Guntō

Unha shin guntō e unha kyū guntō en exposición.

Guntō (軍刀, "espada militar") é o nome en xaponés usado para describir as espadas xaponesas producidas para o seu uso na mariña e no exército xaponés trala fin da era dos samurais en 1868. Na subsecuente era Meiji a armadura, armas e ideais dos samurais foron substituídos de forma gradual por uniformes, armas e tácticas de influencia occidental. Xapón desenvolveu un exército propio no ano 1872 e os samurais perderon o estado de protectores do Xapón que mantiveran durante varios centos de anos. As espadas guntō producidas en masa pasaron a formar parte do equipamento estándar do novo exército, tomando o lugar das espadas que levaban os samurais durante a era feudal.

Historia e descrición

Oficiais xaponeses entregando as súas espadas a tropas indias en Malaia trala rendición do Xapón en 1945

Durante o período Meiji a clase samurai desapareceu de forma gradual, e o edicto Haitōrei de 1876 prohibiu levar espadas en público agás a determinados individuos, como os antigos daimyos, o persoal militar e a policía. Os fabricantes de espadas tiveron dificultades para sobrevivir economicamente durante este período por mor da modernización do exército xaponés, e moitos deles comezaron a producir outros obxectos, como por exemplo cuberterías. As accións militares levadas a cabo polo Xapón na China e Rusia durante o período Meiji axudaron a revivir a manufactura de espadas, e xa no período Shōwa, pouco antes do comezo da segunda guerra mundial, volveron a producir espadas a unha grande escala.

No período de militarización previo á segunda guerra mundial e durante toda a guerra tódolos oficiais xaponeses estaban obrigados a levar unha espada. Nesta época producíronse espadas de fabricación tradicional, o que resultaba insuficiente para cubrir a gran demanda de espadas, polo que aumentou o número de ferreiros con ningún ou moi poucos coñecementos na manufactura das espadas tradicionais xaponesas. A maiores disto, a subministración do aceiro xaponés específico (tamahagane) empregado na fabricación destas espadas estaba limitado polo que se viron obrigados a empregar outros tipos de aceiro e a modificar o proceso da fabricación das espadas.

As espadas non tradicionais producidas neste período denomínanse "Showato", e no ano 1937 o goberno xaponés comezou a requirir o uso de etiquetas especiais para distinguilas das espadas de fabricación tradicional. As espadas Showato non se consideran verdadeiras espadas xaponesas no propio país, e poden ser confiscadas legalmente, mentres que fóra do país colecciónanse como obxectos históricos.

Tipos

Kyū guntō

A primeira espada estándar do exército xaponés coñeceuse como kyū guntō (旧軍刀, "vella espada militar"). Murata Tsuneyoshi (1838-1921), un xeneral xaponés que fabricara armas de fogo con anterioridade, comezou a fabricar o que probablemente foi o primeiro substituto de fabricación en masa para as espadas tradicionais xaponesas. Estas espadas coñécense como "Murata-to" e usáronse tanto na guerra sino-xaponesa (1894-1895) coma na guerra ruso-xaponesa (1904-1905). As espadas kyū guntō usáronse dende 1875 ata 1934 e tiñan unha gran semellanza coas espadas estadounidenses da época.

Shin guntō

Shin guntō

A Shin guntō (新軍刀, "nova espada militar") serviu de arma e distintivo de rango para o exército imperial xaponés entre os anos 1935 e 1945. Durante gran parte deste período as espadas fabricáronse no Arsenal Naval de Toyokawa. En resposta a un aumento do nacionalismo dentro das forzas armadas, deseñouse un novo estilo de espada para o exército xaponés no ano 1934. O shin guntō estilizouse a partir dun tachi tradicional do período Kamakura (1185-1332). Os rangos dos oficiais simbolizábanse por medio de borlas de cores atadas nun extremo da empuñadura. As cores asignadas eran o marrón/vermello e dourado para os xenerais, o marrón e vermello para os oficiais de campo, o marrón e azul para os oficiais de compañía e o marrón para os sarxentos e cabos.

Tipo 94

A espada de oficiais shin guntō Tipo 94 (九四式軍刀, kyūyon-shiki guntō) substituíu as kyu gunto de estilo occidental no ano 1934. Tiña un mango de construción tradicional (tsuka) cun recubrimento tradicional de seda (ito). A funda para o Tipo 94 estaba feita de metal cun revestimento de madeira que protexía o fío da espada. Adoitaba estar pintada de marrón e tiña dúas monturas de cobre.

Tipo 95

Tipo 95

A espada shin guntō Tipo 95 (九五式軍刀, kyūgō-shiki guntō) producida a partir do ano 1935 estaba deseñada para o seu uso por parte de oficiais non asignados. Deseñouse para parecerse aos Shin Guntō dos oficiais pero cun custo de produción en masa menor. Todas estas espadas tiñan fíos feitos a máquina e un número de serie en números arábigos.

Tipo 98

No ano 1938 cambiouse ó modelo shin guntō Tipo 98 (九八式軍刀, kyūhachi-shiki guntō), esencialmente unha simplificación do Tipo 94 con poucas diferenzas entre os dous modelos. Este modelo sufriu moitos cambios dende o ano 1938 ata a fin da guerra no ano 1945.

Kaiguntō

A espada Kaiguntō (海軍刀, espada naval) é a versión naval menos común do shin guntō. Algunhas destas espadas fabricáronse con fíos feitos de aceiro inoxidable.

Galería de imaxes

• 
  Kyū guntō
• 
  Shin guntō Tipo 98
• 
  Kaiguntō

Véxase tamén

Bibliografía

• Jowett, Philip S. (2002). The Japanese Army 1931-42, Volume 1 of The Japanese Army, 1931-45 (en inglés). Osprey Publishing. ISBN 9781841763538. 
• Kapp, Leon; Kapp, Hiroko; Yoshihara, Yoshindo (2002). Modern Japanese Swords and Swordsmiths: From 1868 to the Present (en inglés). Kodansha International. ISBN 9784770019622. 
• Nagayama, Kōkan (1997). The Connoisseur's Book of Japanese Swords (en inglés). Kodansha International. ISBN 9784770020710. 
• Sinclaire, Clive (2004). Samurai: The Weapons And Spirit Of The Japanese Warrior (en inglés). Globe Pequot. ISBN 9781592287208. 

Ligazóns externas

• "Military Swords of Imperial Japan (Guntō)". ohmura-study.net (en inglés).