Saltar ao contido

Hermann Heinrich Gossen

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaHermann Heinrich Gossen

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento7 de setembro de 1810 Editar o valor en Wikidata
Düren, Alemaña Editar o valor en Wikidata
Morte13 de febreiro de 1858 Editar o valor en Wikidata (47 anos)
Colonia, Alemaña Editar o valor en Wikidata
EducaciónRheinische Friedrich-Wilhelms-Universität Bonn Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoEconomía Editar o valor en Wikidata
Ocupacióneconomista Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteGrande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Госсен Герман Генрих)
Allgemeine Deutsche Biographie (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
WikiTree: Gossen-15

Hermann Heinrich Gossen, nado en Düren o 7 de setembro de 1810 e finado en Colonia o 13 de febreiro de 1858, foi un economista alemán, autor de "Evolución das leis do intercambio humano", obra en que enuncia unha serie de leis que logo serviron de base para a teoría da utilidade marxinal.[1][2]

Gossen estudou en Bonn e traballou na administración prusiana ata a súa retirada en 1847. Posteriormente, dedicouse á venda de seguros. Precursor do marxinalismo e da economía matemática, permaneceu totalmente ignorado ata que o primeiro Jevons e despois Walras rescatárono do esquecemento, poñendo de manifesto os importantes logros do seu Entwicklung der Gesetze des menschlichen Verkehrs ("Desenvolvemento das leis do intercambio entre os humanos") de 1854.[3]

Antes de Gossen, numerosos teóricos, incluídos Gabriel Cramer,[4] Daniel Bernoulli,[5] William Forster Lloyd,[6] Nassau William Senior,[7] e Jules Dupuit[8] empregaron ou afirmaron a importancia dalgún concepto de utilidade marxinal. Porén, Cramer, Bernoulli e Dupuit centráronse en problemas específicos, Lloyd non presentou ningunha aplicación e se Senior realmente empregou o desenvolvemento dunha teoría máis xeral,[9] fíxoo cunha linguaxe que provocou que a maioría dos lectores non se desen de conta da aplicación.

Gossen partía da idea de que o obxecto da conduta humana era conseguir o máximo gozo posible. Baseándose nisto, formulou dúas leis que levan o seu nome:

  • A primeira lei de Gossen, coñecida como "Lei do decerecemento da utilidade marxinal", supón que a cantidade de gozo que un individuo obtén dunha unidade dun ben diminúe a medida que van satisfacendo as súas necesidades con outras unidades de devandito ben.
  • A segunda lei de Gossen, coñecida como "Lei da igualdade das utilidades marxinales ponderadas", sostén que o máximo gozo se consegue cando para todos os bens a última unidade monetaria investida neles produce a mesma utilidade.

A partir delas, os autores neoclásicos puxeron de manifesto a súa oposición á explicación teórica de que os valores de cambio (prezos) dos bens son os custos de produción, tal como sostiñan os autores clásicos, para quen o valor de uso dun bien (ou utilidade) non servía para explicar os prezos aos que se efectuaba o intercambio.

  1. Diccionario enciclopédico universal, Oceano Color, ISBN 84-7764-793-3
  2. White, Michael V; "Diamonds Are Forever(?): Nassau Senior and Utility Theory" en The Manchester School of Economic & Social Studies 60 (1992) #1 (marzo).
  3. Jevons, William Stanley; The Theory of Political Economy, "Preface the Second Edition" (1879).
  4. Cramer, Garbriel; carta do 21 de maio de 1728 a Nicolaus Bernoulli (excerpted in PDF Arquivado 09 de setembro de 2008 en Wayback Machine.)
  5. Bernoulli, Daniel (1738). "Specimen theoriae novae de mensura sortis" [Exposition of a new theory on the measurement of risk]. Commentarii Academiae Scientiarum Imperialis Petropolitanae [Memoirs of the Imperial Academy of Science at St. Petersburg] (en latín e francés) 5: 175–192. 
  6. Lloyd, William Forster; Lectures on Population, Value, Poor Laws and Rent (1837).
  7. Senior, Nassau William (1836). An Outline of the Science of Political Economy. Londres: W. Clowes and Sons. 
  8. Dupuit, Jules; “De la mesure de l’utilité des travaux publics”, Annales des ponts et chaussées, Second series, 8 (1844).
  9. White, Michael V; “Diamonds Are Forever(?): Nassau Senior and Utility Theory” in The Manchester School of Economic & Social Studies 60 (1992) #1 (marzo)

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]