo (duque de San Miguel); Iñigo (avogado), casado con Vitoria Ibarra, baronesa de Güell; Carlos, casado con Isabel de León (marquesa de Méritos e actual presidenta da Real Academia de Belas Artes Santa Isabel de Hungría) e Begoña, casada co empresario Javier Basagoiti Miranda.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Rematada a carreira foi nomeado conselleiro de Hidroeléctrica Española (actualmente Iberdrola), a compañía que fundou o enxeñeiro Urrutia e o seu avó Lucas de Urquijo. Ocupou o cargo de Presidente desde 1941 até 1985.

Contribuíu á fundación de UNESA (Unidade Eléctrica S.A.) en 1944, agrupando as empresas produtoras e distribuidoras de enerxía eléctrica de España. Foi presidente desta Sociedade en dúas ocasións, completando os 8 anos de mandato.

Unha vez que o Forum Atómico Español se incorporou ó Europeo foi o presidente deste durante dous anos.

Tamén foi presidente de Patentes Talgo, de Unesa, conselleiro de Banesto, de Unión Eléctrica Fenosa, de Bandesco e doutras moitas sociedades.

Foi tamén Alcalde de Bilbao entre 1939 e 1941, Xefe Provincial de Falanxe dende 1937 a 1941 e procurador en Cortes en seis lexislaturas.[1] Foi académico de número da Real Academia de Ciencias Morais e Políticas desde 1959.

En representación do sector da Comuñón Tradicionalista que encabezaba o conde de Rodezno, formou parte do comité monárquico fundado en marzo de 1943 para promover a causa do pretendente ó trono Xoán de Borbón fronte ó xeneral Franco que se negaba a abandonar o poder e dar paso á restauración da monarquía.[2]

Foi un dos 59 procuradores que o 18 de novembro de 1976 nas Cortes Españolas votaron en contra da Lei para a Reforma Política que derrogaba os Principios Fundamentais do Movemento.[3]

Traxectoria empresarial[editar | editar a fonte]

Formou parte durante a súa vida de varios Consellos de Administración: Babcock Wilcox, Electra de Madrid, Regas de Levante, FENOSA (vicepresidente), Fundiciones e Talleres Mecánicos de Manzanares, Hidráulica de Santillana, Electra de Lima (vicepresidente), Industrias Subsidiarias de Aviación, Ibarra e Cía, VALCA, ARGON, Impregnación de Madeiras, Oleotécnica SA, Produtos Pretensados, etc. Foi conselleiro de Bandesco, Banco de Vitoria e Banco Español de Crédito (desde 1944).

Presidiu: Construtora Iberoamericana, Compañía Mineiro-Metalúrxica Os Guindos, Patentes Talgo, Electras marroquís, Muíños do Segura de Archena..., pero sobre todo Hidroeléctrica Española (dende marzo de 1941).

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Arquivo Concello Bilbao-alcaldes de 1937 a 1975
  2. La oposición política al franquismo. De 1939 a 1952. Crítica. ISBN 84-7423-198-1. 
  3. "José Andrés Galego". Arquivado dende o orixinal o 17 de setembro de 2011. Consultado o 21 de novembro de 2016. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]