Interleucina 1 beta

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «IL-1B»)
Estruturas dispoñibles
PDBBuscar ortólogos: PDBe, RCSB
Identificadores
SímbolosIL1B (HGNC: 5992) IL-1, IL1-BETA, IL1F2, interleucina 1 beta
Identificadores
externos
LocusCr. 2 q14.1
Padrón de expresión de ARNm
Máis información
Ortólogos
Especies
Humano Rato
Entrez
3553 16176
Ensembl
Véxase HS Véxase MM
UniProt
P01584 P10749
RefSeq
(ARNm)
NM_000576 NM_008361
RefSeq
(proteína) NCBI
NP_000567 NP_032387
Localización (UCSC)
Cr. 2:
112.83 – 112.84 Mb
Cr. 9:
129.36 – 129.37 Mb
PubMed (Busca)
3553


16176

A interleucina 1 beta (IL-1β), tamén coñecida como piróxeno leucocítico, mediador endóxeno linfocítico, factor celular mononuclear, factor activador do linfocito entre outros nomes, é unha proteína citocina que nos humanos está codificada no xene IL1B do cromosoma 2.[1][2][3][4] Hai dous xenes para a interleucina-1 (IL-1): IL1A (IL-1 alfa) e IL1B (IL-1 beta, tratada neste artigo). O precursor do IL-1β é clivado pola caspase 1 citosólica (ou interleucina 1 beta convertase) para formar a IL-1β madura.

Función[editar | editar a fonte]

A propiedade de produción de febre do piróxeno leucocítico humano (interleucina 1) que foi purificado por Dinarello en 1977 (PNAS), presenta unha actividade específica de 10–20 nanogramos/kg. En 1979, Dinarello informou que o piróxeno leucocítico humano purificado era a mesma molécula que fora descrita por Igal Gery en 1972.[5][6][7] El nomeouno factor activador do linfocito (LAF) porque era un mitóxeno do linfocito. En 1984 descubriuse que a interleucina 1 consistía en dúas proteínas diferentes, agora chamadas interleucina 1 alfa e interleucina 1 beta.[2]

A IL-1β é un membro da familia da interleucina 1 de citocinas. Esta citocina prodúcena os macrófagos activados como proproteína, que é procesada proteoliticamente á súa forma activa pola caspase 1 (CASP1/ICE). Esta citocina é un importante mediador da resposta inflamatoria e está implicada nunha variedade de actividades celulares, incluíndo a proliferación celular, diferenciación e apoptose. A indución da ciclooxixenase-2 (PTGS2/COX2) por esta citocina no sistema nervioso central contribúe á hipersensibilidade á dor inflamatoria. Este xene e outros oito da familia da interleucina 1 forman o cluster de xenes de citocinas do cromosoma 2.[8]

Propiedades[editar | editar a fonte]

O peso molecular da IL-1β procesada proteoliticamente é de 17,5 kDa. A IL-1β ten a seguinte secuencia de aminoácidos:

  • APVRSLNCTL RDSQQKSLVM SGPYELKALH LQGQDMEQQV VFSMSFVQGE ESNDKIPVAL GLKEKNLYLS CVLKDDKPTL QLESVDPKNY PKKKMEKRFV FNKIEINNKL EFESAQFPNW YISTSQAENM PVFLGGTKGG QDITDFTMQF VSS

A actividade fisiolóxica determinada a partir da proliferación dependente de dose das células D10S murinas é de 2,5 x 108 a 7,1 x 108 unidades/mg.

Importancia clínica[editar | editar a fonte]

O incremento da produción da IL-1β causa varias síndromes autoinflamatorias, especialmente as condicións monoxénicas denominadas síndromes periódicas asociadas a criopirina (CAPS), debidas a mutacións no receptor inflamosoma NLRP3, que desencadea o procesamento de IL-1β.[9]

A disbiose intestinal induce a osteomielite de maneira dependente da IL-1β.[10]

Terapias dirixidas contra a interceucina 1 beta[editar | editar a fonte]

O Canakinumab é un anticorpo monoclonal humano que ten como diana a IL-1β, e está aprobado en moitos países para o tratamento das síndromes periódicas asociadas á criopirina.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Auron PE, Webb AC, Rosenwasser LJ, Mucci SF, Rich A, Wolff SM, Dinarello CA (1984). "Nucleotide sequence of human monocyte interleukin 1 precursor cDNA". Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 81 (24): 7907–11. PMC 392262. PMID 6083565. doi:10.1073/pnas.81.24.7907. 
  2. 2,0 2,1 "Catabolina" é o nome dado por Jeremy Saklatvala á IL-1 alfa. March CJ, Mosley B, Larsen A, Cerretti DP, Braedt G, Price V, Gillis S, Henney CS, Kronheim SR, Grabstein K (1985). "Cloning, sequence and expression of two distinct human interleukin-1 complementary DNAs". Nature 315 (6021): 641–7. PMID 2989698. doi:10.1038/315641a0. 
  3. Clark BD, Collins KL, Gandy MS, Webb AC, Auron PE (1986). "Genomic sequence for human prointerleukin 1 beta: possible evolution from a reverse transcribed prointerleukin 1 alpha gene". Nucleic Acids Res 14 (20): 7897–7914. PMC 311823. PMID 3490654. doi:10.1093/nar/14.20.7897. 
  4. Bensi G, Raugei G, Palla E, Carinci V, Tornese Buonamassa D, Melli M (1987). "Human interleukin-1 beta gene". Gene 52 (1): 95–101. PMID 2954882. doi:10.1016/0378-1119(87)90398-2. 
  5. Gery I, Gershon RK, Waksman BH (1972). "Potentiation of the T-lymphocyte response to mitogens. I. The responding cell". J. Exp. Med. 136 (1): 128–142. PMC 2139184. PMID 5033417. doi:10.1084/jem.136.1.128. 
  6. Gery I, Waksman BH (1972). "Potentiation of the T-lymphocyte response to mitogens. II. The cellular source of potentiating mediator(s)". J. Exp. Med. 136 (1): 143–155. PMC 2139186. PMID 5033418. doi:10.1084/jem.136.1.143. 
  7. Gery I, Handschumacher RE (1974). "Potentiation of the T lymphocyte response to mitogens. III. Properties of the mediator(s) from adherent cells". Cell. Immunol. 11 (1–3): 162–9. PMID 4549027. doi:10.1016/0008-8749(74)90016-1. 
  8. "Entrez Gene: IL1B interleukin 1, beta". 
  9. Masters SL, Simon A, Aksentijevich I, Kastner DL (2009). "Horror autoinflammaticus: the molecular pathophysiology of autoinflammatory disease (*)". Annu. Rev. Immunol. 27: 621–68. PMC 2996236. PMID 19302049. doi:10.1146/annurev.immunol.25.022106.141627. 
  10. Lukens JR, Gurung P, Vogel P, Johnson GR, Carter RA, McGoldrick DJ, Bandi SR, Calabrese CR, Vande Walle L, Lamkanfi M, Kanneganti TD (December 2014). "Dietary modulation of the microbiome affects autoinflammatory disease". Nature 516 (7530): 246–9. PMC 4268032. PMID 25274309. doi:10.1038/nature13788. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outgros artigos[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Este artigo incorpora texto da United States National Library of Medicine en dominio público.