Guerra dos Segadores
A sublevación de Cataluña, revolta dos cataláns, guerra de Cataluña ou guerra dos Segadores (en catalán: Guerra dels Segadors) foi unha revolta do século XVII.
Historia[editar | editar a fonte]
afectou a gran parte de Cataluña entre os anos 1640 e 1652. Tivo como efecto máis duradeiro a firma da Paz dos Pireneos entre a monarquía hispánica e o rei de Francia, pasando o condado do Rosellón e a metade do da Cerdaña, até aquel momento partes integrantes do principado de Cataluña, un dos territorios da monarquía hispánica, a soberanía francesa.
A guerra comeza a raíz do malestar que xeraba na sociedade catalá a presenza de tropas, fundamentalmente castelás, durante as guerras entre Francia e España, enmarcadas dentro da guerra dos Trinta Anos (1618-1648). Os feitos do Corpus de Sangue de 1640, desencadeados polo levantamento dun grupo duns 400 ou 500 segadores que entraron en Barcelona e que conducirían á morte do conde de Santa Coloma, nobre catalán e vicerrei de Cataluña, marcan o inicio do conflito.
Interpretacións historiográficas[editar | editar a fonte]
A historiografía catalá do século XIX e principios do XX presentou a guerra dos Segadores como un "levantamento de Cataluña" contra a política "desnacionalizadora" dos Austrias plasmada na figura do Conde-Duque de Olivares. Así o explicou, por exemplo, Ferran Soldevila para quen o proxecto "centralizador" de Olivares, acompañado da violencia cometida por terceiros no Principado, tería provocado unha "protesta compacta" de "toda Cataluña".[1]
Unha corrente historiográfica posterior patrocinada por Jaume Vicens Vives e baseada nos estudos de John H. Elliott fixo fincapé no carácter "social" da revolta máis que no seu carácter "nacional". Así o "levantamento de Cataluña" converteuse nunha especie de dobre revolta: por unha banda a loita dos "pobres contra os ricos" e por outra a reacción das oligarquías que viron ameazados os seus privilexios polos intentos de "modernización" de Filipe IV. [2]
Pola súa banda, Xavier Torres formulou unha terceira interpretación a medio camiño entre a hipótese "nacional" e a "social". Segundo este historiador, “seguramente houbo un auténtico patriotismo catalán no transcurso da Guerra dos Segadores; non só retóricas ou meramente ornamentais, como adoita suceder cos seguidores dunha hipótese “social”, senón inmanentes e inseparables dos propios acontecementos (por non falar dos “intereses” en xogo). Porén, este patriotismo non debería confundirse co nacionalismo, nin sequera en termos de “precocidade” ou “antecedentes”, sendo, segundo el, un patriotismo sen nación." [3]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Torres 2008, p. 20.
- ↑ Torres 2008, p. 20-21.
- ↑ Torres 2008, p. 21-22" ] non se baseaba nunha lingua ou cultura distintivas, e moito menos na reivindicación de calquera tipo de concordancia entre o estado. e a nación, ao xeito do nacionalismo contemporáneo, pero na defensa dos privilexios ou dereitos colectivos, necesariamente estamentais son ou desigualmente premiados, pero que á súa vez marcan o status, cando non o lugar, da provincia catalá dentro esa Monarquía hispánica ou 'multiprovincial' da Casa de Austria "
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Guerra dos Segadores |
