Hunimundo
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 395 (Gregoriano)  (1628/1629 anos) |
| Familia | |
| Fillos | Agilolfo (pt)  |
| Pai | Hermerico |
Hunimundo (395-?) foi un líder dos suevos descrito indistintamente por Xordanes como dux ou rex.[1]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Rebelión contra os hunos e independencia[editar | editar a fonte]
Hunimundo loitou con Ardarico contra os hunos na batalla de Nedao en 454. Posteriormente, Hunimundo fundou un pequeno reino de curta duración na antiga zona de asentamento dos marcomanos e cuados.[2]
Primeira guerra contra os ostrogodos[editar | editar a fonte]
En 469, Hunimundo e os seus aliados esciros loitaron contra os ostrogodos de Valamiro e Teodomiro na batalla de Bolia. Os ostrogodos gañaron e tomaron o control do territorio dos esciros e cuados.
Bandidaxe[editar | editar a fonte]
Hunimundo fuxiu ás montañas Harz, onde liderou unha pequena banda. «Hunimundo,[3][4] acompañado duns cantos bárbaros, atacou a cidade de Batavia, tal e como o santo prognosticara, e, mentres case todos os habitantes se dedicaban á colleita, mataron a corenta homes da cidade que quedaran a garda».[5]
Hunimundo dirixiu un grupo de asaltos suevos que roubou rabaños de gando gótico de Dalmacia, de camiño á casa, preto do lago Balaton, foron atacados durante a noite polos homes de Teodomiro. Hunimundo e outros rendéronse e foron feitos prisioneiros. Ao parecer Teodomiro adoptou a Hunimundo como fillo e liberouno a el e aos seus homes.
Traizón e segunda guerra contra os ostrogodos[editar | editar a fonte]
Esquecendo o deber co seu "pai", Hunimundo e os seus esciros volveron á guerra contra os godos; Valamiro atacounos e morreu ao caer do seu cabalo. Con outro rex escirio, un tal Alarico descoñecido,[6] uniuse aos sármatas e outras tribos para invadir Pannonia, onde foron derrotados por Teodomiro nunha sanguenta batalla.[1]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Prosopografía do Imperio romano tardío. JR Martindale. Volume II, A.D. 395-527, p 574, "Hunimundus 2 leader of the Suavi c. 465". Cambridge University Press, 1980.
- ↑ Reimitz: Hunimund. In: Reallexikon der Germanischen Altertumskunde (RGA). 2. Auflage. Band 15, Walter de Gruyter, Berlin / New York 2000, ISBN 3-11-016649-6, S. 245–246
- ↑ Reimitz: Hunimund. In: Reallexikon der Germanischen Altertumskunde (RGA). 2. Auflage. Band 15, Walter de Gruyter, Berlin / New York 2000, ISBN 3-11-016649-6, S. 245–246.
- ↑ Probablemente Hunimundo, rei dos suevos, cuxa incursión en Dalmacia e as hostilidades cos ostrogodos descríbeas Xordanes, De Rebus Geticis, 53-55. Eduard von Wietersheim, de feito, na súa Geschichte der Völkerwanderung (2a ed., Leipsic, 1880-81), ii, p. 324, expresa a crenza de que a coincidencia do nome é puramente accidental. Pero se Hunimundo de Euxipio non era Hunimundo o rei suevo, quen era? Euxipio ao longo da súa obra está perfectamente definido na súa identificación das persoas. En total, nomea unhas cincuenta personaxes, ademais dos mencionados na Biblia ou polos pais da igrexa. Cada un está coidadosamente etiquetado coa palabra ou frase axeitada, excepto dous, Estilicón (Capítulo XXXVI) e Hunimundo. É unha inferencia xusta que Euxipio deixou sen cualificar estes nomes, do mesmo xeito que, por exemplo, agora se vería en referencias semellantes a Napoleón ou Blücher, porque ningunha etiqueta parecía necesaria, nin para Estilicón, o gran xeneral do Imperio de Occidente, nin para Hunimundo, rei dos suevos, principal líder nunha guerra, aínda non remota no tempo, que arrasou a Europa Central durante anos. A vida de San Severin. Euxipio. Traducido por George W. Robinson, Secretario da Harvard Graduate School of Arts and Sciences. 1914. Harvard University Press. http://www.tertullian.org/fathers/severinus_02_text.htm#72 11 April 2020
- ↑ A vida de San Severino. Eugipio. Traducido por George W. Robinson, Secretary of the Harvard Graduate School of Arts and Sciences. 1914. Harvard University Press. Chapter XXII. http://www.tertullian.org/fathers/severinus_02_text.htm 11 April 2020
- ↑ Prosopografía do Imperio romano tardío. JR Martindale. Volume II, A.D. 395-527, p 49, "Alaricus 2 king of the Suavi". Cambridge University Press, 1980.